 |
Έφτασα μέχρι σχεδόν το τέλος του κειμένου ουσιαστικά συμφωνώντας μ’ αυτά που διάβαζα, μέχρι που φρέναρα απότομα στην προτελευταία περίοδο: “Το πολιτικό σύστημα δεν πρέπει να αλλάξει κόμματα για να σωθεί από την απειλή των άκρων. Πρέπει να αλλάξουν πρόσωπα τα κόμματα”. Όπα, άραξε, εδώ κάτι σκοντάφτει…
Δηλαδή για να καταλάβω…
Το κείμενο περιγράφει ένα κομματικό σύστημα, αυτό της “Μεταπολίτευσης” (ή εκτός εισαγωγικών εάν προτιμάτε), με τα μελανότερα χρώματα, το αποδεικνύει σάπιο από κάθε άποψη και τελικά τι προτείνει; Να φύγει η “σάπια σάρκα” των εξηνταφεύγα και ν’ αντικατασταθεί από νέα πρόσωπα. Με τα ίδια κόμματα, τους ίδιους θεσμούς, τις ίδιες εξαρτήσεις, την ίδια Αιδήμονα Δημοκρατία. Εκτός από υγιέστατες προνύμφες κρεατόμυγας όμως, τι άλλο υγιές μπορεί να βγει, μέσα από ένα σώμα που σαπίζει κάτω απ’ τον ήλιο της πάνδημης απαξίωσης; Ποιες θα ήταν οι προσδοκίες από κάτι τέτοιο;
Μιλώντας όμως για μύγες, το μυαλό μου ξαφνικά έκανε φτερά και πέταξε βουίζοντας πίσω στους Σούφι, την Αδελφότητα των Δερβίσηδων (αυτά παθαίνει όποιος διαβάζει Μέγα Χάος, μη διαμαρτύρεστε μαζόχες αναγνώστες μου). Πρόκειται για ένα εσωτερικό μυητικό Τάγμα του Ισλάμ, αν κι οι ίδιοι θεωρούν ότι έχουν παλιότερες ρίζες στην περιοχή και ότι απλά ασπάστηκαν το Ισλάμ , όταν αυτό επικράτησε. Οι γνώσεις και η σοφία τους προέρχονταν μάλλον από αρχαιότερες εσωτερικές σέχτες ή σχολές, η ρίζα των οποίων χάνεται κάπου στην Αίγυπτο ή τη Βαβυλώνα, ένα παρακλάδι τους μάλιστα σχετίζεται με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Μια απ’ τις κύριες γνώσεις που φαίνεται να κληρονόμησαν, είναι κι αυτή της αρχαίας Κυβερνητικής Τέχνης. Φανέρωσαν λοιπόν μέρος αυτής της γνώσης – ας πούμε ότι θεωρούσαν καθήκον τους να το μοιραστούν με τους απλούς ανθρώπους – μέσα από κάποιους διδακτικούς μύθους, κυρίως με πρωταγωνιστή τον γνωστό στους παλιότερους ή όσους έχουν εξ ανατολών καταγωγή (για να μην πω «Τουρκόσποροι» και καταδικαστώ για ιδιάζουσα περίπτωση αυτορατσισμού) Ναστρεντίν Χότζα. Είχαν βλέπετε αρκετή ενόραση για να γνωρίζουν ότι ο καλύτερος τρόπος για να διαιωνίσεις μια Γνώση και να τη μεταφέρεις από γενιά σε γενιά αναλλοίωτη, είναι να την κάνεις παραμύθι και να τη φορτώσεις στον Προαιώνιο Μύθο, τον αχανή διακομιστή του Μεγάλου Χάους. Να πλάσεις δηλαδή, όχι απλά μια ιστορία, αλλά ένα μιμίδιο. Ήταν απ’ την άλλη και αρκετά σοφοί για να μπορούν να πλάσουν ένα τέτοιο παραμύθι. Άλλωστε και ο ίδιος ο Χότζας ήταν Διδάσκαλος των Σούφι…
Ο Χότζας λοιπόν κάποια μέρα, μέσα στο κατακαλόκαιρο, καθόταν ακίνητος σε μια σκιερή γωνιά της αυλής του, προσπαθώντας ν’ αντέξει την τρομερή ζέστη της Μέσης Ανατολής. Το πρόσωπό του ήταν εντελώς καλυμμένο από μύγες, σε βαθμό που φαίνονταν μόνο τα μάτια του, μέσα σε μια μαύρη μάσκα που ανασάλευε και βούιζε απειλητικά κι υπόκοφα. Εκείνος όμως δεν έκανε καμμία προσπάθεια, έστω μια κίνηση, για να τις διώξει.
Βγήκε η γυναίκα του στην αυλή, αντίκρισε έντρομη το θέαμα κι αμέσως άρπαξε ένα πανί κι έτρεξε να διώξει τις μύγες. Ανέμισε το ύφασμα μερικές φορές πάνω απ’ το πρόσωπο του Χότζα κι εκείνες έφυγαν στα γρήγορα. Ο Χότζας έγινε έξω φρενών κι άρχισε να φωνάζει στη γυναίκα του: «Τι πήγες κι έκανες; Γιατί τις έδιωξες; Ποιος σου είπε ν’ ανακατευτείς;»
«Μα άντρα μου», διαμαρτυρήθηκε μπερδεμένη εκείνη, «αυτές είχαν κάτσει επάνω σου και σου ρούφαγαν το αίμα!!»
«Ανόητη, ανόητη, αυτές οι μύγες ήταν χορτάτες. Τώρα θα έρθουν άλλες και θα είναι πεινασμένες, πολύ πεινασμένες»…
Έτσι, η μύγα που ξεκίνησε από το κεφάλι μου για να κάτσει στο πρόσωπο του Χότζα και να τον ρουφήξει αλύπητα, επέστρεψε και πάλι στα μέρη μας, για να βρεθεί εκεί όπου μπορεί καλύτερα ν’ αποθέσει τ’ αυγά της: Στο σάπιο σώμα της Αιδήμονος Μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας.
Η ίδια σκέψη επανέρχεται βουίζοντας ενοχλητικά ως η Σωκρατική Αλογόμυγα: Τι το υγιές μπορεί κανείς λοιπόν να περιμένει να ξεπηδήσει μέσα από ένα τόσο σάπιο σύστημα; Ήταν απλά τα κόμματα θύματα κακών πολιτικών ανδρών και γυναικών, μια κακιάς σποράς που έτυχε να γεννηθεί το ’50 και τη χτύπησε η ραδιενέργεια των πυρηνικών δοκιμών της εποχής; Θεωρεί πλέον κανείς σ’ αυτόν τον τόπο ότι κατά τ΄ άλλα τα κόμματα διαθέτουν υγιείς ρίζες και μπορούν και πάλι να πετάξουν καινούρια κλωνάρια, ζωηρά και δροσερά; Ο ίδιος ο γράφων, παραπάνω δίνει μόνος του την απάντηση, ενώ απ’ την άλλη μεριά προσπαθεί να την αποφύγει: «αυτές οι γενιές πολιτικών δέχθηκαν την πιο ηχηρή λαϊκή αποδοκιμασία που υπήρξε ποτέ για πολιτικούς, σε τόσο μεγάλη κλίμακα». Όσο κι αν θέλει κανείς να επικεντρώσει την κριτική του στα πρόσωπα και να την αποσείσει απ’ τους κομματικούς μηχανισμούς, δεν μπορεί να σβήσει εύκολα τις μνήμες των πρόσφατων βιωμάτων μας, απ’ τις πλατείες, τις πορείες και τις συνελεύσεις.Αυτό που δέχτηκε εξίσου ηχηρή – αν όχι ηχηρότερη – αποδοκιμασία, ήταν το κομματικό σύστημα και τα κυριότερα κόμματα, που το εκπροσωπούσαν στη συνείδηση του μέσου πολίτη.
Τούτο εκφράστηκε και στις εκλογές, άσχετα αν κατόπιν νοθεύτηκε η βούληση του εκλογικού σώματος δια της τρομοκρατίας, της μαύρης προπαγάνδας και ενός ληστρικού εκλογικού νόμου και τελικά το μήνυμα αναγνώστηκε όπως ήθελε ο κάθε θείος Πάσχος. Τα τρία κυριότερα κόμματα που πρωταγωνίστησαν στο μεταπολιτευτικό σκηνικό, έπιασαν τα ιστορικά χαμηλά τους. Το γεγονός μάλιστα ότι η ίδια μοίρα επιφυλάχτηκε και για το ΚΚΕ, μολονότι δεν είχε ουσιαστικά κυβερνήσει τη χώρα, υπογραμμίζει την απέχθεια την οποία αισθάνεται ο ελληνικός λαός για την ίδια την ποιότητα της «Δημοκρατίας» μας. Ακόμη και η συμμετοχή θεωρείται ως συνενοχή. Υποχρεωμένος ούτως ή άλλως να συμμετάσχει στο στημένο παιχνίδι των εκλογών και σε μια προσπάθεια να δείξει ακόμη περισσότερο την ανάγκη του για αλλαγή, ο λαός προτίμησε να δώσει την ψήφο του σε μια ανύπαρκτη ναζιστική παρακρατική συμμορία και σ’ ένα μικρό κόμμα που πάλευε συνέχεια με τη «γραμμή του υποβιβασμού» στη Β’ Εθνική της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Αμέσως μετά τα δύο αυτά «φερέλπιδα» κόμματα τυλίχτηκαν απ’ τις ίδιες πολιτικές κρεατόμυγες – που με μαγικό τρόπο, αν και ηττημένες κατάφεραν να βρεθούν και πάλι στην εξουσία – πακέτο στη «Θεωρία των Δύο Άκρων» που τους έβαλε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι. Γλυκάθηκαν απ’ τη νέα μοιρασιά της πίτας της εξουσίας, φοβήθηκαν μην τους βγάλουν παράνομους και χάσουν το γλέντι κι εύκολα χειραγωγήθηκαν ώστε να ξεχάσουν σύντομα τα όποια «αντισυστημικά» χαρακτηριστικά διέθεταν και να γίνουν κι αυτά δύο νέα δεκανίκια του ίδιου σάπιου κατεστημένου που μας ρουφά το αίμα σαν τις Μύγες του Χότζα – αν είχαν ποτέ στ’ αλήθεια οτιδήποτε το αντισυστημικό κι αν δεν ήταν εξαρχής εφεδρείες του συστήματος.
Αποδεικνύεται λοιπόν πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι η σαπίλα της Μεταπολίτευσης όχι μόνο δεν περιορίζεται στα άτομα, ούτε καν στα κύρια συστημικά κόμματα, αλλά σαν τη γάγγραινα επεκτείνεται σε οτιδήποτε την αγγίζει. Το να προσδοκά λοιπόν κάποιος σήμερα την κάθαρση του πολιτικού συστήματος μέσω απλής αλλαγής προσώπων, είναι στην καλύτερη περίπτωση αφελές, εάν δεν είναι εκ του πονηρού, άλλο ένα πληροφοριακό δεκανίκι δηλαδή.
Τι απ’ τα δύο όμως ισχύει; Τούτη η προσπάθεια φορτώματος των παλαιών αμαρτιών του πολιτικού συστήματος σε πρόσωπα που ήδη έφτασαν στο τέλος της πολιτικής τους καριέρας, δεν είναι πρωτοφανής, ούτε καινούρια. Το ίδιο έργο το έχουμε ξαναδεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90 [γαμώ το φελέκι μου μέσα, πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια κι εγώ λέω ακόμα τις ίδιες μαλακίες στους ίδιους κι απαράλλαχτους μαλάκες συμπολίτες μου, σκατά!!], όταν σύσσωμο το νεότευκτο τότε καναλικό διευθυντήριο, μαζί με τις φυλλάδες που ακόμη διαβάζονταν χωρίς σαράντα κλαπατσίμπανα – Ντοστογιέφκσι, τσόντες και σκυλάδικα – για να… γλιστράει, ούρλιαζαν για τους «Δεινόσαυρους» που ήταν γεννημένοι στις αρχές του αιώνα κι ως εκ τούτου έφταιγαν για όλα. Εκθείαζαν τα προσόντα τις σπουδές και τα πτυχία των νέων υγιών δυνάμεων που έβγαιναν από πίσω κι απαιτούσαν εκεί και τότε την απόσυρση των παλιών και την ανάδειξη των εξαιρετικών νέων που θα έσωζαν τη χώρα και θα την οδηγούσαν στην ευρωπαϊκή της πορεία (τρομάρα μας).
Όμως φυσικά, η πολιτική νοοτροπία, η ιδεολογία, ο αμοραλισμός και η αναισχυντία δεν εξαρτώνται απ’ την ηλικία, αντίθετα διδάσκονται από γενιά σε γενιά. Η μαζική και αδιάντροπη αυτή προπαγάνδα ανέδειξε το περιβόητο «Σύστημα Σημίτη», τους Γιάννους, τους Άκηδες, τους Γιωργάκηδες, Κωστάκηδες, Αντωνάκηδες κι όλους αυτούς που μας κυβερνάνε σήμερα. Χμμμ, ναι αυτούς που γεννήθηκαν περίπου στη δεκαετία του ’50 κατά τον γράφοντα και πάλι ξανά απ’ την αρχή το ίδιο τροπάριο.
Οι Μύγες του Χότζα, οι χορτάτες, έφυγαν ήδη μια φορά κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, όμως οι επόμενες που ήρθαν δικαίωσαν τον απαισιόδοξο (ή αν θέλετε μοιρολάτρη) Χότζα. Ήταν όντως πεινασμένες και μάλιστα πολύ!
Και πώς αποδεικνύεται το λοιπόν ότι αυτή τη φορά δεν πρόκειται για το ίδιο παλιό επικοινωνιακό κόλπο, αλλά ότι πράγματι υπάρχουν αληθινά αξιόλογοι νέοι άνθρωποι μέσα στα κόμματα; Για να δούμε… Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συγκρουστεί ήδη με τις εξευτελισμένες ηγεσίες τους, δεν έχουν δείξει έμπρακτα την εναντίωσή τους στις παρωχημένες τακτικές οι οποίες έχουν καταστρέψει κυριολεκτικά τον τόπο; Γιατί εγώ ο πεζεβέγκης τους βλέπω ν’ αναπαράγουν διαρκώς το ίδιο πρότυπο, τον ίδιο κενό περιεχομένου λόγο, την ίδια γλοιώδη «επικοινωνιακότητα», την ίδια παπαγαλία , την ίδια πειθήνια υποταγή σε άνωθεν κελεύσματα; Γιατί δεν έχει αναδειχτεί ούτε ένας νέος πολιτικός με προσωπικότητα στις μέρες μας, που επιβάλλουν και ζητούν τέτοιους πολιτικούς;
Ο ίδιος ο γράφων αναγνωρίζει πως όποιος είχε κάποια αξία ή κάποιο έργο πήγε στο περιθώριο. Τελικά αυτοί που έρχονται από πίσω, ποιών παιδιά είναι, από ποιους γαλουχήθηκαν και σε ποια πρότυπα υπακούνε; Ποιος τους έχει επιλέξει από άλλους, για να προωθηθούν στις κομματικές θέσεις; Ακόμη τελικότερα, σε ποιον τα πουλάτε κύριοι αυτά τα παραμύθια; Δυστυχώς για εσάς, δεν διαθέτετε την ενόραση και τη σοφία των Σούφι Διδασκάλων. Τα υγιή και ζωηρά λευκά ασπόνδυλα που ξεπετάγονται απ’ τη σάπια σάρκα της δημοκρατίας σας, είναι απλά οι προνύμφες των νέων μυγών που σύντομα θα καθίσουν εθιμικώ δικαίω στο πρόσωπό μας για να μας ρουφήξουν το αίμα, και θα ‘ναι γι’ άλλη μια φορά ακόρεστα πεινασμένες…
Όσο κι αν οι απολογητές του συστήματος έχουν ξεχυθεί για να προετοιμάσουν μια ανώδυνη γι’ αυτό εναλλαγή προσώπων και ηλικιών, το βαθύ ρήγμα που έχει από καιρό ανοίξει μεταξύ της πολιτικής κάστας και του λαού, δεν πρόκειται να γεφυρωθεί. Καμμία παρθενορραφή δεν θα περισώσει την τιμή της Αιδήμονος Δημοκρατίας, κανένα νεαρό φυντάνι της Μεγάλης των Απατεώνων Σχολής δεν θα κερδίσει στ’ αλήθεια την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, ακόμη κι αν ένα τμήμα θα συνεχίσει υποχρεωτικά να συμμετέχει στο πανηγύρι των αδιέξοδων εκλογών, όπου μπορούν μεν ν’ αλλάξουν πολιτικούς, όχι όμως και πολιτικές. Τελικά καμμία Νεκρομαντεία δεν θα μπορέσει να κρατήσει το νεκρό σώμα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας όρθιο για πολύ ακόμη καιρό. Το βαθύ ρήγμα θα συνεχίσει να διευρύνεται, μέχρι τα πράγματα να καταλήξουν στη φυσική τους ροή: Η Τρίτη Δημοκρατία θα ταφεί όπως της αξίζει (με παλούκι στην καρδιά, μην τυχόν και βρικολακιάσει και πάλι), η χώρα θα ελευθερωθεί από τα επαχθή χρέη που την έχει φορτώσει το παρόν καθεστώς, οι ένοχοι θα τιμωρηθούν κι ένα νέο Σύνταγμα θα ψηφιστεί από μια πραγματικά αντιπροσωπευτική Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Μέχρι να συμβούν αυτά, δεν πρόκειται καμμία αλλαγή προσώπων και προσωπείων να ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ούτε και η αποτυχία, το ξεπούλημα και η καταστροφή θα ξεχαστούν ή θα συγχωρεθούν…
ΥΓ: Τι στα δγιάλα μ’ έπιασε απόψε; Μύγα με τσίμπησε, ή μήπως έχω μύγες και μυγιάζομα
