Όλη τη μέρα τριγυρίζω
λάσπες και σκατά μυρίζω.
Στης Καλλάρη τα στενά
τις νύχτες εκμαυλίζω.
Για λίγα γρόσια
αγάπη, εγώ, “χαρίζω”.
Βασίλης, Μιχάλης, Βαγγέλης και λοιποί
με βάζουν να ρίχνω λάσπη με το μυστρί.
Πρώτα τους τα έπαιρνα απ’ το χέρι
τώρα με κρατούν στο χέρι.
Να κάνω φτου ξελευθερία προσπαθώ
μα η συνήθεια είναι θεριό.
Πίσω από τα κάγκελα τα τιμημένα
μπορεί να ξανάβρω τα νιάτα μου τα τιμημένα.