“Το σημαντικότερο δεν είναι το πλήθος στο δρόμο του αγώνα, το σημαντικότερο ήταν η πλατιά κοινωνική νομιμοποίηση της απεργίας και της διαδήλωσης ακόμη και σε κοινωνικά τμήματα που συνήθως διαμαρτύρονται για τις πορείες και τις απεργίες.”
Δημήτρης Αργυρός
Η πλειοψηφία θεωρεί την εργασία και τη απεργία ισότιμο δικαίωμα, το οποίο θα πρέπει να το σεβόμαστε εξίσου, μόνο που όταν υπάρχει απεργία δεν δύναται να υπάρξει εργασία, καθώς η απεργία είναι ο εκβιασμός των εργατών στο αφεντικό τους.
Η εργασία είναι ένα καθολικό δικαίωμα, το οποίο καταπατείται, με στόχο την δημιουργία μιας μάζας ανθρώπων που για να εργαστούν θα πιέζουν για μείωση των μισθών. Αντίστοιχα η απεργία είναι μεν το δικαίωμα οργάνωσης της πάλης των εργατών αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μέγιστο καθήκον τους απέναντι στην κοινωνική τους τάξη, τους αγώνες της, και τα θεμελιώδη δικαιώματά της, με άλλα λόγια, όποιος και όποια δεν απεργεί είναι απεργοσπάστης.
Ξέρω πολύ καλά ότι αυτό το σχεδόν Καντιανό καθήκον δεν είναι πάντα εύκολο και αυτόματο να εφαρμοστεί. Κάποιοι και κάποιες θα το ήθελαν αλλά φοβούνται ότι θα απολυθούν. Άλλοι και άλλες δεν θα το κάνουν, γιατί απλώς δεν εργάζονται είτε γιατί δεν βρίσκουν εργασία είτε γιατί δεν θέλουν να εργαστούν με αναξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και μισθούς (μια «καβάτζα» όμως θα την έχουν) είτε διότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μπορούν να ζήσουν ή ακόμη και να ευζωήσουν.
Άλλοι και άλλες δεν απεργούν, γιατί ακόμη και αυτά τα χαμηλά μεροκάματα, τους είναι αναγκαία και δεν μπορούν να τα χάσουν. Επίσης υπάρχουν και αυτοί και αυτές που δεν νιώθουν τμήμα καμιάς κοινωνικής τάξης, δεν νιώθουν ότι ανήκουν σε μια συλλογικότητα. Στην ούλτραατομοκεντρική εποχή μας η πλειοψηφία κάπως έτσι αισθάνεται, βέβαια όταν απολύονται ψάχνουν να βρουν κάλυψη από το σωματείο το οποίο μέχρι τα χθες απαξίωναν.
Άλλοι τέλος, καλώς ή κακώς, (καλώς θα έλεγα), δεν εμπιστεύονται τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, επίσης θεωρούν ότι με μια 24ωρη απεργία δεν πετυχαίνεις κάτι, αν και πολύ αμφιβάλλω ότι θα συμμετείχαν σε μια 48ώρη απεργία ή σε μια γενική απεργία διαρκείας.
Σε κάθε περίπτωση -όπως είπα- καλώς δεν εμπιστεύονται τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, καθώς οι τελευταίες πιο πολύ ακούν ή ακολουθούν τα κόμματα που τις στηρίζουν ή τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, παρά τα συμφέροντα της συνδικαλιστικής συλλογικότητας ή του συνόλου των εργαζομένων. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα δεξιά ή τα κεντρώα κόμματα αλλά και για τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα ή «κομματίδια».
Βέβαια ούτε τους δόθηκε η ευκαιρία ούτε και διεκδίκησαν ποτέ- πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις που θα επιβεβαιώνουν τον κανόνα- να πάρουν πάνω τους την υπόθεση της οργάνωσης του συνδικάτου ή των εργατικών αγώνων του ή των απεργιών. Δηλαδή, να εφαρμόσουν την εργατική αυτοργάνωση και αυτοδιαχείριση από τα «κάτω» μέχρι τα «πάνω».
Όποτε σε σπάνιες περιπτώσεις συνέβη αυτό, έγινε γιατί στην ηγεσία των συνδικάτων βρέθηκαν οι ανάλογες ηγεσίες προερχόμενες από τον χώρο της άκρας αριστεράς και της αναρχίας, όπως πχ στο εργοστασιακό συνδικαλισμό της Μεταπολίτευσης.
Μεγάλο, καθοριστικό ρόλο για το ξέσπασμα μιας απεργίας αποτελούν οι αντικειμενικές συνθήκες που βγάζουν τον κόσμο στον δρόμο είτε για να εκφράσει το “αι σιχτίρ του”, είτε για να διαμαρτυρηθεί είτε για να εκτονωθεί. Σε κάθε περίπτωση να καταλάβει τον δημόσιο χώρο και να εμφανιστεί ως συλλογικό σώμα.
Κακά τα ψέματα ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες πρέπει να βάλουν το χεράκι τους οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα πολιτικά κόμματα ακόμη και τα κυβερνητικά. Τόσο για να προκηρύξουν την απεργία όσο και για να την οργανώσουν.
Όπως λόγου χάρη συνέβη και προχτές στις 9 Νοέμβρη στην πιο πετυχημένη απεργία και διαδήλωση των τελευταίων χρόνων, δίνοντας ένα στίγμα, ότι οι συνθήκες άλλαξαν από τα πέρσι και η κυβέρνηση του Μητσοτάκη βρίσκεται στην γωνία. Το σημαντικότερο δεν είναι το πλήθος στο δρόμο του αγώνα, το σημαντικότερο ήταν η πλατιά κοινωνική νομιμοποίηση της απεργίας και της διαδήλωσης ακόμη και σε κοινωνικά τμήματα που συνήθως διαμαρτύρονται για τις πορείες και τις απεργίες.
Η ερώτηση είναι κρίσιμη και καθοριστική : Θα έχει συνέχεια αυτή η μαζική καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής από το, λαό στο δρόμο;
Προσωπικά, όσο και αν το επιθυμώ φοβούμαι, πως όχι. Οι μόνες δυνάμεις που θα το επιθυμούσαν είναι οι δυνάμεις της άκρας – επαναστατικής- αριστεράς και της αναρχίας, άντε και ο ΜΕΡΑ25.
Μόνο που αυτές οι δυνάμεις αδυνατούν να συνεχίσουν το απεργιακό διονυσιακό θέατρο, οι υπόλοιπες συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ετοιμάσουν τα εκλογικά τους βιβλιάρια και θα μας πείσουν να το κάνουμε και εμείς.
