Για το θέμα της διαθεσιμότητας των υπαλλήλων του Πανεπιστημίου μας τοποθετήθηκε ο Θανάσης Οικονόμου, ο οποίος δήλωσε σχετικά: “Παρόλο που ο κακώς εννοούμενος τοπικισμός βλάπτει το δημόσιο συμφέρον και προσωπικά δεν με εκφράζει, δεν μπορώ παρά να μην αναρωτηθώ δημόσια:
– Πώς γίνεται το Πανεπιστήμιο Πειραιά που βρίσκεται στην εκλογική περιφέρεια του Υπουργού Παιδείας, κ. Αρβανιτόπουλου, να βρίσκεται εκτός διαθεσιμότητας;
– Πώς γίνεται το Πάντειο Πανεπιστήμιο στο οποίο διδάσκει ο Υπουργός Παιδείας, και ο Γενικός Γραμματέας του ίδιου υπουργείου, κ. Κυριαζής, να είναι εκτός διαθεσιμότητας;
– Πώς γίνεται το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, απ’ όπου κατάγεται ο κ. Σαμαράς, να βρίσκεται εκτός διαθεσιμότητας;
– Γιατί ενώ το Υπουργείο είχε πει αρχικά ότι θα δώσει στη δημοσιότητα την Ειδική Έκθεση Τεκμηρίωσης- Εισήγηση, έτσι ώστε να φανεί αν η αξιολόγηση βασίζεται σε πελατειακές σχέσεις ή τεκμηριώνεται από επιστημονικά ευρήματα, αυτή είναι κλειδωμένη σε κάποιο συρτάρι;
Είναι ξεκάθαρο ότι η συγκυβέρνηση δηλητηριάζει την αναγκαιότητα των διοικητικών μεταρρυθμίσεων αφού σκόπιμα ταυτίζει τη διαθεσιμότητα με την κινητικότητα και τις απολύσεις. Ενώ ταυτόχρονα διολισθαίνει διαρκώς στις ίδιες παλαιοκομματικές αντιλήψεις που γέννησαν την κρίση.
Κανείς δεν εξήγησε στους υπαλλήλους πως βρέθηκαν σ’ αυτή τη θέση. Δεν έγινε καμία αξιολόγηση ούτε δομών ούτε προσώπων. Θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί εκθέσεις αξιολόγησης και σχέδια στελέχωσης των υπηρεσιών των πανεπιστημίων ώστε η κινητικότητα να αποσυνδεθεί από τις απολύσεις και να μη γίνουν αποδεκτές, όταν μάλιστα Πανεπιστήμια, όπως το δικό μας, λειτουργούν με κενά και ελλείψεις στο προσωπικό τους. Εκφράζω, λοιπόν, τη συμπαράστασή μου στον αγώνα των υπαλλήλων.
Και κάτι ακόμη. Η αναστάτωση που προκαλείται στα Πανεπιστήμια από το μπάχαλο των κυβερνητικών αποφάσεων, μετακυλίεται στην ίδια την κοινωνία. Αφενός γιατί η παράλυση των Πανεπιστημίων αποδυναμώνει το ερευνητικό έργο και την προσφορά τους στην τοπική οικονομία. Και αφετέρου γιατί ο γονιός καλείται τελικά να πληρώσει τα χαμένα εξάμηνα. Πρόκειται για κορύφωση της αναξιοπιστίας”.
