 |
Του Δημήτρη Xριστόπουλου
Την Τρίτη 13 Νοεμβρίου το απόγευμα, δημοσιοποιείται στον Τύπο τμήμα του περιεχόμενου της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με τον 3838. Προσοχή: δεν δημοσιοποιείται η απόφαση. Υπό την έννοια αυτή, νομικό γεγονός δεν υφίσταται ακόμη. Νομικά μιλώντας, απόφαση δεν υπάρχει. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το πιθανό περιεχόμενό της διαρρέει. Είναι εξάλλου το ίδιο με την εισήγηση του 4ου Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, του οποίου -όλως τυχαίως- προεδρεύων ήταν ο ίδιος δικαστής που προήδρευσε της Ολομέλειας για την εκδίκαση της ίδιας υπόθεσης. Πρώτος θεσμικός κραδασμός από τον οποίο πλήττεται το κύρος του Συμβουλίου. Την επομένη, Τετάρτη πρωί, με ανακοίνωση της γ.γ. της κυβέρνησης καλούνται οι αρμόδιοι υπουργοί «να δώσουν τις κατάλληλες οδηγίες για άμεση εφαρμογή της χθεσινής απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας». Ακόμη πιο καίριο χτύπημα στην ταλαιπωρημένη ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και στο κράτος δικαίου… Ούτε τα προσχήματα δεν μπορούμε να κρατήσουμε πλέον στην Ελλάδα; Ούτε να καθαρογραφεί η απόφαση δεν μπορούμε να περιμένουμε; Σε μια Δημοκρατία, οι πολίτες μπορούν να διαφωνούν για το πώς οραματίζονται τη σύνθεση του λαού: εγώ θέλω τα παιδάκια των μεταναστών, που ζουν στη χώρα νόμιμα για πολλά χρόνια, να αποκτούν ιθαγένεια. Αλλος δεν θέλει. Η Δημοκρατία λύνει αυτές τις διαφορές δίνοντας στην πλειοψηφία το δικαίωμα να νομοθετεί. Θεσμικά, απολύτως εύλογη, υπό την έννοια αυτή, η βούληση του πρωθυπουργού να αλλάξει έναν νόμο που δεν του αρέσει. Αδιανόητη, αντιθέτως, η σπουδή της αλλαγής του νόμου με επίκληση μιας -εντελώς τυχαίας φαντάζομαι- διαρροής. Λυπούμαι όμως που θα πω πως εξίσου αδιανόητη και ίσως πιο επικίνδυνη είναι η μεταμφίεση των ιδεολογικών και πολιτικών προτιμήσεων της πλειοψηφίας των δικαστών σε συνταγματικό θέσφατο. Δυστυχώς, τον ελληνικό δημοσιονομικό εκτροχιασμό ακολουθεί και ο θεσμικός. Ολισθηροί δρόμοι για το πολίτευμα…
