Δημήτρης Αργυρός
Με αφορμή τις ευρωεκλογές θα μου επιτρέψετε να δημοσιεύσω μια σειρά από άρθρα με ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο.
Έλλειμμα δημοκρατίας
Το ευρωκοινοβούλιο είναι ένα “σώμα” δίχως ακόμη ουσιαστικό νομοθετικό έργο. Σε αντίθεση με τα εθνικά κοινοβούλια τα οποία- παρά την κρίση της πολιτικής αντιπροσώπευσης-παραμένουν η βάση της πραγματικής νομοθετικής εξουσίας.
Δυστυχώς σε επίπεδο ΕΕ την εξουσία την έχουν αποκλειστικά οι γραφειοκράτες και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, αυτοί που άμεσα και έμμεσα εκπροσωπούν τα “λόμπι” των μεγάλων κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων.
Ευρω/νεοφιλελευθερισμός.
Οι ευρωεκλογές θα γίνουν σε μια ιστορική στιγμή όπου η ΕΕ-στο πλαίσιο του άτυπου 3ου παγκόσμιου πολέμου- συντάσσεται ολοκληρωτικά με την παρακμασμένη Βορειο-Αμερικανική Αυτοκρατορία . Αν και τα γεωπολιτικά/ οικονομικά συμφέροντα της βρίσκονται στο ενδιάμεσο μεταξύ ΗΠΑ/ΡΩΣΙΑΣ.
Η παραπάνω στάση των χωρών της Ευρωζωνης είναι μια από τις αιτίες και συνάμα αποτέλεσμα της παραγωγικής και τεχνολογικής υποβάθμισης τους σε σχέση με την Κίνα, τις ΗΠΑ.
Αν τώρα συνδυάσουμε το σκληρό (ενιαίο) νόμισμα του ευρώ αλλά και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, έχουμε τα παρακάτω φαινόμενα.
Το ευρώ εξαλείφει την δυνατότητα της υποτίμησης του νομίσματος, άρα και την δυνατότητα να αντιμετωπιστεί με επιτυχία ο διεθνής αδυσώπητος ανταγωνισμός στο πεδίο των επιχειρήσεων. Μπορεί το ευρώ να ήταν μια επιτυχημένη πολιτική του ηγεμονικού Γερμανικού κεφαλαίου, για να συσσωρεύσει την υπεραξία από τις πιο αδύνατες οικονομικά χώρες της Ευρωζώνης, τώρα όμως σύσσωμη η ΕΕ πληρώνει ακριβά τον ανταγωνισμό από τις ΗΠΑ και Κίνα.Πόσο μάλλον που η ΕΕ έχει εμφανή έλλειψη πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων.
Φυσικά η Ελλάδα βρίσκεται σε ακόμη χειρότερη μοίρα, πληρώνοντας την παραγωγική καταβαράθρωση που προκάλεσε η χρεοκοπία και τα μνημόνια.
Την ίδια στιγμή οι νεοφιλεύθερες πολιτικές σε ολόκληρη την Ευρώπη μεταφέρουν την πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού στην αγορά εργασίας, κρατώντας χαμηλότατους μισθούς και πολύ υψηλά τα κέρδη των επιχειρήσεων.
Με την σειρά τους τα κεφαλαιοκρατικά κέρδη αντί να επενδύονται στο παραγωγικό τομέα μετατρέπονται σε χρηματιστηριακά παιχνίδια με αποτέλεσμα την διατήρηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα αλλά και την τεχνολογική υποχώρηση.
Η Ελλάδα -όπως είπα -είναι στην βάση της άνωθεν πυραμίδας και δέχεται την μεγαλύτερη οικονομική/παραγωγική/ τεχνολογική πίεση.
Με αποτέλεσμα την υποτίμηση της ζωντανής εργασίας, την γενικευμένη φτωχοποίηση αλλά και την έκρηξη των κερδών των τραπεζικών και χρηματιστηριακών ραντιέρηδων και των κεφαλαιοκρατών.
Ακρα δεξιά και αριστερά
Μέσα σε αυτό το κλίμα η αντίδραση των Ευρωπαικών μαζών ρέπει προς την ακροδεξιά και την λαϊκίστικη δεξιά. Σε ένα βαθμό ισχύει και στην Ελλάδα, αν και εδώ είναι ακόμη ισχυρή η φωνή της κομμουνιστικής αριστεράς.
Η αιτία αυτής της ακροδεξιάς στροφής βρίσκεται σε ένα συνδυασμό οικονομικού κορπορατισμού, κοινωνικού συντεχνιασμού και ευρωκεντρικού εθνικισμού.
Μέσω των ακροδεξιών δυνάμεων οι μάζες των χωρών της Ευρωζώνης επιχειρούν να κρατήσουν τα όποια οικονομικά και κοινωνικά κεκτημένα έχουν μείνει όρθια από το παλαιό κράτος πρόνοιας.Έχοντας ως φανταστικό αντίπαλο την ανατολή, τηνΡωσία και το Ισλάμ.
Βέβαια η ακροδεξιά βρίσκει και παίζει, γιατί η αριστερά είτε έχει μετατραπεί σε μια συστημική δύναμη είτε έχει συμβιβαστεί με την ΕΕ, το ευρώ και το κεφάλαιο.
Στη καλύτερη των περιπτώσεων, όπως στο ΚΚΕ και την ελληνική άκρα αριστερά, η σύγκρουση μετατίθεται σε μια εποχή ωρίμανσης των αντικειμενικών/ υποκειμενικών συνθηκών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γαυγίζουν, δίχως όμως να δαγκώνουν.
Φυσικά όπως λέει και ο σοφός λαος: “Από τα ντιπ και αλλότελα, καλή είναι και η Παναγιώταινα”.
Πόσο μάλλον που στην Ελλάδα οι εν λόγω δυνάμεις, μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αναρχικές, αυτόνομες και αντιφασιστικές ομάδες συγκροτούν την όποια αντιπολίτευση “από τα κάτω”, με μικρά αλλά εμφανή θετικά αποτελέσματα.
