Αστερινός Μάνθος
Πριν μερικά χρόνια, με έπιασε κόκκινο στο φανάρι της «συνάντησης». Το CBR γουργούριζε νευρικά, αγανακτισμένο από την κίνηση της πόλης και τη ζέστη. Δίπλα μου σταματάει μία μοτοσυκλέτα της τροχαίας, με αναβάτη ένα όμορφο παλικάρι, ούτε τριάντα χρονών.
Φύσει ευγενής, λέω «καλησπέρα» και την ίδια στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι δεν φοράω κράνος…
-Θέλω να σας ρωτήσω κάτι, λέει ο νεαρός αστυνομικός.
-Παρακαλώ, ελεύθερα, απαντώ.
-Αν εσείς, σε αυτή την ηλικία και με αυτή τη μηχανή, δε φοράτε κράνος, πώς θα πείσω τα παιδιά των 18 χρονών να φορέσουν, ώστε να γλιτώσουν τη ζωή τους;
– … (Να άνοιγε η γη να με καταπιεί!..)
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα βίαια πως όλοι μας λειτουργούμε ως «πρότυπα», είτε μας αρέσει είτε όχι!..
Από τότε, πάντα πρώτα βάζω το κράνος και μετά ανεβαίνω στη μηχανή!
Και θυμάμαι αυτό το παλικάρι κάθε μέρα, γιατί δεν χρησιμοποίησε την εξουσία που του έδινε η θέση αλλά μου απέδειξε πώς ένας ώριμος άνθρωπος μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός από οποιαδήποτε καταστολή!.
