Οι εκδηλώσεις για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων έδωσαν τη δυνατότητα σε όσους δεν παρακολουθούν τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου να διαπιστώσουν ότι ο Δήμος μας έχει επιτέλους ως Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου ένα πρόσωπο που τιμά το σημαντικό αυτό αξίωμα και μας βγάζει και ασπροπρόσωπους στο Πανελλήνιο.
Είναι η νομικός κ. Αναστασία Γιογλή, μια γυναίκα με δημοκρατικό ήθος, μια προσωπικότητα με βάθος σκέψης και επάρκεια λόγου, που δεν αρκείται στα τετριμμένα και σε ξύλινες πολιτικές αναφορές αλλά αναζητά την ουσία στις πολιτικές τοποθετήσεις της.
Τα Γιάννενα είναι μια πόλη με μεγάλη ιστορία και με σημαντικό ρόλο στην σύγχρονη Ελλάδα και η αποκατάσταση του κύρους του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου με την επιλογή της κ. Γιογλή, μετά τις περιπέτειες που γνώρισε ο θεσμός αυτός στην προηγούμενη Δημοτική περίοδο, μας γεμίζει με αισιοδοξία και είναι ό,τι θετικότερο συνέβη τον τελευταίο καιρό στον τόπο μας, με την ανακύκλωση προσώπων που προσβάλουν την αισθητική μας και απεικονίζουν την μιζέρια και τη στασιμότητα στη δημόσια σφαίρα.
Προς επίρρωση των όσων αναφέραμε, δημοσιεύουμε σήμερα την τοποθέτηση της κ. Γιογλή στην πανηγυρική εκδήλωση που έλαβε χώρα στην αίθουσα Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας για τα Ελευθέρια των Ιωαννίνων, για να την συγκρίνουν οι αναγνώστες μας με τις κοινοτοπίες και τις ανοησίες, που ακούστηκαν για μια ακόμη φορά από πολιτειακούς και πολιτικούς άρχοντες:
“Εξοχότατη κυρία Πρόεδρε της Δημοκρατίας
Κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων,
Κυρία Υφυπουργέ Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας
Κυρία και Κύριε Βουλευτές Ιωαννίνων
Κύριε Περιφερειάρχα Ηπείρου
Κύριε Δήμαρχε Ιωαννίνων
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Ιωαννίνων
Κυρίες και κύριοι
Σας καλωσορίζω εκ μέρους όλου του Δημοτικού Συμβουλίου. Μεγάλη τιμή η παρουσία σας στην πανηγυρική εκδήλωση του Δήμου Ιωαννιτών για τα ελευθέρια της πόλης.
Η 21η Φεβρουαρίου, για τον καθένα από εμάς, στη διαδρομή των χρόνων, είναι μια ξεχωριστή μέρα. Για τα Γιάννενα η 21η Φεβρουαρίου, είναι μια ξεχωριστή μέρα ιστορικής μνήμης, της απελευθέρωσης της πόλης το έτος 1913 , ημέρα που με τη σπουδαιότητά της και το ρόλο της στην ιστορική συνέχεια της πόλης, απορροφά μεγάλο μέρος και ως τέτοια έχει γραφτεί στην ιστορία της .
Από τότε, για τη μέρα εκείνη, αφιερώθηκαν πολλές ώρες ομιλιών και γραφής, από λόγιους, διανοούμενους, ιστορικούς αλλά και στρατηγούς, πολιτικούς και απλούς ανθρώπους. Πεζά κείμενα και έμμετρα. Εμπνευσμένα, έμπλεα χαράς και περηφάνειας ή απλά περιγραφικά, αποτυπώνοντας την ιστόρηση των γεγονότων και τη διερεύνηση σχέσεων αιτίου-αιτιατού.
Και τραγουδήθηκε η μέρα εκείνη από χείλη και μάτια μικρών και μεγάλων, που έβγαζαν σπίθες, που γελούσαν κι έκλαιγαν μαζί. Για την απελευθέρωση …
Λέξη σύνθετη με επί μέρους σημαινόμενα, που παραπέμπουν στη φιλοσοφία ζωής στη βάση της οποίας έχει πλαστεί με έννοιες, σκέψεις και αγώνες στο βάθος του χρόνου και εγκαθιστά τους μετέχοντες στην αιωνιότητα και τους καθιστά συνειδητούς μετόχους της ιστορίας.
Σ αυτό το βάθος χρόνου, σ΄ αυτό το παρελθόν που εμπεριέχεται μέσα μας, υποκλινόμαστε σήμερα. Στον ιερό ανθρώπινο παράγοντα.
Στην ιστορία που δεν τη γράφουν οι θεοί αλλά οι άνθρωποι της φλόγας κι όχι της στάχτης, αφανείς, με τους οποίους ασχολείται κυρίως η προφορική ιστορία και επιφανείς, με το κλέος των οποίων ασχολείται κυρίως η γραπτή.
Η ιστορία ανήκει στα άτομα και στους λαούς μέσα από τρεις διαφορετικές σκοπιές: στο μέτρο που δρουν και προσπαθούν, στο μέτρο που διαφυλάσσουν και τιμούν και στο μέτρο που πάσχουν και έχουν ανάγκη την λύτρωση.
Μένουμε σήμερα, ως οφείλουμε, στη σκοπιά, ότι η ιστορία ανήκει, σε ένα δεύτερο χρόνο, σε όποιον τη διαφυλάσσει και την τιμά, σε όποιον με πίστη και αγάπη κοιτάζει προς τα πίσω, προς τα εκεί από όπου προέρχεται το ιστορικό γίγνεσθαι, προσδίδουμε το σεβασμό στις ρίζες μας και τη συνείδηση ότι κάθε κληρονομιά αντανακλάται στην καθημερινή μας ζωή, την οποία εμψυχώνει αυτοτελώς και όχι ως ένα ακόμη επεισόδιο της αέναης πορείας της. Από τη σκοπιά αυτή η ιστορία δεν μπορεί να δημιουργεί στον σύγχρονο άνθρωπο αίσθημα αδυναμίας απέναντι στο παρελθόν που κληρονομήσαμε αλλά τον μετατρέπει σε δυνατή προσωπικότητα για να αντέχει το βάρος της, καθώς οι αδύναμοι χαρακτήρες τείνουν να αφανιστούν εντελώς από αυτήν.
Η ιστορία αποτελεί βασικό πυλώνα για την επιβίωση των πολιτισμών και θεμέλιο της κοινωνίας. Δεν είναι μόνο γνώση: είναι συνείδηση, συλλογική και ατομική αυτογνωσία, είναι αξία που περιέχει πρότυπα και διδακτικές εμπειρίες, για να κατανοήσουμε τον κόσμο.
Δεν αξίζει να ζει κανείς έναν ανεξέταστο βίο, δηλαδή έναν ανιστόρητο βίο. Ο άνθρωπος που δεν ιστορεί, δεν παύει να υστερεί, λένε αυτοί που γνωρίζουν.
Η ανάληψη της ευθύνης της ιστορικότητας, συλλογικής ή ατομικής, αποτελεί χρέος κάθε πολιτικού όντος. Θα δώσει το αληθές νόημα στο απόφθεγμα “η ιστορία παιδαγωγός της ζωής” όταν αρχίσουμε να αναζητούμε από την εμπειρία, μια καθολική – διαχρονική σοφία και όχι την εφήμερη γνώση που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του πρακτικού βίου, που διάγουμε κάθε φορά, μέσα σε συγκεκριμένα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά πλαίσια.
Εξάλλου, «όλβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν» έλεγε ο Ευρυπίδης (είναι ευτυχής όποιος διδάχτηκε ιστορία, όποιος από την ιστορία παίρνει μαθήματα.) .
Αν θέλουμε, κάποτε, η ιστορία να μας διδάξει ουσιαστικά και να γίνει, έστω και ελάχιστα, αρωγός στη διαλεύκανση του μυστηρίου της ζωής, άρα και του ανθρώπινου βίου, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τα υποκειμενικά και εφήμερα. Να περάσουμε σε μια στάση ζωής, όπου το εγώ δε θα θολώνει εξ αρχής το βλέμμα μας, όπου η ενατένιση θα γίνεται γαλήνια και από μεγαλύτερη απόσταση, όπου οι φέρουσες το μανδύα του δήθεν πατριωτισμού σκοπιμότητες, που ανταγωνίζονται την αληθινή γνώση και την εξέλιξη, θα απομακρυνθούν.
Ας σταθούμε ως έθνος με αυτογνωσία και εσωτερικότητα, ας βάλουμε το αυτί μας στο χώμα για να αφουγκραστούμε και να εντοπίσουμε τα βήματα των προγόνων και να αρχίσουμε το δικό μας έργο. Έτσι, θα κάνουμε τη διαφορά και ίσως έτσι να κάνουμε και τα θαύματα….χωρίς να αδικούμε τους προγόνους μας –τους ίδιους μας τους εαυτούς – για τα όσα αυτοί έπραξαν και οραματίσθηκαν, για όσα εμείς οραματιζόμαστε και οφείλουμε να πράξουμε με την προσπάθεια όλων μας- για το καλύτερο, για μια καλύτερη ζωή σε ατομικό, ομαδικό, εθνικό, πανανθρώπινο επίπεδο.
Σκύβω πάνω από τη μέρα εκείνη και προσπαθώ να σχηματίσω την εικόνα των προκλήσεων εκείνων που συμμετείχαν να αντιμετωπίσουν και να ανταπεξέλθουν.
Σήμερα αποτίομε φόρο τιμής στους αφανείς και επιφανείς ανθρώπους του παρελθόντος που άντεξαν το σκληρό και βίαιο πόλεμο, καταστροφές και σφαγές, για να μπουν στις 21 Φεβρουαρίου του 1913 στα Γιάννινα, με όραμα να δουν να διαμορφώνεται ένα νέο, φωτεινότερο μέλλον γι’ αυτούς και την κοινωνία τους. Αυτοί οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές καταβολές τους, διαδραμάτισαν ένα κορυφαίο ρόλο, ξεχωρίζουν και με συγκινούν με το ήθος και τα έργα τους, με το φως στην ψυχή και τη δράση τους.
Υποκλίνομαι στον αγώνα αυτόν τον τόσο μεγάλο.
Ο αγωνιζόμενος πάσχων άνθρωπος είναι η μοναδική σταθερά για εμάς γύρω από την οποία θα συγκροτήσουμε οποιαδήποτε μορφή ερμηνείας για τα πράγματα και τα επιτεύγματα του ανθρώπου.
Όσα και να πούμε και να γράψουμε, στην πραγματικότητα δεν αντικαθιστούν την ενός λεπτού σιγή που οφείλουμε σε εκείνους τους ήρωες, τους σπουδαίους εκείνους ανθρώπους που έγραψαν ανεξίτηλα στην ιστορία της πόλης την 21η Φεβρουαρίου, ιστορία που δεν υποβαθμίζεται, δεν απαξιώνεται, δεν κρύβεται, δεν ισοπεδώνεται, δεν τσαλακώνεται μέσα στη βία της καθημερινότητας, στη βαρβαρότητα που έγκειται στην ανιστορικότητα, στην αυθαιρεσία της ετεροπροσδιοριζόμενης κανονικότητας και στο φοβικό έναντι της οπισθοδρόμησης, του εκφασισμού και νεοεθνικισμού.
Διαχρονική η αλήθεια του πολέμου. Διαχρονική πανανθρώπινη αλήθεια το παράλογο του πολέμου και η παράνοια που ενσταλάζει στην ανθρώπινη ψυχή, η μεταμόρφωση του ανθρώπινου σε τερατώδες μέσα στην πολεμική κατάσταση, η κατάρριψη της αξίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Θα μου επιτρέψετε σήμερα, πριν καλέσω στο βήμα τον εγνωσμένου κύρους καθηγητή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Γενικό Γραμματέα του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, κο Ευάνθη Χατζηβασιλείου που έχουμε την τιμή να βρίσκεται μαζί μας και ο οποίος θα μας μιλήσει για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων ως ένα μεγάλο επίτευγμα του Ελληνισμού, να σκύψω και με κανενός είδους ρητορική, να απευθύνω έκκληση να σταματήσει ο πόλεμος στη Γάζα και παντού στον κόσμο. Να τηρηθεί η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Να πάψει ο θρήνος.
Εκεχειρία τώρα. Άμεση κατάπαυση πυρός από όλα τα μέρη σε όλα τα μέρη
Σας ευχαριστώ”
Σ.Κ
