ΠΥΡΡΕΙΟΣ η ΝΙΚΗ και η ΚΕΡΑΜΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ …

Το αστείο είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι, που μετήλθαν μιας σειράς υποσχέσεων και εκβιασμών, προετοιμάζονται να θέσουν σε ψηφοφορία την απόσχιση, όχι πλέον μόνο της Σκωτίας αλλά όλης της Μεγάλης Βρετανίας, από την Ε Ε. Αυτό και μόνον χαρακτηρίζει την ποιότητα των επιχειρημάτων τους, δεδομένου ότι προσπαθούν να αποτρέψουν σε εθνικό επίπεδο αυτό το ίδιο που επιδιώκουν σε ευρωπαϊκό! Ό,τι βρίσκουν επαρχιώτικο “επί τα εντός τους” δεν βλέπουν, άραγε, ότι αποτελεί μια κραυγαλέα εκδήλωση ξεπεσμένου μεγαλείου “επί τα εκτός τους”; 

Για όσους δεν πολυσυμπαθούν τους Βρετανούς και έτσι δεν τους καίγεται καρφάκι για πιθανή τους αποχώρηση, υπενθυμίζω το επικίνδυνα ανισόρροπο μιας Ευρώπης που αφού ξεπέρασε ανώδυνα την επανένωση της Γερμανίας, ισορροπεί ήδη στα ακρωτηριασμένα σύνορα της Σοβιετίας και τώρα θα πρέπει ίσως να ζήσει και χωρίς την Βρετανία …

Βέβαια η λύση της κάλπης θεωρείται ευλόγως προτιμότερη από εκείνες της πολυεθνικής Κύπρου, της Γιουγκοσλαβίας και του Κοσόβου ή πιο πρόσφατα της Ουκρανίας, της Γεωργίας και άλλων τέως σοβιετικών δημοκρατιών. Θα προσομοίαζε δε περισσότερο στο προηγούμενο του διαχωρισμού Τσεχίας – Σλοβακίας. Αν και η μέθοδος αποτροπής που χρησιμοποιήθηκε εδώ, με ένα ξεδιάντροπο παζάρι προνομιακής μεταχείρισης της μη αποσχισθείσας Σκωτίας, θα λειτουργήσει μάλλον ανάποδα υποδαυλίζοντας παρόμοιες συμπεριφορές και αλλού, τόσο εντός όσο και εκτός της Βρετανίας.

Το ερώτημα πίσω από όλα αυτά είναι απλό: ποιον ωφελεί ο κατακερματισμός των κρατών και η πολυδιάσπαση αντί για την ισχυροποίηση μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας; Ποιος και γιατί νοσταλγεί τα σύνορα και τους ψηλούς φράκτες;

 Πέραν του ενίοτε ενισχυόμενου πόλου της οικονομίας έναντι της πολιτικής ή των ήδη υφισταμένων ισχυρών πόλων από μια τέτοια εξέλιξη φαίνεται συχνά να γοητεύονται και οι λαοί! Πρέπει δε να δεχθούμε ότι όλα αυτά τα διασπαστικά φαινόμενα, παρόλους τους εθνικιστικούς, ρατσιστικούς ή έστω απλώς ευρωσκεπτικιστικούς υπαινιγμούς τους  δεν φυτρώνουν αυθαίρετα

Τα σύνορα μπορεί να ήταν ανέκαθεν ηθικά αυθαίρετα αλλά με την σύμβαση αυτή ξορκίζεται επί δεκαετίες τώρα ο Γ’ παγκόσμιος. Ακόμη και σε περιφερειακό επίπεδο αποτελεί μια κάποια λύση το “απαραβίαστό” τους, που στην περίπτωση μας πχ οδηγεί στην πλήρη διεθνή απομόνωση της λεγομένης ΤΔΒΚ. Η άλωσή τους μάλιστα αποκλειστικά υπέρ του κεφαλαίου και πολύ λιγότερο για όλους τους άλλους κατέστησε δικαιολογημένα επιφυλακτικούς τους λαούς απέναντι σε ένα τόσο επικερδή φεντεραλισμό. Η ενοποίηση ακούγεται πλέον ως φάρσα και τα εγχειρήματα της συχνά βιώνονται ως αφόρητο βάρος παρά ως ανακούφιση

Η ανάδυση μάλιστα ενός υδροκέφαλου κέντρου χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, γραφειοκρατικού και αποκομμένου από τις κοινωνίες και τα έθνη αποτελεί μάλλον το βρυκολάκιασμα του «παγκόσμιου κράτους» που απειλεί την παγκόσμια ελευθερία και ισότητα ομνύοντας διακαώς στο όνομα τους Ο κίνδυνος αυτός είναι γνωστός από την εποχή του Κάντ και της Παγκόσμιας Ειρήνης και προφανώς δεν απαντιέται με κάποιο αφελές μείγμα απειλών και υποσχέσεων, ηθικισμού και κυνισμού σαν κι αυτό που νίκησε εχθές.

Η Κασσάνδρα του Απόκαυκου