Του Ανδρέα Pετρουλάκη από το protagon.gr
Ο Αργύρης Ντινόπουλος ήταν ο άνθρωπος που σε συνεργασία με έναν δήμαρχο της περιοχής πήρε την απόφαση να κάνει τηλεοπτική εξωτερική πολιτική και να υψώσει την Ελληνική σημαία στα Ίμια, οδηγώντας την πατρίδα μας μια ανάσα από τον πόλεμο. Σε άλλες χώρες αυτό θα ήταν αρκετό να μην ξαναδεί θεού πρόσωπο, στις δε Ηνωμένες Πολιτείες θα πήγαινε φυλακή. Στη χώρα μας όμως τέτοιες λαμπρές πρωτοβουλίες επιβραβεύονται με δημόσιους εθνεγερτήριους επαίνους, επίζηλη θέση στο εθνικιστικό πάνθεον, δημαρχιλίκια και βουλευτικές έδρες.
Επομένως δεν είναι αυτός ο λόγος που εξεπλάγην με την υπουργοποίησή του- είμαι σίγουρος ότι πολλοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι ζηλεύουν αυτό το παλιό του κατόρθωμα, αφήνω που και ο αρχηγός του έχει ανάλογες δάφνες από το λίγο πιο απώτερο παρελθόν.
Στο βιογραφικό του Αργύρη Ντινόπουλου περίοπτη θέση καταλαμβάνει η μαθητεία του στο Κατηχητικό. Δεν το λέω για κακό. Πολλά παιδιά πήγαιναν τότε στο Κατηχητικό και τα περισσότερα δεν πάθανε τίποτα- η ζωή έχει πολλά αμορτισέρ για να απορροφήσει τους άγαρμπους προσηλυτισμούς της παιδικής ηλικίας. Βέβαια ο κ. Ντινόπουλος δηλώνει και σήμερα ότι εκεί χτίστηκε ο αξιακός του κόσμος- με γεια του με χαρά του, πολλοί δεξιοί πιστεύουν τέτοια πράγματα. Το πρόβλημα το δικό μου είναι ότι δεν ήταν καν καλός μαθητής του Κατηχητικού. Γιατί στα παιδιά οι παπάδες και οι θεολόγοι, εκτός από τα χριστιανικά δίδασκαν και ορισμένα στοιχειώδη πράγματα της ζωής και της συναναστροφής όπως καλούς τρόπους, σεβασμό στους άλλους, ευγένεια και καλοπιστία. Απ΄το ολότελα, καλή και η συντηρητική μικροαστική διδασκαλία των θεοσεβούμενων του ΄60.
Γιατί αυτό είναι το δικό μου πρόβλημα με τον κ. Ντινόπουλο. Δεν μπορώ να πιστέψω κάθε φορά που τον βλέπω στην τηλεόραση ότι ένας άνθρωπος τόσο αγενής και προσβλητικός με όλους τους συνομιλητές του είναι δυνατόν να επιβραβεύεται με βουλευτικά και υπουργικά αξιώματα. Πίστευα ότι η αστική αγωγή αποτελεί απαραίτητη προυπόθεση για να διεξαχθεί ο δημόσιος διάλογος, ποσω μάλλον για να τιμηθεί κάποιος με υπουργική θέση, γι αυτό η περίπτωση του νέου υπουργού Εσωτερικών με ξεπερνάει. Δεν τον έχει δει ποτέ ο Πρωθυπουργός στην τηλεόραση;
Δεν είναι ότι φωνάζει οργισμένος, ότι διακόπτει διαρκώς, και ότι μιλά παραλλήλως με τους άλλους απλώς για να μην ακούγονται οι συμπανελίστες. Δεν είναι ότι είναι μονίμως στρεψόδικος αραδιάζοντας επιθετικά τα τρία κλισέ της ημερήσιας διάταξης του κόμματος, ασχέτως της ροής της συζήτησης. Αυτά τα κάνουν πολλοί. Είναι η ωμή, απροκάλυπτη και απροσποίητη αγένειά του που σε αφήνει άφωνο. Είναι η απουσία αυτού του απαραίτητου πολιτισμικού υποστρώματος που ανακλαστικά οριοθετεί τον τρόπο μας όταν κοιτάμε τους άλλους στα μάτια. Εκείνος σε κοιτά κατάματα και σε ταπεινώνει. Δεν τηρεί καν τα στοιχειώδη προσχήματα που χρησιμοποιούν όσοι ξεφεύγουν, “δεν εννοούσα εσάς προσωπικά”, “ξέρετε πόσο σας εκτιμώ” κλπ. Ο νέος υπουργός δεν έχει ανάγκη από τέτοια. Τιμή του και καμάρι του η άξεστη συμπεριφορά του και δεν την ακυρώνει με γαλιφιές. Προσβάλλει, κάνει προσωπικές επιθέσεις, απαξιώνει βάναυσα τους συνομιλητές του (πρόσφατα αποκαλούσε δημοσίως Μπαρουφάκη τον Γιάννη Βαρουφάκη, αυτός ο ογκόλιθος της Οικονομικής επιστήμης) χωρίς αναστολές. Για να το πω πιο απλά, αποτελει ένα αρνητικό πρότυπο σε μια εποχή που δυστυχώς έχει χάσει πολύ έδαφος η αστική αγωγή. Και επειδή η έλλειψη ευγένειας είναι το τελευταίο για το οποίο θα κατηγορούσε κανείς τον Αντώνη Σαμαρά με εξέπληξε η επιλογή του.
Δεν είναι απλό. Οι άνθρωποι που έχουν δημόσιο λόγο και υψηλά αξιώματα εκ των πραγμάτων διδάσκουν συμπεριφορά. Και όσο οι Ντινόπουλοι καταξιώνονται με υπουργικές θέσεις τόσο τα παιδιά μας θα μουτζώνουν επισήμους στις παρελάσεις.
