Του Σπύρου Σεραφείμ
Δεν χρειάζεται να είσαι επικοινωνιολόγος για να αντιληφθείς ότι το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας υπέπεσε σε (νέα) γκάφα ολκής. Για την ακρίβεια γκάφα ήταν, απλώς, για το κόμμα του κ. Σαμαρά. Η ακριβής λέξη είναι ο «διασυρμός». Διασυρμός της μνήμης των ηρώων εκείνων που έπεσαν στο καθήκον, προσπαθώντας να μαζέψουν τα αντίστοιχα ασυμμάζευτα της πολιτικής ανικανότητας της ηγεσίας εκείνης της εποχής.
Όταν είδα την αφίσα του κυβερνώντος κόμματος ένιωσα τον λαϊκισμό της να μου χτυπάει χαστούκια στο ίδιο πρόσωπο που εκείνη την ημέρα που δούλευα σε εφημερίδα και έμαθα για τον τραγικό θάνατο των παλικαριών αυτών, είχε γεμίσει από ασταμάτητα δάκρυα, από κλάμα που δεν μπορούσα να ελέγξω.
Όχι μόνο για τα νιάτα που χάθηκαν για πάντα, βυθίζοντας τις οικογένειές τους σε αιώνιο πένθος, αλλά επειδή οι ένστολοι αυτοί έπεσαν στο καθήκον που οι ίδιοι είχαν στο μυαλό τους: την προστασία της πατρίδας από κάθε κίνδυνο, την ίδια στιγμή που τη σημαία μας την έπαιρνε ο αέρας, ενώ ευχαριστούσαμε τους Αμερικάνους που δεν πάθαμε και τίποτα.
Και βγαίνει σήμερα η Νέα Δημοκρατία, που είχε να μιλήσει χρόνια για το ίδιο θέμα, να σπεκουλάρει πάνω στα φέρετρα των παλικαριών και να μας θυμίσει ότι «Ελλάδα σημαίνει να δίνεις την ψυχή σου».
Να δίνεις την ψυχή σου για ποιον ακριβώς; Για κάποιον πολιτικό ταγό που παίζει παιχνίδια στην πλάτη σου και έχει ανοιχτή γραμμή με τον Λευκό Οίκο για να πάρει εντολές; Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουν εκεί στη Συγγρού;
Με συγχωρείτε, αλλά δεν θα δώσω την ψυχή μου για την Ελλάδα, σε μια αντίστοιχη περίσταση, επειδή θα θυμάμαι πάντα ότι το πιο βασικό είναι όχι να δίνεις την ψυχή σου, αλλά να μην τη χάνεις. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Επίσης, θα θυμάμαι πάντα ότι τα πολιτικά ολισθήματα τέτοιου τύπου θα παραμείνουν αθάνατα και ότι εκείνοι που έχασαν τη ζωή τους θα είναι για πάντα αθάνατοι μέσα μου. Θα μου θυμίζουν την άδικη θυσία τους για κάποια κορμιά ντυμένα με κοστούμια και ενδεδυμένα με απερίγραπτη υποτέλεια.
Και πάντα θα χτυπάω μπουνιές τους τοίχους από τα νεύρα μου, αναλογιζόμενος τη ματαιότητα του θανάτου των «αθανάτων», όχι, όμως, όπως τους έχει στο μυαλό της η Νέα Δημοκρατία. Και θα σκέφτομαι ότι οι ήρωες αυτοί, ακόμα κι αν ήξεραν ότι θα πεθάνουν και οι τότε αλλά και οι μετέπειτα κυβερνώντες θα προσπαθούσαν να τους «θάψουν» γρήγορα, ακόμα κι αν οι στρατιωτικοί αυτοί γνώριζαν ότι κάποτε θα γίνουν αφίσα από κάποιο κόμμα που θα καπηλευόταν τον θάνατό τους, πάλι θα απογειώνονταν για την αποστολή τους, για την προάσπιση της πατρίδας. Γι’ αυτό και θα παραμείνουν αθάνατοι. Όπως αθάνατη θα παραμείνει και η σύληση της μνήμης τους και ο απέραντος λαϊκισμός – απέραντος όπως η βλακεία και το σύμπαν.
