Ένα διδακτικό παραμύθι για μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά
Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μαγευτική λιμνούπολη ζούσε ένας δήμαρχος, που αγαπούσε όλους τους κατοίκους της πόλης του αλλά περισσότερο από όλα και από όλους αγαπούσε τη μουσική και τους μουσικούς.
Με μεγάλη προπάθεια πέτυχε η μουσική να γίνει το αγαπημένο χόμπι όλων των κατοίκων και στα παλάτια πολιτισμού της λιμνούπολης κάθε ημέρα συνέρρεαν χιλιάδες άνθρωποι για να διδαχτούν την μουσική από δασκάλους, τους οποίους αντάμειβε με χρυσάφι και τους περιποιούνταν με πλούσια γεύματα που παρέθετε για να τους τιμήσει! Το μαγικό τζίνι της μουσικής που ζούσε στα νερά της λίμνης αναγνωρίζοντας την αξιοσύνη του φιλόμουσου δημάρχου του χάρισε ένα σπάνιο δώρο.
Τον προίκισε με μια μαγική φωνή, ώστε να μπορεί να τραγουδά και να απαγγέλνει και να κάνει χαρούμενους και ευτυχισμένους τους ακροατές του.
Τα χρόνια περνούσαν με χορό και με τραγούδι και η φήμη του δημάρχου απλώθηκε σε όλο τον κόσμο, όπου έγινε γνωστός σαν ο “δήμαρχος που τραγουδά”, προκαλώντας τη ζήλεια των άλλων δημάρχων.
Αυτοί οι ζηλόφθονες δήμαρχοι πλήρωσαν ένα κακό τζίνι και το εγκατέστησαν στο δημαρχείο της λιμνούπολης.
Το κακό τζίνι κατάφερε να αλλάξει τον χαρακτήρα του καλού δημάρχου με αποτέλεσμα αυτός να παίρνει άδικες και σκληρές αποφάσεις για τους δημότες τους, που έπαψαν πια να τον αγαπούν και συχνά μαζεύονταν στο παλάτι του για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους.
Όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις τον δήμαρχο πλησίασαν άνθρωποι που με το πρόσχημα ότι τον αγαπούν του υποσχέθηκαν ότι θα τον βοηθήσουν για να κερδίσει πάλι την αγάπη των συμπολιτών του.
Ήταν άνθρωποι αυλοκόλακες, κακόφωνοι και άμουσοι που βρήκαν την ευκαιρία να διοργανώνουν δικές τους συναυλίες καλώντας τον δήμαρχο να τραγουδάει και να απαγγέλνει αλλά συμβουλεύοντάς τον να απολύει και να διώχνει όλους εκείνους τους μουσικούς που γέμιζαν την λιμνούπολη με μελωδίες.
Μέσα σε αυτό το άρρωστο περιβάλλον ο καλός και φιλόμουσος δήμαρχος ξέχασε τη μεγάλη του αγάπη για τη μουσική και συνέχιζε να διώχνει μουσικούς και να διορίζει γραμματείς και αυλικούς.
Οι μουσικοί απογοητευμένοι κάλεσαν το τζίνι τους και του ζήτησαν να τιμωρήσει τον αχάριστο δήμαρχο.
Το καλό τζίνι της μουσικής, όταν είδε την κατάσταση, θύμωσε πολύ και αποφάσισε να τιμωρήσει τον δήμαρχο με τον πιο σκληρό και πρωτότυπο τρόπο.
Παρουσιάστηκε στον ύπνο του και με τη μορφή γνωστού του αυλοκόλακα τον συμβούλεψε να διοργανώσει συναυλία εγχόρδων μέσα στη λίμνη με τον ίδιο να παίζει τρομπέτα.
Ο δήμαρχος εθισμένος στις κολακείες των αυλικών του, ότι μπορεί να τα κάνει όλα, αποφάσισε να διοργανώσει την συναυλία και άρχισε τις πρόβες στο κέντρο της λίμνης, όπως φαίνεται στη φωτοφραφία.
Όμως το τζίνι της μουσικής που όπως είπαμε κατοικούσε στη λίμνη, σήκωσε ένα ξαφνικό μπουρίνι, ενώ ο δήμαρχος έκανε πρόβα και η λίμνη κατάπιε τον αχάριστο δήμαρχο.
Ο δήμαρχος δεν βρέθηκε ποτέ και μόνο όσοι κάνουν βόλτα στη λίμνη κάποιες βροχερές και φουρτουνιασμένες μέρες λένε ότι ακούνε κάποιους ήχους από έγχορδα μουσικά όργανα.
Άλλοι όμως υποστηρίζουν ότι οι ήχοι αυτοί είναι από τους βορειοανατολικούς ανέμους που χτυπούν με μανία τη λίμνη.
