 |
Του Παντελή Μπουκάλα
Θα το αντέξουμε και αυτό. Eίναι στη φύση μας. Υπομονή χρειάζεται. Και καλή καρδιά. Ωστε να ξεχάσουμε και τα τελευταία ημισοβαρά κριτήρια, πολιτικής υφής, βάσει των οποίων θα ’πρεπε να αξιολογούνται υπουργοί και υφυπουργοί. Και να αντιμετωπίσουμε τον ανασχηματισμό φλεγματικά αφενός, με τις μεθόδους της AGB αφετέρου. Περίπου σαν να αφορά μιαν άλλη χώρα, του μύθου ή των παραμυθιών, όπου οι κατεξοχήν ανασχηματιστές, πρόεδρος και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχουν ακόμα το περιθώριο να πειραματίζονται για να διακριβώσουν ποια η σχέση των πολιτών με το χιούμορ, ιδιαίτερα το μαύρο. Αλλά και ποια εντέλει η αντοχή της κοινωνίας στη συστηματική εναντίον της επίθεση από το συμπαγές στρατόπεδο της αβελτηρίας. Μια αβελτηρία που δεν τη νίκησε ούτε το Αγιο Πνεύμα.
Ενας ανασχηματισμός που (γεγονός σπάνιο) προαναγγέλλεται επισήμως, από τον πάντοτε επειγόμενο κ. Βενιζέλο, και όχι διά της διασποράς φημών, και (γεγονός ακόμα πιο σπάνιο) προκαλεί ελαφρά θυμηδία ακόμα και σε αρκετούς από αυτούς που θέλει να συγκινήσει και να ενθουσιάσει, δεν έχει ελπίδες ότι θα περπατήσει. Στην προκειμένη περίπτωση αποδεικνύονται ανεπαρκή τα συνήθη κλισέ της αντιπολιτευτικής υποδοχής των ανασχηματισμών (του τύπου «ανακύκλωση φθοράς», «ώδινεν όρος…» κτλ.). Επί της ουσίας προέκυψε μια «κυβέρνηση Β΄ Αθηνών», με την κατεσπευσμένη (υφ)υπουργοποίηση της φωνακλάδικης τετράδας Ντινόπουλου – Βούλτεψη – Γιακουμάτου – Παπακώστα. Και όχι επειδή η πολυπληθής Β΄ Αθηνών αντιμετωπίζει πολλά και σοβαρά προβλήματα. Αλλά επειδή η κυβέρνηση, η Ν.Δ. μάλλον, αντιμετωπίζει προβλήματα στη Β΄ Αθηνών, η οποία κρίνει εν πολλοίς το εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι αυτό που λένε «προτεραιότητες», «εθνική οπτική» ή «αδιαφορία για το κομματικό κόστος».
Το ΠΑΣΟΚ, πολύ γερό κάποτε στην ψιμυθιωτική ρητορική, πόνταρε σε διάφορους ωραίους όρους για να ζωγραφίζει προληπτικώς με χρώματα φωτεινά τους ανασχηματισμούς του: από τη θρυλική «αναδόμηση», εύρημα του Ανδρέα Παπανδρέου, έως τη λιγότερο διάσημη, πάντως ποιητικότερη «αναπτέρωση». Για να περιγραφεί το προχθεσινό ανακατασκευαστικό εγχείρημα, ίσως η καταλληλότερη λέξη είναι η «αναστήλωση». Και μάλιστα όχι γενικά και αόριστα, αλλά ειδικά η «αναστήλωση των εικόνων».
Εδώ δεν πρόκειται για τις ιερές εικόνες, την επανατοποθέτηση των οποίων σε ναούς και μοναστήρια τιμά η Εκκλησία με τη θριαμβική εορτή της την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Αλλά για τις τηλεεικόνες, τις τηλεπερσόνες, που κρίθηκαν άξιες να μεταφερθούν από το μόνιμο στασίδι τους στα κανάλια σε (υφ)υπουργικό θώκο. Ο κ. Ντινόπουλος, ο κ. Γιακουμάτος, η κ. Παπακώστα, η κ. Βούλτεψη και ο κ. Βορίδης. Η τηλεδεξιά μονολεκτικώς. Ποιος από αυτούς είναι το πιστότερο συνώνυμο του «δημοκρατικού διαλόγου» και της «ευπροσηγορίας»; Ρωτήσαμε σχετικά τον κ. Γεωργιάδη και τον κ. Παναγιωτόπουλο. Αλλά είναι πεισμωμένοι. Και δεν απάντησαν.
Πηγή: Καθημερινή
