Το νόμισμα είναι το πραγματικό πρόβλημα;

Της Λώρης Κέζα

Το νόμισμα δεν είναι το αληθινό πρόβλημα. Κι άλλοι βρίσκονται εκτός ευρώ και το παλεύουν μια χαρά. Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν εγκατέλειψε ποτέ τη στερλίνα για το ευρώ. Η Ουγγαρία, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει το δικό της νόμισμα, το φόριντ αλλά χρησιμοποιεί παράλληλα και το ευρώ. Στην άλλη άκρη βρίσκεται το παλαιό πριγκιπάτο του Μαυροβουνίου, νεότατο κράτος, με φιλοδοξία να γίνει δεκτό στην ευρωπαϊκή αγκαλιά. Δεν έκοψε ποτέ δικό του νόμισμα, χρησιμοποιεί το ευρώ, αποκλειστικά, χωρίς ειδική συμφωνία. Ας μην γελιόμαστε, αν υπήρχε το ελάχιστο δείγμα ανάπτυξης δεν θα υπήρχε τόσο μεγάλος πανικός από την ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι έως τώρα καλλιέργησε με πάθος μόνο ένα πράμα: το πνίξιμο της παραγωγικότητας.

Είναι θλιβερό που η αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων περιορίζεται στα εκλογικά εφήμερα, δηλαδή στο ποιος βρήκε την πιο έξυπνη διατύπωση για μια νέα διαπραγμάτευση του Μνημονίου, ποιος επιδεικνύει πιο υπεύθυνη στάση στην παρούσα συγκυρία, ποιο είναι το κυρίαρχο συμπέρασμα από τις πρόσφατες εκλογές. Κανονικά, εάν δηλαδή επρόκειτο για σοβαρά πρόσωπα, θα εξαντλούσαν όλη τους την ενέργεια για να παρουσιάσουν τον τρόπο με τον οποίο θα βγάλουν τη χώρα από την κόλαση – με μια μακροχρόνια προοπτική. Είναι δεδομένο ότι οι όροι της δανειακής σύμβασης, τα νέα μέτρα που σιγά σιγά θα εφαρμοστούν, επιδεινώνουν την οικονομική κατάσταση. Εν ολίγοις η διαφαινόμενη επιλογή είναι αν θα μας βγάλει από το ευρώ το ένα κόμμα τώρα ή ένα άλλο εν ευθέτω χρόνω.

Αν εξαιρέσουμε κάποιους άνεργους που στράφηκαν στην εκτροφή σαλιγκαριών, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ελπιδοφόρες πρωτοβουλίες στην οικονομία. Ακούμε διαρκώς για μεγάλες επενδύσεις, για ανεμογεννήτριες στα βουνά, για χτισίματα στο πάρκο του Ελληνικού, για καινούργια ξενοδοχεία στις ακρογιαλιές, για μαρίνες, για καντίνες. Μόνο ακούμε. Δεν βλέπουμε – παρά το γεγονός ότι η νομοθεσία γίνεται όλο και πιο ευνοϊκή για τους επενδυτές. Ταυτόχρονα οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία αυξάνεται. Τα κόμματα είχαν τη δυνατότητα κατά τη διετία να εργαστούν πάνω σε συγκεκριμένες προτάσεις αντί να καταθέτουν ιδέες εξόχως φλου. Στην παρούσα φάση ο ψηφοφόρος πρέπει να μάθει λεπτομέρειες, όχι να διαβάσει αφηρημένες αράδες περί τόνωσης της παραγωγικότητας.

Για τα κόμματα αυτά έχουν τη μικρότερη σημασία. Θέλουν να κυβερνήσουν – ο τρόπος με τον οποίο θα κυβερνήσουν είναι δευτερεύουσας σημασίας. Κανένα δεν δίδει αίσθημα ασφάλειας για τα μελλούμενα. Και η ασφάλεια δεν είναι αποκλειστικά προϊόν του νομίσματος. Αν λοιπόν γινόταν ένα θαύμα και η χώρα γινόταν παραγωγική, δεν θα μας πείραζε να επιστρέφαμε στα τάλαντα και στις μνες.