Στην Νέα Αγγλία του 19ου αιώνα, οι σχεδόν αποκλειστικά αγγλικής καταγωγής πολίτες με έντονες τις αναμνήσεις της καταπίεσης τους από τη μοναρχία των Stiuarts, οικοδομούσαν με το πουριτανικό τους πνεύμα αυτό το μεγάλο νέο έθνος Λίγα εκατομμύρια κάτοικοι και πολύ ομογενείς θρησκευτικά, εθνικά όσο ακόμη και πολιτικά! Δεν επρόκειτο μάλιστα για τίποτε κοσμοπολίτες αλλά για ανθρώπους χαλύβδινους και φανατικούς που τους φλόγιζε η πίστη τους. Αγέλαστοι, αυστηροί, εγκρατείς, ζούσαν μέσα σε μια ακατάπαυστη πνευματική και ηθική ένταση. Πρόθυμοι τόσο να αποκεφαλίσουν τον παραβάτη όσο και να θυσιάσουν τη δική τους ζωή για όσα πίστευαν. Η πανσπερμία λοιπόν δεν υπήρξε από την αρχή. Ακολούθησε πολύ αργότερα και αφού για πάνω από 100 χρόνια η μετανάστευση ήταν τελείως ανεμπόδιστη.
Οι πουριτανοί αραίωσαν λοιπόν με εκατοντάδες εκατομμυρίων που ήρθαν από αλλού, όπως και οι πρόγονοι των δύο χαριτωμένων γυναικών της επικαιρότητας, και επιπλέον διεσπάρησαν έτσι ώστε σχεδόν να μην ανιχνεύονται πια. Ωστόσο οι πουριτανοί, τότε, ήταν αυτοί που δεν αναγνώριζαν ευγενείς και επισκόπους, τα ιδανικά τους δε ήταν η βιβλική απλότητα και η κοινοτική αδελφοσύνη των πρώτων χριστιανών. Και κάτι άλλο, κρατούσαν με κάθε κόστος το λόγο τους! Ιδιαίτερα το λόγο που έδωσαν απέναντι στο σύνταγμα τους που ανέδειξε το νέο τύπο πατριωτισμού, που μεγαλούργησε στη συνέχεια. Η θρησκεία τους, μια αγγλική εκδοχή του καλβινισμού, δεν πίστευε ποτέ στον μυστηριακό ασκητισμό και στην αφιέρωση αποκλειστικά σε ουράνιους σκοπούς. Έχει πρακτικούς σκοπούς και τους επιβάλλει με εξαιρετική μεθοδικότητα και οργανωτικότητα. Αυτή τη ρητορεία του θεικού προορισμού αλλά και της απλοικής διάκρισης καλού – κακού την διακρίνεις άλλωστε εύκολα ακόμη και στα σημερινά λεγόμενα της «αποστολικής» εξωτερικής τους πολιτικής.
Η δημόσια εικόνα του έθνους αυτού δύο αιώνες μετά, περίπου δηλαδή όσα χρόνια είμαστε και εμείς ανεξάρτητο κράτος, είναι αυτή που έδωσε χθες μια σλαβικής καταγωγής αρσιβαρίστρια που σήκωσε στα χέρια της την πρώτη κυρία, που είναι αφροαμερικανή τόσο ή ίδια όσο και ο σύζυγος και Πρόεδρος της. Πόση απόσταση λοιπόν διανύθηκε και πόσο ραγδαία! Ούτε ο Ιούλιος Βέρν δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη σκηνή…
Πώς το τεράστιο αυτό χωνευτήρι των απέναντι ξέχασε εθνικές και φυλετικές καταγωγές, πώς διαπνέεται σήμερα απολύτως από πνεύμα ομοσπονδιακό χωρίς τοπικισμούς και πως βγάζει πια τη γλώσσα του στον ρατσισμό που το πλήγωσε επανειλημμένα;
Η αρχική σκληρή κοινότητα, μην παίρνοντας ίσως τα αναγκαία μέτρα για να προστατεύσει την καθαρότητα του αίματος της ή για να εξασφαλίσει τη διατήρηση της πλειοψηφίας με τεχνητούς τρόπους, μπορεί να θεωρηθεί ότι προκάλεσε μόνη της την εξαφάνιση της! Το βέβαιο είναι ότι ούτε η κα Πιρόσκοβα ούτε η κα Ομπάμα είναι πια πουριτανές ωστόσο το πνεύμα της Αμερικής παραμένει τέτοιο. Βέβαια η πολύχρωμη Αμερική γελάει πια τρανταχτά ωστόσο παραμένει απλή, μεθοδική και αφοσιωμένη. Και είναι όχι μόνο πιο συμπαθής αλλά και πιο επιτυχημένη μέσα στην πολυχρωμία της, αυτήν που «εξαφάνισε» τους Πουριτανούς αν και μπολιάστηκε τόσο από αυτούς.
Μπορεί λοιπόν ο Καλβινισμός να είναι, αντιθέτως προς τα ευρωπαικά δρώμενα, μια σχολή θεληματικότητας, ενεργητικότητας, αλληλεγγύης, εθελοντισμού και αισιοδοξίας κι όχι κατ’ ανάγκη η βορειοευρωπαική αναλγησία, που τάχα υποδύεται την θεία τιμωρία. Μπορεί ο Καλβίνος και ο Κρόμγουελ να μην την είδαν ποτέ αλλά φαίνεται πως η Αμερική τους είδε πολύ καλύτερα από ότι η ήπειρος που τους γέννησε. Το ανοικτό πνεύμα απλών ανθρώπων που με θέληση και οργάνωση συνεννοούνται στα βασικά ασχέτως αφετηριών και βεβαίως φροντίζουν για την αυστηρή εφαρμογή των κανόνων τους, οδήγησε στο νέο μεγάλο έθνος και τον πολιτικού τύπου πατριωτισμό του. Κι αν πολεμήσουμε ποτέ τους Αμερικανούς, ας ξέρουμε ότι οι ελληνοαμερικανοί σαφώς θα είναι απέναντι (το ίδιο ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες εθνικές καταγωγές, αν αυτό μας παρηγορεί)
Τι μας φταίει λοιπόν στην κακομοιροΕυρώπη ο Καλβινισμός του πάστορα πατέρα της Μέρκελ; Το ότι η Ευρώπη βρίσκεται μόλις λίγα βήματα μετά τον Αριστείδη Μπριάν και την Κοινωνία των Εθνών ενώ στο μεταξύ οι «απέναντι» άλλαξαν τελείως θα έπρεπε να μας οδηγήσει σε κάποιο ευρύτερο αναστοχασμό. Τόσο αρκετούς καλβινιστές όσο και μερικούς ορθόδοξους που δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει, αν έχει θέση στον σύγχρονο κόσμο ο πατριωτισμός τύπου Κάραζιτς και Μιλόσεβιτς! Προυπόθεση του αναστοχασμού είναι όμως να μας περισσέψει λίγος χρόνος από την αδιάλειπτη ενημέρωση μας περί των δηλώσεων του Μπαρόζο, των αντιδράσεων του Κασιδιάρη και των σχολίων που έκανε στο twitter μια χαζογκόμενα…
Πάκης της ανεξιθρησκείας
