Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δήλωνε και δηλώνει ότι δεν θα στηρίξει τον κ. Αντώνη Σαμαρά επειδή πολιτικά είναι η μέρα με τη νύχτα. Δεκτόν: δεν ταιριάζουν τα χνώτα τους. Η αγωνία για την πιθανή λύση προκύπτει από τη στάση του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο αρχηγός του ΠαΣοΚ δεν δηλώνει ευθαρσώς ότι σιχαίνεται τη Νέα Δημοκρατία, δεν κατακεραυνώνει την πολιτική του Μνημονίου. Τουναντίον σέβεται τους όρους του δανειακού παιγνίου, τους έχει αποδεχτεί ως απαραίτητους. Εντούτοις ακκίζεται στην προοπτική άμεσου σχηματισμού κυβέρνησης από το πανίσχυρο 42%. Αντί να αναφέρεται στις δικές του επιθυμίες, αναφέρεται στις αποφάσεις των αντιπάλων του: θέλει κυβέρνηση «εθνικής συνευθύνης με τη συμμετοχή τουλάχιστον της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ».
Δεν μας είναι άγνωστη η τοποθέτηση «δεν πάω αν δεν πάει και ο άλλος» πλην όμως αυτή είναι τοποθέτηση του μικρού. Μικρού σε ποσοστά, μικρού σε πολιτικό εκτόπισμα, μικρού γενικώς. Ένας αρχηγός, ένα κόμμα εξουσίας σαν και αυτό που υπήρξε το ΠαΣοΚ δεν μπορεί να χαράσσει την πολιτική του βάζοντας όρους στο πως θα αντιδράσει ο αντίπαλός του. Πόσο μάλλον όταν οι όροι τέθηκαν μετά την προηγούμενη αναμέτρηση και δεν τελεσφόρησαν. Οι ευκαιρίες στις προηγούμενες διερευνητικές εντολές χάθηκαν από την επιμονή του κ. Φώτη Κουβέλη να υποδείξει στον κ. Αλέξη Τσίπρα ποιο είναι το σωστό. Ο κ. Βενιζέλος το βράδυ της Κυριακής κόπιαρε την αναποτελεσματική διπλωματία της ΔΗΜΑΡ.
Σύμφωνα με τον κ. Βενιζέλο «καμία σοβαρή απόφαση, καμία σοβαρή συμφωνία, δεν μπορεί να διαμορφωθεί και να εφαρμοστεί γρήγορα και αποτελεσματικά, χωρίς εθνική συστράτευση. Με κάποιους να περιμένουν στη γωνία, ως αντιπολίτευση, με μόνο κριτήριο το κομματικό τους συμφέρον». Κακώς νιώθει ανασφάλεια. Το 42% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ των μέτρων λιτότητας, τάχθηκε υπέρ των δυο κομμάτων που ηγήθηκαν στην καταστροφή. Το αν θα κλαίνε όταν λάβουν το εκκαθαριστικό είναι άλλο θέμα. Η συμμαχία των δυο κομμάτων εξουσίας ευνοείται μεν από τον εκλογικό νόμο αλλά έχει ταυτόχρονα την πολιτική νομιμότητα. Ας προχωρήσουν έχοντας κατά νου τη δυσαρέσκεια. Ας προχωρήσουν έχοντας το φόβο της αντιπολίτευσης. Αλλά ας προσχωρήσουν. Η κατάσταση limbo στην οποία βρίσκεται η χώρα δεν επιτρέπει ούτε τις χαρές της Κολάσεως να απολαύουμε.
