 |
Η φτώχεια στην Ελλάδα βαθαίνει όλο και περισσότερο, οι αυτοκτονίες
πολλαπλασιάζονται , η επίσημη ανεργία έχει υπερβεί το 25% του εργατικού
δυναμικού και η ανεπίσημη βρίσκεται σε εκρηκτικά επίπεδα. Και όλα αυτά ενώ η
κυβέρνηση κωφεύει μπροστά στην αγωνία του λαού και ισχυρίζεται ότι
διαπραγματεύεται τα μέτρα που βαθαίνουν περισσότερο την κρίση της οικονομίας
της χώρας, τα δημόσια οικονομικά, την κοινωνική κρίση και πάνω απ’ όλα την
κρίση αξιών. Το ερώτημα προβάλλει αβίαστα: Πού οδηγούμαστε;
Η κρισιμότητα των στιγμών με υποχρεώνει να στραφώ στην άλλη Ελλάδα, τη μεγάλη
εκτός συνόρων Ελλάδα, τον όπου γης Ελληνισμό και να ζητήσω τη στήριξή τους. Την
ουσιαστική στήριξή τους, για να ανατραπεί αυτή η πορεία που, με μαθηματική
ακρίβεια, οδηγεί στον όλεθρο.
Μόνη διέξοδος, η πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας. Και αυτή είναι βέβαιο πως
δεν προβλέπεται στα σχέδια της τρόικας. Όμως υπάρχει ιστορικό προηγούμενο
ανάκαμψης και αυτό πρέπει να διεκδικήσουμε και για τη χώρα μας. Είναι οι
συμφωνίες του 1953, που επέτρεψαν στη Γερμανία (η οποία, ως Γ’ Ράιχ, λίγα μόλις
χρόνια νωρίτερα είχε αιματοκυλήσει τον κόσμο) να ορθοποδήσει. Τότε, πέραν της
ουσιαστικής διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, συμφωνήθηκε επιπλέον:
1. Η Γερμανία να αποπληρώνει, διατηρώντας παράλληλα ένα υψηλό επίπεδο ανάπτυξης
και βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού. Αποπληρωμή, δηλαδή, χωρίς
να φτωχαίνει.
• Τίποτα ανάλογο δεν προβλέπεται για την Ελλάδα.
2. Σε περίπτωση διαφορών με τους πιστωτές, αρμόδια θα ήταν τα γερμανικά
δικαστήρια. Ρητά μάλιστα αναφερόταν ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, «τα
γερμανικά δικαστήρια μπορούν να αρνηθούν την εκτέλεση απόφασης ενός αλλοδαπού
δικαστηρίου ή Αρχής διαιτησίας». Τέτοια περίπτωση ήταν όταν η εκτέλεση της
απόφασης βρισκόταν σε αντίθεση προς τη δημόσια τάξη.
• Στην περίπτωσή μας, η αρμοδιότητα έχει ήδη δοθεί στα δικαστήρια της Βρετανίας
και του Λουξεμβούργου!
3. Επιτράπηκε στη Γερμανία να αντικαταστήσει τις εισαγωγές αγαθών με δική της
παραγωγή, προκειμένου να επιτευχθεί εμπορικό πλεόνασμα και να ενισχυθούν οι
τοπικοί παραγωγοί.
• Οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι συμφωνίες που επιβλήθηκαν στη χώρα
απαγορεύουν στις ελληνικές αρχές να προστατεύσουν και να βοηθήσουν τους τοπικούς
παραγωγούς έναντι των ανταγωνιστών τους, δηλ. των άλλων χωρών της Ε.Ε.
4. Η Γερμανία ενθαρρυνόταν να ενισχύσει τον έλεγχο πάνω σε στρατηγικούς τομείς
της οικονομίας.
• Στην Ελλάδα επιβάλλονται ιδιωτικοποιήσεις, κυρίως μάλιστα υπέρ των ξένων
επενδυτών.
5. Τέλος, συμφωνήθηκε να χορηγηθεί στη Γερμανία χρεοστάσιο, το οποίο έφτασε τα
42 χρόνια!
• Στη δική μας περίπτωση όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για κάτι τέτοιο, αλλά, επιπλέον,
η χώρα που επιδεικνύει τη σκληρότερη στάση είναι η ευεργετηθείσα τότε και από
την Ελλάδα Γερμανία, η οποία παράλληλα αυτοαπαλλάσσεται από τις υποχρεώσεις της
έναντι της χώρας μας, οι οποίες απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, αρνούμενη να
καταβάλει όσα οφείλει από τις καταστροφές που προξένησε στην Ελλάδα στο Β’
Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η αλήθεια είναι ότι η ριζική μείωση του χρέους της Γερμανίας και η ταχεία
ανάκαμψή της μετά τον πόλεμο έγιναν δυνατές χάρη στην πολιτική βούληση των
πιστωτών της.
Απευθύνουμε, συνεπώς, έκκληση στους όπου γης Έλληνες να σταθούν για άλλη μια
φορά στο πλευρό μας και να αναλάβουν εκείνοι δράση, πιέζοντας τις Κυβερνήσεις
των χωρών όπου βρίσκονται, προκειμένου να διαμορφωθεί η αναγκαία πολιτική
βούληση, που θα επιτρέψει την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και την
ουσιαστική ανάκαμψή της.
Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 2012
