Ενα γέλιο θα μας θάψει… Ενας απέραντος κλαυσίγελως.
Η κυβέρνηση αποκαλεί επισήμως τον διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλο εθνοπροδότη, η κυβέρνηση επιπλήττει τον ευρωβουλευτή Στέλιο Κούλογλου, επειδή ακούει με προσοχή ομιλία του Αποστολόπουλου, χωρίς χασμουρητά και ρεψίματα, ως θα ώφειλε.
Η κυβέρνηση κάνει μπίζνες με τις προσφυγικές δομές, η κυβέρνηση υποβάλλει τους δικαιούμενους ιθαγένεια σε βασανιστήρια Πανελλαδικών με βάση εισαγωγής το 19/20.
Και από την άλλη, ο πρωθυπουργός υπόσχεται σε ακροατήριο επιχειρηματιών ότι θα ενσωματώσει χιλιάδες μετανάστες για να ανασχέσει τον δημογραφικό μαρασμό αλλά κυρίως για βρεθούν εργατικά χέρια: «Η ένταξη στην ελληνική κοινωνία των νόμιμων μεταναστών είναι μια απάντηση στο μεγάλο πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουμε: την έλλειψη εργατικών χεριών που παρατηρείται τόσο στον πρωτογενή τομέα όσο και στον κλάδο των κατασκευών».
Μάλιστα, κ. Πρωθυπουργέ. Πόσο πολύ θυμίζει τη Willkommen Politik της Ανγκελα Μέρκελ, το 2015. Μαζί με τον ανθρωπισμό, εξυπηρετούνταν και οι διατυπωμένες ανάγκες της γερμανικής βιομηχανίας, που ζητούσε περίπου 2,5 εκατομμύρια εργάτες.
Και καλά, ο Κυρ. Μητσοτάκης μπορεί να καλλιεργεί προφίλ Μέρκελ, αλλά έχει ενημερώσει τους συγκυβερνήτες του, τα ορφανά του ΛΑΟΣ και του Γεωργίου Παπαδόπουλου; Πώς θα μαζέψουν τα ψηφαλάκια οι εθνοαμιγείς μακεδονομάχοι, όταν στα ακροδεξιά τους πάει να φυτρώσει α λα Γερμανία η Εναλλακτική των Ελληναράδων;
Για γέλια και για κλάματα.
Το βαπόρι απ’ την Περσία
Παρόμοιος κλαυσίγελως προκαλείται από τις γκάφες της κυβέρνησης σε όλα τα μέτωπα εξωτερικής πολιτικής.
Γκάφα σκαστή: Το βαπόρι απ’ την Περσία. Με διαδικασίες εξπρές, μη νόμιμες, αλλά απολύτως αμερικανονατοϊκές, κατασχέθηκε το ρωσικό τάνκερ και μεταγγίστηκε το πετρέλαιο. Αλλά μόλις το Ιράν απάντησε κατάσχοντας δύο ελληνικά τάνκερ στον Περσικό κόλπο και παείλη άλλα 17 που έπλεαν στην περιοχή, χτύπησαν τα κουδούνια των εφοπλιστών και η Ελλάδα θυμήθηκε το ευρωπαϊκό και εθνικό δίκαιο. Με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, ελευθερώνεται το πλοίο και το πλήρωμα, και θα επαναμεταγγιστεί το πετρέλαιο.
Γκάφα, νίλα, πανωλεθρία. Που δείχνει πώς πολιτεύεται η Νεοδεξιά: πρώτον, η κυβέρνηση έσπευσε να κάνει σέρβις στους συμμάχους, παρακάμπτοντας εθνικές και ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Προς τούτοις, δεύτερον, η κυβέρνηση επενέβη και στη δικαιοσύνη, για να εκμαιεύσει ένα πολιτικό αποτέλεσμα.
Τρίτον, μόλις έτριξαν τα δόντια οι εφοπλιστές, πολύ και άγρια, οι υπάκουοι εξωτερικού τα μάζεψαν και υπάκουσαν στις υποδείξεις εσωτερικού. Πώς αλλιώς; Τα αντικυβερνητικά πυρά εξαπολύθηκαν από φιλοκυβερνητικά μήντια, τα οποία αίφνης ανακάλυψαν το κράτος δικαίου και το διεθνές δίκαιο, ου μην αλλά και το δίκαιο των θαλασσών και του ελεύθερου εμπορίου.
Ομολογουμένως, δεν πλήττουμε διόλου.
Ο ψεύτης βοσκός και ο λύκος Ερντογάν
Οι παλινωδίες και οι γκάφες όμως που σφράγισαν την υπόθεση Βαπόρι από την Περσία, δυστυχώς συμβαίνουν ίδιες και απαράλλαχτες και στα ελληνοτουρκικά.
Ολες οι ενδείξεις οδηγούν στον συλλογισμό ότι ο Ερντογάν δεν παίζει μόνο προεκλογικό παιχνίδι έντασης. Το παιχνίδι του Ερντογάν, της Τουρκίας δηλαδή, είναι πολύ πιο μακροπρόθεσμο και φιλόδοξο. Η Τουρκία δεν είναι αναθεωρητική δύναμη στα λόγια: έχει πατήσει και πατάει σε ξένα εδάφη. Η κλιμάκωση στο Αιγαίο είναι μέρος αυτού της de facto ανάδειξης της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη· ουσιαστικά, δεν την αμφισβητεί ευθέως κανείς, ούτε καν οι δυσαρεστημένες ΗΠΑ.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι σύμμαχοι, από την Ουάσιγκτον έως το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, τους οποίους επικαλείται τόσο συχνά ο γκρούπι της «σωστής πλευράς της ιστορίας», δεν προτίθενται να μεροληπτήσουν υπέρ ουδενός στο Αιγαίο. Και στα λόγια και στις πράξεις και στη μη δημόσια διπλωματία, όλοι λένε στον Μητσοτάκη «βρείτε τα». Γι’ αυτό πήγε στο τετ-α-τετ της Κωνσταντινούπολης με τον Ερντογάν· γι΄αυτό τον έκραξε κατόπιν ο μπρούταλ Ερντογάν, όταν ο Ελληνας πρωθυπουργός ψέλλισε κάτι στην Ουάσιγκτον.
Ο φόβος είναι πολιτικό εργαλείο αμφίστομο
Η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, πακέτο ή και χωριστά από τον καθορισμό των θαλασσίων ζωνών, είναι πιθανότατα το πικρό ποτήρι που κερνάνε οι σύμμαχοι τον Μητσοτάκη. Αυτό το κέρασμα όμως προσφέρεται καθ’ οδόν προς τις εκλογές, με τους Καραμανλή και Σαμαρά απέναντι, με την κοινή γνώμη ίσως έτοιμη να γυρίσει κατενάντια. Ο φόβος και η επίσειση έξωθεν απειλών είναι πολιτικό εργαλείο αμφίστομο.
Ο Μητσοτάκης ασκεί ώς τώρα και στα εξωτερικά, την προσφιλή του πολιτική Ιδιωτικής Χρήσεως. Κλείνει δουλειές, κάνει θελήματα, βγάζει family photos. Εκτιμά επίσης ότι μπορεί μηντιακά να διασκεδάσει τα μηνύματα Καραμανλή και Σαμαρά, διαφορετικά μεταξύ τους αλλά ισχυρά. Εκτιμά επίσης ότι μπορεί να εξουδετερώνει με κραυγές την χλιαρή πράγματι αντιπολίτευση σε αυτά τα θέματα.
Εκτιμά, τέλος, ότι θα μπορεί να χρησιμοποιήσει το χαρτί των εθνικών θεμάτων για να πάει σε πρόωρες εκλογές, επικαλούμενος απειλή και προκαλώντας συσπείρωση. Ακριβώς όμως επειδή δεν πρόκειται για εικονική απειλή, ακριβώς επειδή όλα τριγύρω αλλάζουνε, ακριβώς επειδή δεν φαίνεται να μπορεί να εξασφαλίσει δωρεάν κανενός είδους συναινέσεις, ακριβώς γι΄αυτό μπορεί να την πατήσει σαν τον ψεύτη βοσκό, να πέσει στον λάκκο που ανοίγει για τους άλλους, και το σημαντικότερο, το μόνο σημαντικό, να παρασύρει τη χώρα και τον λαό σε ιστορική περιπέτεια.
Είπαμε: Ο φόβος και η επίσειση έξωθεν απειλών είναι πολιτικό εργαλείο αμφίστομο.
