Γράφει η Βίκυ Κώστα
Γι’ αυτή τη λαχτάρα των 29 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους σε ένα από τα πιο τραγικά τροχαία δυστυχήματα επί γιαννιώτικου εδάφους, θα μου έλεγε αυτή τη φορά ο παππούς μου.
Ξέρω, αυτές οι τραγικές ιστορίες δεν ταιριάζουν στο χαρούμενο κλίμα των ημερών. Ωστόσο, οι μνήμες, όχι μόνο των συγγενών τους, αλλά και όλων των Τζουμερκιωτών, «ζωντάνεψαν» και αυτά τα Χριστούγεννα, 55 χρόνια μετά.
Στις 22 Δεκέμβρη του 1958 ένα λεωφορείο έκανε «βουτιά» στον γκρεμό, στο Τσίμποβο, όπως ονομάζεται στο σημείο, «βυθίζοντας» σε πένθος τα χωριά των Τζουμέρκων και κυρίως το Πετροβούνι, τους Χουλιαράδες, το Μιχαλίτσι, την Πράμαντα και το Ματσούκι.
Όπως ανέφερε σε διήγησή της στον Βασίλη Κίστη, που δημοσιεύτηκε στο «sirrakiotis.blogspot.gr», η Σταυρούλα Κωνσταντινίδη – Βράνου «Το λεωφορείο σχεδόν γέμισε και ξεκινήσαμε για το μοιραίο και τελευταίο για πολλούς ταξίδι.
Στο Χαροκόπι όμως το λεωφορείο σταμάτησε να πάρει κι άλλους επιβάτες και θυμάμαι ότι μόλις το αυτοκίνητο γέμισε ο οδηγός δεν ήθελε να πάρει τους πλεονάζοντες, αλλά αυτοί επέμεναν και τελικά έπεισαν τον οδηγό και τον εισπράκτορα να τους μεταφέρουν. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν βρεθεί σε γάμο στο Χαροκόπι και ασφαλώς ήθελαν να ταξιδέψουν και να φτάσουν στα χωριά τους. Μετά από πολλά παρακάλια, ο οδηγός δέχτηκε τελικά να τους πάρει και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχανε γεμίσει τον διάδρομο βάζοντας καρεκλάκια για να καθίσουν.
Φτάνοντας στο Τσίμποβο στο ποτάμι, συναντήσαμε κι άλλον έναν χωριανό μας τον Κώστα Σιόντη ο οποίος σταμάτησε το λεωφορείο αλλά ο οδηγός δεν τον πήρε.
Παίρνοντας όμως τις ανηφόρες με τα πέταλα το λεωφορείο, τον ξανασυναντά στο επόμενο πέταλο καθώς αυτός με πεζοπορία ‘έκοβε’ δρόμο και κατάφερνε με κόπο να βρεθεί πάλι μπροστά απ’ το λεωφορείο. Αλλά και πάλι ο οδηγός δεν τον πήρε, μέχρι να ξανασυναντηθούν στο αμέσως επόμενο πέταλο και τελικά να πείσει τον οδηγό κατάκοπος όπως ήταν να τον πάρει κι αυτόν… Έτσι συνολικά πριν τη μοιραία στροφή οι επιβαίνοντες στο λεωφορείο έγιναν 34 άτομα, μαζί με τον οδηγό και τον εισπράκτορα. Φανταστείτε, σε 24 ατόμων λεωφορείο ήμασταν 34 άτομα… Η ώρα πρέπει να πλησίαζε τις 9 με 9.30 το πρωί και ήταν μια ηλιόλουστη μέρα.
Στη μοιραία λοιπόν στροφή, λίγο πριν φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας και λόγω του ότι ο δρόμος τότε ήταν πιο στενός από τώρα, το λεωφορείο δεν κατάφερε να πάρει αμέσως τη στροφή και χρειαζότανε να κάνει μανούβρα. Ο εισπράκτορας προσπαθούσε τότε να κατευθύνει τον οδηγό και κατέβηκε με σκοπό να βάλει μια πέτρα στους πίσω τροχούς του αυτοκινήτου και την κρατούσε στα χέρια του αλλά… Ξαφνικά, όπως ήμουν και σχετικά αφηρημένη, δεν κατάλαβα τι γινότανε εκείνη τη στιγμή. Ακούω την κουμπάρα μου και χωριανή μου που φώναξε “Μωρέ, τι πάθαμε…” και τότε το λεωφορείο σηκώθηκε σχεδόν αμέσως στις πίσω ρόδες…».
Αυτά τα λόγια φέρνουν δάκρυα στα μάτια, ακόμη και σήμερα. Μας θυμίζουν όμως πως το σημαντικότερο όλων είναι να έχουμε δίπλα μας, όχι μόνο στις γιορτές, αλλά και κάθε ημέρα τους δικούς μας ανθρώπους. Γιατί κάθε όμορφη στιγμή είναι μοναδική και δεν επαναλαμβάνεται…
Χρόνια Πολλά.
