Του Παντελή Μπουκάλα
Χάνουν κι οι κρίσιμες λέξεις τη σημασία τους σιγά σιγά. Κι όχι από την πολλή χρήση όσο από τη φενακιστική ή και εκβιαστική λειτουργία που τους ανατίθεται κάθε λίγο και λιγάκι. Το «είμαστε στην άκρη του γκρεμού» λ.χ. πάνε δύο, καν τρία χρόνια που το χρησιμοποιούμε. Οσο για το «βρισκόμαστε στο δώδεκα παρά πέντε», πάει χρόνος που έδωσε τη θέση του στο «βρισκόμαστε στο δώδεκα παρά ένα» και πέρασαν μήνες αφότου αναβαθμίστηκε κι αυτό στην κλίμακα του τρόμου για να γίνει «είμαστε ήδη στο δώδεκα και πέντε». Τα αποθεματικά μας, ας μην τα συζητάμε. «Η Ελλάδα αντέχει ώς τον Ιούνιο» έλεγαν. Και περνάει ο Ιούνιος. Κι ο Ιούλιος. Κι ο Οκτώβριος. Τελευταία προθεσμία; 15 Νοεμβρίου. Αλλά όχι. Ηδη οι Ευρωπαίοι, που ξέρουν καλύτερα από εμάς τι διαθέτουμε, λένε πως δεν είναι δα και πρόβλημα ν’ αρχίσουν να συζητούν για την εκταμίευση της δόσης στο τέλος του μήνα.
Και κάθε φορά που «τα λεφτά μας τελειώνουν», ο εκβιασμός παίρνει τη μορφή «ψηφίστε γιατί πεθαίνουμε σαν χώρα». Ψηφίστε εσείς οι πολίτες αυτούς που θα μετατρέψουν την κυβέρνηση σε όχημα μεταφοράς δισεκατομμυρίων από τις Βρυξέλλες. Και ψηφίστε εσείς οι βουλευτές όχι με βάση την πίστη σας αλλά υπολογιστικά. Με κομπιουτεράκι στη θέση των ιδεών. Γιατί αν δεν ψηφίσετε, δεν θα δοθεί η δόση. Και θα φταίτε εσείς για την καταστροφή του έθνους. Και τι βαρύτερο από αυτό. Κι εντάξει. Μέχρι στιγμής, εμείς, οι πολίτες, είμαστε τυχεροί στην ατυχία μας. Το σχέδιο της μαζικής τρομοκράτησης εφαρμόστηκε δύο φορές, Μάιο και Ιούνιο. Και του εκβιασμού μας επίσης. Αλλά οι βουλευτές οδεύουν από εκβιασμό σε εκβιασμό, από «τελευταία ευκαιρία» σε «τελευταία ευκαιρία». Εκφοβιζόμενοι από εκφοβισμένους αρχηγούς, υποχωρούν, κάθε φορά «για τελευταία φορά», αφού κάθε φορά «είναι τα τελευταία μέτρα». Και φτου κι απ’ την αρχή. Γιατί σ’ αυτή την υπόθεση είναι να μην κάνεις το πρώτο βήμα. Συνήθως δεν υπάρχει γυρισμός. Μας το λένε αυτό οι εταίροι μας, ωμά και αμοραλιστικά. Τρέχουμε εμείς να ψηφίσουμε μέσα σε ελάχιστες ώρες και δίχως ουσιαστική συζήτηση μέτρα που σφραγίζουν τη ζωή μας, γιατί αλλιώς «δεν προλαβαίνουμε και θα χρεοκοπήσουμε». Αλλά η δόση, που «θα ’ρχόταν σίγουρα τη Δευτέρα», και μάλιστα με πανωπροίκι, δεν έρχεται. Και ο εκβιασμός συνεχίζεται. Οσο τον ανεχόμαστε.
