 |
Ανήκουμε στο Βυζάντιο. Ούτε στην Ανατολή, ούτε στη Δύση. Στο Βυζάντιο και τον –ισμό του. Ανήκουμε στις παρακμές. Η ελευθερία της αρχαίας ελληνικής σκέψης δε μας αφορά. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε; Δεν υπήρχε στην αρχαιότητα η επινόηση της αμαρτίας. Της εκ γενετής, μάλιστα. Μεγάλη επινόηση. Η μεγαλύτερη του κόσμου. Ο τελευταίος κατευθύνεται από τις ενοχές του και τον φόβο. Που πρέπει διαρκώς να τροφοδοτούνται. Αν δεν το κάνουν οι μονοθεϊστικές θρησκείες, το κάνει ο κομμουνισμός. Ίδια κι απαράλλαχτη η δομή του. Το παπαδοπαίδι Στάλιν, αντέγραψε τον δογματισμό και το σύστημα των ενοχών τέλεια. Και έκτοτε καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα, άπαντες.
Η ελληνική εκπαίδευση έχει τιναχτεί στον αέρα, καιρό τώρα. Από όλες τις απόψεις, από την ποιότητα των βιβλίων, μέχρι τη μεταχείριση που έχουν οι εκπαιδευτικοί από το κράτος. Ό,τι και να γίνει όμως, δεν πρέπει να πειραχτούν τα θρησκευτικά. Δεν πρέπει να αλλάξει με τίποτα το μάθημα που πάντα θα μας θυμίζει πόσο ανίκανοι είμαστε να πειράξουμε την ακινησία μας και τους εθνικούς μας μύθους. Και πως ποτέ δε θα συζητήσουμε για την ουσία της εκπαίδευσης στο απαιτητικό σήμερα. Και αυτό το χρεώνω απόλυτα στους καθηγητές και τους δασκάλους, που παρ’ όλη την αυταπάρνηση αρκετών, δεν το απαιτούν.
Το μάθημα αυτό δεν έχει καμία σχέση με τους κληρικούς. Εάν εξαιρέσουμε βέβαια την ντροπιαστική εικόνα να το διδάσκουν στο παρελθόν στα ελληνικά σχολεία ρασοφόροι. Είχα τέτοιον καθηγητή, ο οποίος δε βαθμολογούσε ποτέ τις γνώσεις μας, αλλά την πίστη μας, την οποία βεβαίως κάναμε πως είχαμε στον μέγιστο βαθμό, προκειμένου να πάρουμε άριστα. Η διδασκαλία τόσων χρόνων, σε συνδυασμό με τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, με έκαναν αλλεργικό σε κάθε θεία λειτουργία, όπως και χιλιάδες άλλους, με αποκορύφωμα, τον εκκλησιασμό που μας διέταξε αγροίκος λοχίας, στο στρατόπεδο Πεζικού Τριπόλεως στη θητεία μου, με απειλή κράτησης.
Τα θρησκευτικά διδάσκονται γιατί κάπου πρέπει να εργαστούν οι απόφοιτοι των Θεολογικών Σχολών. Γιατί πρέπει η Εκκλησία να έχει λόγο στην εκπαίδευση. Για να πουλάνε οι πολιτικοί, του Σαμαρά πρώτου, φτηνιάρικο και υποκριτικό εθνικισμό. Σε ένα σχολείο που δε σε εμπνέει σε τίποτα, παρά σε οδηγεί σε Σχολές και επαγγέλματα με υψηλό δείκτη ανεργίας.
Eίναι το μόνο μάθημα που διδάσκεται σε όλες τις σχολικές χρονιές. Και μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό, παγκοσμίως.
Οι αντίθετες φωνές πρέπει να δαιμονοποιούνται, έτοιμες οι ταμπέλες να πεταχτούν: Ανιστόρητοι, ανθέλληνες, κρυφοπροτεστάντες, αντίχριστοι, και πάει λέγοντας. Δυστυχώς όμως, πίσω από το όνομα της θρησκείας ταμπουρώνονται οι πλέον υποκριτές, που υπερασπίζονται πράγματα κενά περιεχομένου, αναγκαστικά επιβεβλημένα. Από τον θρησκευτικό όρκο στα δικαστήρια και τον στρατό, μέχρι την απαξίωση του θεσμού του πολιτικού γάμου και τον νόμιμο προσηλυτισμό της εκκλησίας.
Η Εκκλησία είναι μοιρασμένη δε, σε δύο σώματα, σαφώς διαχωρισμένα: Τους ιερείς και τον ανώτατο κλήρο. Οι πρώτοι καταπιέζονται από τους δεύτερους, έως τα όρια της ψυχαναλυτικής εξηγήσεως εκδίκησης, μόνο και μόνο γιατί ο πιστός τους συμπαθεί περισσότερο, τους νιώθει πιο κοντά του, και είναι άνθρωποι που ζουν πολύ πιο φυσιολογική ζωή, από τους Μητροπολίτες, που προέρχονται από τον μοναχισμό και κατόπιν διάγουν κοσμικό και εξουσιαστικό βίο. Ενδεικτικά, ενώ απαγορεύουν στους παπάδες να ξαναπαντρευτούν, ακόμη και σε περίπτωση χηρείας, δημιουργώντας ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα και κάνοντας ανθρώπους να ζουν στη δυστυχία της ακούσιας μοναξιάς, την ομοφυλοφιλία που ενδημεί στον ανώτατο κλήρο, τη θεωρούν ανθρώπινη αδυναμία και τη συγχωρούν. Οποία υποκρισία. Οποία ανικανότης εξελίξεως. Οποία τύφλωσις οφθαλμών.
Το πλέον άστοχο που διάβασα εσχάτως, από γείτονα αρθρογράφο, περί του να μαθαίνουν οι μαθητές τα γραπτά των Αγίων Πατέρων στη δημόσια εκπαίδευση, το αντιπαρέρχομαι, με ένα απολαυστικό απόσπασμα του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, περί θεάτρου και ηθοποιών, αλλά πριν πρέπει να πω και τούτο: Ο πολιτικός που επικαλείται συνεχώς τα θεία είναι καταστροφικός για τη χώρα του. Και το ορθόδοξο έθνος βαθιά υποκριτικό.
«Ρήματα αισχρά, και σχήματα αισχρότερα, και κουρά τοιαύτη, και βάδισις, και στολή, και φωνή, και μελών διάκλασις, και οφθαλμών εκστροφαί, και σύριγγες, και αυλοί, και δράματα, και υποθέσεις, και πάντα απλώς της εσχάτης ασελγείας ανάμεστα… και γάμων εκεί κλοπαί και γυναίκες εκεί πορνευόμεναι, άνδρες ηταιρηκότες, νέοι μαλακιζόμενοι, πάντα παρανομίας μεστά, πάντα τερατωδίας, πάντα αισχύνης…».
