Σχετικά με τη Δημοτική Αστυνομία, την ίδια δημοτική αστυνομία που στελεχώνει ο φίλος μου ο Μανούσος, μιλάμε.
Ο Μανούσος έχει ρητή εντολή να μη γράφει ποτέ κλήση στο τζιπ του εργολάβου Τάδε. Ο εργολάβος Τάδε είναι μπατζανάκης του Αντιδήμαρχου, κι ο Αντιδήμαρχος είναι το αφεντικό του Μανούσου. Πολιτικός προϊστάμενος. Δεν έχει κανένα παράπονο ο Μανούσος. Ο κουμπάρος του Αντιδήμαρχου -αυτός που πέρασε τώρα στην αντιπολίτευση του δημοτικού συμβουλίου- είχε βοηθήσει τον Μανούσο να φτιάξει τα χαρτιά του και να προσληφθεί στο σώμα της δημοτικής αστυνομίας. Οικογενειακοί φίλοι. Τη μια φορά ψηφίζει τον έναν, την άλλη τον άλλον κουμπάρο ο Μανούσος, κι είναι όλοι ευχαριστημένοι. Ο μπατζανάκης του προϊσταμένου Αντιδημάρχου, που λες, παρκάρει πάντα πάνω στη διάβαση για τους πεζούς, ακριβώς κάτω από το γραφείο του, σ’ εκείνο το κίτρινο γωνιακό κτίριο που δεν έχει πυλωτή. Τις προάλλες τσάκισε με την όπισθεν κι ένα δενδράκι φρέσκο, φυτεμένο μόλις την περασμένη άνοιξη στο παρτέρι του πεζοδρομίου… Ο Μανούσος έτυχε να είναι εκεί παραδίπλα υπηρεσία και έκοβε μια κλήση για παράνομη στάθμευση όταν έγινε το ατύχημα. Περίμενε να στρίψει το τζιπ από τη γωνία, κοίταξε γύρω, να δει μην τον παρακολουθεί κανείς, μην τον πάρει κανένα μάτι και γίνει ρεζίλι που έκανε πάλι τα στραβά μάτια. Μετά πήρε το τσακισμένο δενδράκι και χωρίς να το κοιτάζει, το πήγε μέχρι τον κάδο απορριμμάτων, καμιά τριανταριά μέτρα παρακάτω. Ευταξία…
Έχει να σας διηγηθεί πολλές τέτοιες και παρόμοιες ιστορίες ο Μανούσος. Άλλες εξοργιστικές, άλλες πιπεράτες, άλλες αστείες, ιστορίες για τη μικροπαραβάτικότητα των συμπολιτών, για το παιχνίδι “κλέφτες κι αστυνόμοι” που παίζουν οι δημοτικοί αστυνομικοί με τους μετανάστες που πουλάνε στους δρόμους παράνομες ταινίες και κινέζικες χλαπάτσες, για τους μαγαζάτορες που κλείνουν με το έτσι θέλω τα πεζοδρόμια με τα τραπέζια και τα καθίσματα τους, κάνοντας τη διάβαση των πεζών περιπέτεια. Λες κι επιδιώκουν όλοι αυτοί -να, αυτή εκεί, τώρα που μιλάμε, περνώντας έτσι στριμωχτά από το στενό διάδρομο που της έχουν αφήσει ελεύθερο- να μπερδέψει η μαντμαζέλ το κόκκινο φουστάνι της στο ξύλινο χερούλι της καρέκλας και να πεισθεί να καθίσει επί τούτου στον δικό τους τον καφενέ, να απολαύσει εκεί τον φρέντο της, τριάμισι ευρώ χωρίς το φιλοδώρημα…
Αν κατάλαβα καλά, λοιπόν, η πρόταση που προσπαθεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση για τη δημοτική αστυνομία, μιλάει για μετάταξη του δυναμικού της δημοτικής στην ελληνική αστυνομία, αφού προηγουμένως οι δημοτικοί αστυνομικοί περάσουν από κάποια εκπαίδευση. Λογικό ακούγεται κι αυτό, αφού, ανάμεσα στα άλλα, ίσως να επιτρέπεται πλέον στο Μανούσο να οπλοφορεί και λογικά θα έχει πια περισσότερα καθήκοντα απ’ ό,τι είχε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Άκουσα βέβαια στο ραδιόφωνο προ ολίγου, ότι η περίοδος της μετεκπαίδευσης θα είναι άμισθη, αλλά –δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα- θα παράκουσα…
Πάντως, όπως το καταλαβαίνει κανείς, ακούγεται λογικό να βρίσκονται όλες οι δυνάμεις τήρησης της ευταξίας κάτω από ενιαία διοίκηση. Είναι θέμα κοινής λογικής και αποτελεσματικότερης διαχείρισης των πόρων από τους κατάλληλους επαγγελματίες.
Άλλο πράγμα είναι να διοικείται αυτή η αστυνομική δύναμη από έναν επαγγελματία αξιωματικό καριέρας που αξιολογείται σε κάθε του βήμα από την υπηρεσία του, κι άλλο πράγμα να παραδίδεται στον κάθε ανεπάγγελτο, πρώην συνδικα-ληστή ή στον δημοφιλή χειρουργό που πήρε στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές -ανάμεσα στις λίγες άλλες- και χίλιες ψήφους ευγνωμοσύνης για το σταθερό του χέρι στο νυστέρι και αμείφθηκε από τον Δήμαρχο για τα κερδισμένα κουκιά, με τη ευθύνη της διοίκηση της Δημοτικής Αστυνομίας. Άλλα, όμως, τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας! Έτσι δε λένε?
Θα υπάρχουν και μειονεκτήματα από την ενδεχόμενη κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας που δεν περνάνε αυτή τη στιγμή από το μυαλό μου, αλλά η αλήθεια των περικοπών είναι σκληρή. Όταν εισπράττετε λιγότερα απ’ όσα ξοδεύετε και κανείς δε θέλει να σας δανείσει περισσότερα ή να σας δώσει άλλη πίστωση, πρέπει να κάνετε περικοπές, δε γίνεται διαφορετικά.
Αν, μάλιστα, είχαμε και μιαν έντιμη κυβέρνηση, ώστε οι πόροι που θα εξοικονομηθούν –αν τελικά εξοικονομηθούν πόροι από την προτεινόμενη συγχώνευση- να πήγαιναν επικουρικά κι αυτοί στην αναστήλωση των κατεστραμμένων μας ζωών κι όχι στην αποπληρωμή του ειδεχθούς χρέους, θα ήταν ακόμα καλύτερα!
Λοιπόν, όσο κι αν απεχθάνομαι αυτή την κυβέρνηση των Ολετήρων, δεν θα μπορούσα παρά να επικροτήσω μια τέτοια πρόταση. Αυτό, βέβαια, αν εμπιστευόμουν αυτήν την κυβέρνηση ή τις προθέσεις της. Αλλά δεν την εμπιστεύομαι την κυβέρνηση των Ολετήρων που, εκτός των άλλων, δεν έχει ούτε κάποιο σχέδιο πραγματικής ανασυγκρότησης, παρεκτός ίσως από την αναγκαία για τη δική της ασφάλεια, δημόσια τάξη.
Το κολάζ που είναι από την ΟΚΤΑΝΑ, λέει τη συνέχεια της ιστορίας με χίλιες λέξεις ακριβώς. Ένα κολάζ, χίλιες λέξεις, δε λένε?
Χίλιες λέξεις ακριβώς για τα σχέδια των Ολετήρων!
Alexandros Raskolnick
