Κάθε φορά που μιλάει ο Σαμαράς, μου δίνει την εντύπωση ανθρώπου ο οποίος θέλει να ξεμπερδέψει γρήγορα με το παρελθόν του, ακόμη και με το πολύ πρόσφατο. Αυτή είναι η καλή -ας το πούμε έτσι- όψη του πράγματος. Η κακή, πολύ κακή, όψη είναι η προσπάθειά του να πείσει ότι προέρχεται από παρθενογένεση, ότι αυτός δεν γνωρίζει τίποτα για όσα έχουν γίνει και το μόνο που κάνει είναι να θεραπεύει τα κακά του παρελθόντος.
Τα πιστεύει όλα αυτά; Είμαι βέβαιος πως όχι. Αν τα πίστευε, δεν θα κατέφευγε κάθε φορά σε κομπασμούς του τύπου «πετύχαμε αυτό, πετύχαμε εκείνο, έρχεται το θαύμα». Οσοι έχουν συναίσθηση της κατάστασης δεν κομπάζουν. Προσπαθούν να εμφυσήσουν αισιοδοξία ναι, αλλά δεν κάνουν το άσπρο μαύρο.
«Εχετε ξαναδεί να αλλάζουν τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο;», ήταν ένας από τους κομπασμούς του, κατά τη χτεσινή ομιλία του στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ. Αναφερόταν στις «αλλαγές» που έχει πετύχει η κυβέρνηση της οποίας ηγείται. Τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο; Οποία μετριοφροσύνη! (Κάπως έτσι το είχε πει και ο Τσόρτσιλ. «Ποτέ τόσο λίγοι δεν έκαναν τόσο πολλά για τόσους πολλούς». Μόνο που εκείνος το είχε πει, δικαίως, για τους λίγους ηρωικούς πιλότους της RAF, στους οποίους όντως και η Αγγλία και η Ευρώπη ολόκληρη οφείλει, σε σημαντικό βαθμό, την ήττα του Χίτλερ και των ναζιστών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο).
Λοιπόν, ο Σαμαράς πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί στους τυφλούς να βασιλεύει ο μονόφθαλμος, αλλά υπάρχουν και πολίτες που δεν είναι αμνήμονες. Και να ήθελαν δεν θα μπορούσαν να ξεχάσουν ορισμένα δικά του έργα και ημέρες, τόσο πρόσφατα άλλωστε.
Όταν, λοιπόν, κατηγορεί τον Τσίπρα ότι «ήθελε να βγούμε αμέσως από το Μνημόνιο» και αυτό οδηγούσε στη δραχμή (σωστό είναι), θέλει να ξεχνάει ότι είναι αυτός (ο Σαμαράς), που ηγήθηκε του πρώτου «αντιμνημονιακού αγώνα», χωρίς να βάλει καμιά πλάτη στην πιο δύσκολη φάση, μόνο και μόνο για να φορτωθεί όλο το κόστος η κυβέρνηση Παπανδρέου. Σε αντίθεση με την τότε τυχοδιωκτική δική του στάση, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ σήμερα μοιράζονται το κόστος με το δικό του κόμμα.
Όταν ο Σαμαράς κατηγορεί τον Τσίπρα ότι δίνει «εύκολες υποσχέσεις», θέλει να ξεχνάει ότι ακριβώς το ίδιο έκανε και εκείνος, όταν έταζε τα πάντα για να κερδίσει ψήφους, την ώρα που άλλη κυβέρνηση σήκωνε το βάρος αντιδημοφιλών μέτρων. Ηταν ο Σαμαράς που πήγαινε κάθε τρεις και λίγο στο Ζάππειο και εξήγγελλε πότε ότι θα καταργήσει φόρους, πότε ότι θα αποκαταστήσει αμέσως μισθούς και συντάξεις και τόσα άλλα.
Η δημαγωγική παράσταση του Σαμαρά είχε πολλές κορυφώσεις. Στις 3 Φεβρουαρίου του 2011, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., είχε πει: «Η ανυπακοή στους νόμους είναι αντικοινωνική συμπεριφορά. Αλλά αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι η αναλγησία της κυβέρνησης πυροδοτεί κάθε είδους αντικοινωνικές συμπεριφορές». Και στηλίτευε τις «αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές» και τις τιμές των υπηρεσιών των ΔΕΚΟ, που είναι «πολύ πέρα από τα όρια αντοχής των ανθρώπων». Τέτοια και άλλα θαυμαστά έλεγε τότε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Τι άλλαξε από τότε, για να κομπάζει έτσι, σήμερα, ως πρωθυπουργός;
Στις 5 Απριλίου του 2011 είχε πάει περιοδεία στη Νέα Ιωνία. Και είχε πει: «Δεν μπαίνει άνθρωπος στα μαγαζιά. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Αναρωτιέμαι τι πρέπει, επιτέλους, να συμβεί για να το καταλάβει η κυβέρνηση και να αλλάξει αυτήν την ανάλγητη πολιτική της». Δεν κάνει και σήμερα την ίδια βόλτα και μετά να μας πει πώς χαρακτηρίζουν την πολιτική της δικής του κυβέρνησης;
Παρ’ όλα αυτά, εμείς θα αναγνωρίσουμε ότι η κατάσταση σήμερα έχει σταθεροποιηθεί. Όπως λέει κι ο Σαμαράς. Ότι η χώρα πέρασε τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Όπως λέει κι ο Σαμαράς. Αλλά τα όποια θετικά δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του ενός χρόνου της δικής του διακυβέρνησης. Προηγουμένως έβαλαν άλλοι πλάτη, όταν εκείνος παρίστανε τον αντιμνημονιακό.
Η πολιτική «κυριαρχία» του Σαμαρά σήμερα οφείλεται σε άλλους. Σήμερα βάζουν πλάτη το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, που μετέχουν στην κυβέρνηση. Αλλά -όσο περίεργο κι αν φανεί- βάζει πλάτη και ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορεί να αφήσει πίσω τις παιδικές του αρρώστιες και να πει πέντε σωστά πράγματα. Αυτά τα τρία κόμματα, καθένα για τους δικούς του λόγους, είναι οι αδύναμοι σημερινοί κρίκοι, για να φαίνεται ο Σαμαράς ισχυρός.
Το ξαναλέμε: στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Αλλά τέτοια βασιλεία δεν κρατάει πολύ. Είτε γιατί κάποιοι από τους τυφλούς θα βρουν το φως τους είτε γιατί ο μονόφθαλμος θα τυφλωθεί εντελώς, αν συνεχίσει να βλέπει (μόνο αυτός) τόσο πολύ φως στο τούνελ.
