Ακροθιγώς
Σχολιάζει ο Παναγιώτης Τζανετής
Το τρίτο κύμα θεωρείται το ισχυρότερο κι ίσως γι αυτό η λέξη τρικυμία και στην τέχνη είναι τόσο φορτισμένη. Ας αρκεστούμε προς το παρόν στην διαβεβαίωση των επιδημιολόγων, πως το δεύτερο κύμα δεν υποχώρησε ποτέ και έτσι αποτελεί σχήμα πρωθύστερο το να μιλάμε για “τρίτο κύμα” Αυτό ακούγεται κάπως παρήγορο. Έτσι κι αλλιώς, την επομένη των 1261 κρουσμάτων, με τα δελτία ειδήσεων να αναλύουν την γενετική των ιών, την φυσική επιλογή και την επίπτωσης των μεταλλάξεων στα ελπιδοφόρα μας εμβόλια, δεν χρειάζεται να επιβαρύνουμε περισσότερο την ατμόσφαιρα.
Μέσα στα τόσα που λέγονται, ξεχώρισα μια ολιγόλογη ανάρτηση του κ Πορτοσάλτε στο twitter, όπου συνέστησε την απόλυση όσων υγειονομικών δεν εμβολιάζονται, και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Από τις αντιδράσεις διαπίστωσα ότι ο δημοσιογράφος κινδυνεύει να καταγραφεί ως ο νέος Λοβέρδος (*). Γιατί άραγε ο κ Πορτοσάλτε τα έβαλε με “ήρωες -υγειονομικούς”, όπως λέει το στερεότυπο, συμπαθείς ως ασθενήσαντες εν ώρα υπηρεσίας και στο φινάλε-φινάλε με ανθρώπους πρόθυμους να διακινδυνεύσουν την ζωή τους για τις πεποιθήσεις τους; Και μάλιστα το έπραξε κατά έναν τρόπο αποφθεγματικό, θα έλεγα σχεδόν τελεσιγραφικό. Μάλλον το έκανε απλώς επειδή το πιστεύει.
Στα αυτιά μας αντηχεί ακόμη η ατυχήσασα πρόταση Μητσοτάκη περί υγειονομικών διαβατηρίων. Ο Πρωθυπουργός πρόταξε τα συμφέροντα των μεγάλων τουριστικών και αεροπορικών εταιρειών, που η χώρα μας δεν διαθέτει. Η πρόταση καταπάτησης των ελευθεριών του ατόμου προς χάριν των κερδών τους, δεν έτυχε καν σοβαρής συζήτησης.
Δεν είναι όμως το ίδιο, αυτό που ο δημοσιογράφος προτάσσει. Εδώ, απέναντι στην προσωπική ελευθερία, στέκεται η δημόσια υγεία και το δικαίωμα του προστρέχοντος στην αρμόδια κρατική υπηρεσία (ΕΣΥ), να μην διακινδυνεύσει αδίκως. Αυτό το δικαίωμα χρήζει κάποιας διασφάλισης, προφανώς όχι δια της απόλυσης των υπαλλήλων, αλλά πάντως με κάποιον τρόπο. Κανείς δεν πιστεύει στα αλήθεια, ότι ο καρκινοπαθής ή ο ανοσοκατασταλμένος ή ο υπερηλικας που καταφεύγει σε ένα νοσοκομείο ή σε έναν οίκο ευγηρίας, δεν έχει το δικαίωμα της δικής του ελευθερίας στο να παραμείνει εκτός ΜΕΘ και χωρίς διασωλήνωση. Είναι και η δική του ελευθερία, άξια υπεράσπισης!
Εξάλλου για πολλά επαγγέλματα ισχύουν ήδη τέτοιες υποχρεώσεις ενώ όσοι έχουν πάει στρατό έχουν “αδιαμαρτύρητα” συμμετάσχει στον αντιφυματικό αγώνα. Οπότε η συζήτηση δεν μπορεί να εξαντληθεί σε γενικότητες αλλά οφείλει να γίνει συγκεκριμένη. Η έγκαιρη συζήτηση για υποχρεωτικότητα σε ειδικές περιπτώσεις, θα διασφαλίσει από πιθανή άδικη γενίκευση της υποχρεωτικοτητας και της επιβολής σε περιπτώσεις εργαζομένων μη απαραίτητες.
Σίγουρα θα θεσπίσει τις αναγκαίες εξαιρέσεις πχ για λόγους πεποιθήσεων. Θα εμποδίσει την εκβιαστική και αρρύθμιστη άσκηση μιας τέτοιας απαίτησης απευθείας από την αγορά και τον ιδιωτικό τομέα και φυσικά θα αποφύγει το μασκάρεμα του επιχειρηματικού κέρδους, πίσω από το υποκριτικό ενδιαφέρον για την δημόσια υγεία.
Προσωρινή αναβολή
Στο μόνο σημείο που μπορεί να σταθεί το επιχείρημα της υπερτερούσας ελευθερίας των εργαζομένων υγειονομικών, ως απόλυτο veto, είναι αυτό της μη διαθέσιμης ακόμη ισχυρής τεκμηρίωσης για την ασφάλεια του εμβολίου. Ως γνωστόν, οι νεκροί στην Ελλάδα έχουν υπερβεί ήδη τους νεκρούς του Α’ ή του Β’ Βαλκανικού Πολέμου και απειλείται ήδη ο αριθμός των νεκρών του πολέμου 1940-41. Οι συνθήκες είναι έκτακτες και οι συνήθεις διαδικασίες εξασφάλισης ευλόγως συρρικνώθηκαν σημαντικά. Παρ΄όλαυτά, οι πλείστοι προστρέχουμε να εμβολιαστούμε (τινές κλέβοντας στην σειρά) σταθμίζοντας πιθανότητες. Δεν μπορεί όμως κανείς την διακινδύνευση αυτή να την επιβάλει σε κάποιον άλλο.
Αργά ή γρήγορα όμως το πρόβλημα αυτό θα επιλυθεί από την ζωή. Υπάρχουν ήδη δεκάδες εκατομμυρίων “πειραματόζωα” στον κόσμο, που το έχουμε ήδη κάνει, οπότε όποια επιστημονική διαβεβαίωση δεν προέκυψε ικανοποιητικά στη φάση των δοκιμών, ελπίζω ότι θα παραχθεί από την κλινική πράξη. Απομένει, επίσης, να διευκρινιστούν πλήρως και τα χαρακτηριστικά του κάθε τύπου εμβολίου. Πιθανώς το φθινόπωρο αυτές οι συζητήσεις θα είναι ήδη ξεπερασμένες, το απόλυτο veto δεν θα ισχύει πλέον και το ηθικό ερώτημα θα παραμένει. Τότε δεν θα είναι πιά για το twitter!
(*) Ο κ Λοβέρδος ως υπουργός Υγείας και υποψήφιος της Β’ Αθηνών, είχε επιδοθεί σε ένα ιδιότυπο ανταγωνισμό με τον άλλο διακεκριμένο σοσιαλιστή, τον κ Χρυσοχοίδη, ποιος θα κολακέψει περισσότερο τα μικροαστικά αντανακλαστικά εν μέσω μνημονίων. Ο ένας με τους μετανάστες της Αμυγδαλέζας κι ο άλλος με τις οροθετικές εκδιδόμενες που συνιστούσαν, τάχα, τις μεγάλες απειλές της περιόδου! Μπορεί πολλοί να καγχάζουν για το ψηφοθηρικό κόλπο της διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών εκ μέρους ενός συνταγματολόγου, ωστόσο στον ανταγωνισμό εκείνο κατάφερε έτσι και επικράτησε. Πρωτεύοντας δε, διασώθηκε στην Βουλή για μια δεκαετία ακόμη. Και που ξέρεις, αν του στείλει ο μικρός αδελφός Άδωνις τίποτε ψηφοφόρους στην κάλπη της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛΛ, ίσως πρωτεύσει εκ νέου …
