Τάκης Λιδωρικιώτης
Στην ελληνική κωμωδία του 1964 τον Εμίρη, Αβδουραχμάν Α’ τον υποδύεται ο αγωνιστής της Αριστεράς Μίμης Φωτόπουλος, ενώ τον «κακομοίρη», κάποιον που είναι ντυμένος Πλωτάρχης κι αντιποιείται την στολή και την αρχή, τον υποδύεται ο Γιώργος Πάντζας, τέως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ!
Ο Εμίρης των ημερών μας είναι ο πρίγκηψ των φτωχών, ένας αριστερός εφοπλιστής εξ Αμερικής και στο αφήγημα του μπορεί να διακρίνει κανείς πολλά προβλήματα αφέλειας, άγνοιας, αμετροέπειας. Έχει την πετριά του ο άνθρωπος και δεν αποκλείεται να καταλήξει Δελαπατρίδης αλλά μέχρι τώρα κανέναν δεν έβλαψε. Κανέναν δεν έκλεψε στον λογαριασμό, κανέναν δεν απέκλεισε κατά την θητεία του, κανέναν δεν εξαπάτησε ότι θρέφεται ασκητικά κι ολημερίς διαβάζει Γκράμσι. Αγαπάει, λέει, τους φτωχούς ανθρώπους κι αυτοί δείχνουν να τον αγαπούν επίσης, γι’ αυτό και θα διώξει από τον Μαξίμου τον Κούλη…Απλοϊκό, αν θέλετε, το μήνυμα του αλλά όχι κίβδηλο.
Θα αρκούσε αυτή και μόνη η παράγραφος που υπονοεί ότι αν τον θεωρείτε «νούμερο», τότε μην τον ψηφίσετε, αν στην ιστορία μας δεν έμπαινε ο κακομοίρης ή μάλλον οι κακομοίρηδες.
Όλοι αυτοί δηλαδή που τον διώκουν και κάθε μέρα κατεβαίνουν της κοινωνίας τα σκαλιά, όπως άδει ο Ζαγοραίος.
Slippery Slope
Αλήθεια, σε ένα επόμενο στάδιο, αν τυχόν χρειαστεί στους «παντί τρόπω», θα μπορούσαν μήπως να σκηνοθετήσουν κι ένα τροχαίο; Από την μομφή με την ετερόκλητη πλειοψηφία που τους εξασφάλισε το μόσχευμα Πολάκη, πέρασαν ταχέως στον αποκλεισμό υποψηφιότητας λόγω εκτιμώμενης έλλειψης σεβασμού κι από κει και πέρα έφθασαν απνευστί στην αλλαγή λαού, με την εξαφάνιση εκατοντάδων εκλεγμένων συνέδρων.
Πρόκειται για αυτούς τους ίδιους συνέδρους που ο «ήπιος και μειλίχιος Φάμελος» μας ενημέρωσε ότι δεν είναι…κουκιά! Η αλήθεια είναι ότι η πολτοποίηση τους από μια επιτροπή εκτάκτου στρατοδικείου τους κατατάσσει στην κατηγορία της φάβας.
Τα βρήκε όμως όλα φυσιολογικά ο κ. πρόεδρος γιατί πιστεύει ότι αν ξεκουμπιστεί ο Κασελάκης θα «γίνει» αυτός, πράγμα που προέχει. Θα υπερβεί τότε εύκολα το εμπόδιο των άλλων τριών ομοτράπεζων, μόνο που δεν παίζουν πρέφα και δεν υπάρχει εδώ η στρατηγική του «Άμα μείνουνε…». Τόσο κακομοίρης ο κύριος πρόεδρος;
Ο Πολάκης που δεν θέλει τάχα να τον αποκλείσει, ωστόσο βυσσοδομεί ακαταπαύστως, επιδιώκει να φτιάξει με ένα από τα θραύσματα της διάλυσης, το προσωπικό του ψιλικατζίδικο. Τόσο κακομοίρης ο ντελικανής;
Νίκος Παππάς ο βραχύς: ένας προσωρινός προεδρεύων του τίποτε; Ε, με τέτοιο ιστορικό, από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα…Τόσο κακομοίρης ο μελετητής του «ΗΓΕΜΟΝΑ»;
Τέλος, αν δεν έχει το ακαταλόγιστο, ο σκηνοθέτης της κατεδάφισης πιστεύει στ’ αλήθεια ότι μπορεί να σκηνοθετήσει τον εαυτό του σε ρόλο Κιγκινάτου; Aυτά δεν γίνονται ούτε στο ομώνυμο Cincinnati!
Ποιος ο λόγος να πάει τόσο βεβιασμένα στον κουβά η σκορδαλιά χωρίς σκόρδο; Τόσο κακομοίρης ο κύριος Πρωθυπουργός της ΠΡΩΤΗΣ ΦΟΡΑΣ;
Οι άνθρωποι αυτοί είναι η επιτομή της κιβδηλίας κι η πιο ακριβής κριτική που τους έχει ασκηθεί μέχρι σήμερα βρίσκεται στον όρο του Δανίκα «τάχαριστεροί».
Μπροστά λοιπόν στον πολλαπλό αυτό ρόλο του κακομοίρη προσχωρώ αμετακλήτως στο ελαφρολαϊκό μεγαλείο του Εμίρη!
ΥΓ: στην ταινία του Λάσκου τον ρόλο της επιτροπής Πιστοποίησης της εριτίμου Συμεωνίδου υποδύεται ο αξέχαστος Λειβαδίτης και γι αυτό παραθέτω την σχετική σκηνή.
