 |
Σχολιάζει ο Παναγιώτης Τζανετής
Αχ, αυτός ο λαϊκισμός! Δεν αφήνει ούτε τους δικαστές να κάνουν την δουλειά τους, όπως πρέπει. Ευτυχώς που η Ελλάδα έχει βρει πια τον Μωυσή της. Βέβαια, κανένας Μωυσής δεν μπορεί να σταθεί χωρίς να έχει δίπλα του κι έναν Ααρών.
Για όσους πήγαν σχολείο επί Φίλη και λοιπών άθεων, υπενθυμίζεται ότι ο Ααρών ήταν ο αδερφός του Μωυσή. Ο αυθεντικός Μωυσής δυστυχώς ήταν βραδύγλωσσος κι έτσι όταν πήρε την θεϊκή εντολή να απελευθερώσει τον λαό Του, ανέθεσε στον αδελφό χρέη λογογράφου. Έτσι, λοιπόν και ο δικός μας χρειαζόταν ένα δεξί χέρι: και το όνομα αυτού, Άκης Σκέρτσος!
Στην θυελλώδη δεκαετία των μνημονίων ο κ. υφυπουργός ανέβηκε αθόρυβα, από την πίσω σκάλα υπηρεσίας. Πολλοί τον είδαν για πρώτη φορά κατ’ ευθείαν στο Μαξίμου, σιωπηλό και αγέλαστο να παίρνει μέτρα στους Υπουργούς. Με την αξιοθαύμαστη, κομουνιστικού τύπου, πειθαρχία αυτής της παράταξης, ουδείς από τις ουρές όσων περίμεναν να αξιοποιηθούν, διαμαρτυρήθηκε για αυτό το νεαρό με τη μεζούρα.
Μέχρι που ο κος Σκέρτσος, ένας επαγγελματίας – ειδικός επί των γενικών – με σπουδές στον χώρο της επικοινωνίας, έκρινε εχθές σκόπιμο να ενημερώσει το δικαστήριο που δικάζει τον βιασμό και φόνο της Ελένης Τοπαλούδη ότι ο πρωθυπουργός δυσαρεστήθηκε με την αγόρευση της αρμόδιας Εισαγγελέως!
Φρόντισε μάλιστα να προειδοποιήσει ότι αν τυχόν εισακουστεί από τους ενόρκους το κοινό περί δικαίου αίσθημα, από το οποίο κυριεύτηκε η κα Εισαγγελεύς, τότε το ίδιο το πολίτευμα θα εκτίθετο σε κίνδυνο!
Ποιο πολίτευμα όμως είναι άραγε αυτό που πρέπει με κάθε τρόπο να προφυλαχθεί από τα «κοινά» αισθήματα του λαού; Σίγουρα πάντως δεν μπορεί να είναι η δημοκρατία του ελληνικού Συντάγματος, η οποία προβλέπει ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και ασκούνται υπέρ αυτού. Αυτό συμπεριλαμβάνει φυσικά και την δικαστική εξουσία, χωρίς ωστόσο να σημαίνει ότι μπορούν οι δικαστές στο όνομα του λαού να αγνοούν το γράμμα ή το πνεύμα των ισχυόντων νόμων.
Πιστεύει, ωστόσο ο κ. Υφυπουργός, ότι η δικανική διαδικασία είναι κάποιου είδους μαθηματική πράξη, η οποία συμβαίνει αποκομμένα από την κοινωνική πραγματικότητα και τις σχέσεις εξουσίας που επικρατούν σε αυτή; Αν ναι, τότε ας αναθέσουν στον κ. Πιερρακάκη να προγραμματίσει έναν αλγόριθμο, που να αθωώνει τους αθώους και να καταδικάζει τους ενόχους.
Η απόδοση της δικαιοσύνης ήταν και παραμένει μια πολιτική υπόθεση, διότι η ερμηνεία των νόμων προϋποθέτει αξιακές αποφάσεις. Πολιτική, όχι φυσικά επειδή οι αποφάσεις αυτές πρέπει να επηρεάζονται από την Βουλή ή την Κυβέρνηση, ούτε επειδή πρέπει να τίθενται σε λαϊκή ψηφοφορία, αλλά επειδή πρέπει να λαμβάνονται με αναφορά στην ευρύτερη κοινωνική βούληση και τις κοινές μας αξίες.
Αυτό ακριβώς έκανε η Εισαγγελέας στην αγόρευση της, όταν δήλωσε ότι η δολοφονηθείσα είναι ένα σύμβολο αντίστασης απέναντι στην έμφυλη βία, με το οποίο και η ίδια ως γυναίκα ταυτίζεται: υπενθύμισε στο δικαστήριο την ευρύτερη κοινωνική του ευθύνη να σπάσει την ομερτά της καχυποψίας και των ίσων αποστάσεων σε περιπτώσεις σεξιστικής βίας.
Ενοχλήθηκαν όμως πολύ, κι ο κ. Σκέρτσος με την έπαρση που χαρακτηρίζει συχνά όσους συνομιλούν με τον Θεό, φρόντισε να ανακαλέσει την Εισαγγελέα στην τάξη. Στην προσπάθεια του να εκφράσει το πνεύμα του θετικισμού υπέπεσε ο ίδιος σε μια καταφανή θεσμική απρέπεια, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί εκ των υστέρων να βγάλει το υπουργικό του καπέλο (όλως προσωρινά), για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Το επιτελικό κράτος κινήθηκε στο γνωστό «πρακτικό» πνεύμα. Αυτό που στο παρελθόν οδήγησε στο αξιοθρήνητο call center του ΕΟΔΥ, που έστελνε στον θάνατο δια αλγορίθμου ή πρόσφατα στις κάμερες της κας Κεραμέως που θα αξιολογούν κι αυτές μια ημέρα ….αλγοριθμικώς. Kι αυτή την φορά τα έκανε ρόιδο.
Κάπου στο σκηνικό υπάρχει μια ακόμη λεπτομέρεια. Η χώρα διαθέτει έναν υπουργό Δικαιοσύνης. Η μισή Ελλάδα αναρωτιέται τι λέει για όλα αυτά ο κ. Τσιάρας και η άλλη μισή αναρωτιέται ποιος είναι ο κ. Τσιάρας. Μήπως του προανήγγειλαν κάτι;
Ας υποδυθούμε και εμείς όμως για μια στιγμή τους δικαστές κι ας διερευνήσουμε λίγο βαθύτερα τα κίνητρα του κ. Σκέρτσου. Άραγε αισθάνθηκε και ο ίδιος απειλή από την πολιτικοποίηση του δημοσίου λόγου και έπαιξε την γνωστή κασέτα περί «ειδικών»; Πρόκειται άραγε για την γνωστή ευαισθησία της ακρο-δεξιάς του Κυρίου σε θέματα ισότητας, την ίδια που οδήγησε την κυβέρνηση στο να βρει μόνο δύο γυναίκες υπουργούς σε σύνολο εικοσιενός;
Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ, καθώς ο κ. Σκέρτσος ήδη έβαλε την ουρά στα σκέλια και υποχώρησε στα παρασκήνια, όπου αισθάνεται πιο άνετα. Βέβαια θα ήταν σίγουρα πιο ταιριαστό με τις βαρύγδουπες δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη περί ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, όσο ακόμη ήταν στην αντιπολίτευση, το να απομακρυνθεί παραδειγματικά. Υπήρξε τόσο ΠΟΛύ ΑΚΗΣ, σχεδόν ΠΟΛΑΚΗΣ! Όμως οι ευαισθησίες ισχύουν μόνο όταν ο παρεμβαίνων είναι «αψίκορος από τα Σφακιά» και όχι όταν είναι φίλος μας.
Άλλωστε και στο πρωτότυπο ο Ααρών γλίτωσε την θεϊκή τιμωρία για το ειδωλολατρικό του φιάσκο με την μεσολάβηση του Μωυσέως. (για όσους αρέσκονται στους μύθους περισσότερα εδώ).
Πάντως κι εκεί τελικά την πλήρωσε η Μύριαμ.
