 |
Ο οικονομικός τοξικομανής της Ευρώπης, η 17η Νοέμβρη που ήρθε και πέρασε με τα τρόφιμα στα ράφια και η δήλωση Σαμαρά που έσπειρε τον τρόμο
Ένας από τους (καλύτερους) δέκα μικρούς Μήτσους, του Λάκη Λαζόπουλου, όταν ο ηθοποιός προτιμούσε να δημιουργεί, από το να κολακεύεται από το εύκολο χειροκρότημα, ήταν ο “ανθρωπάκος”.
O ήρωας, που δεν τολμούσε ποτέ να πει αυτό που ήθελε και έκανε ασκήσεις θάρρους καθημερινά, χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Θυμήθηκα αυτόν τον φοβισμένο ήρωα, διαβάζοντας τη δήλωση Σαμαρά, μετά την αδυναμία των εταίρων μας να φτάσουν σε συμφωνία για το “ελληνικό ζήτημα” ή τουλάχιστον να εκταμιεύσουν τη δόση, για την οποία έγινε τόσο “σκληρή διαπραγμάτευση” από την κυβέρνηση.
“Οι όποιες τεχνικές δυσκολίες στην εξεύρεση της τεχνικής λύσης, δε συγχωρούν καμία ολιγωρία ή καθυστέρηση στο ελληνικό θέμα”, είπε ο πρωθυπουργός τρομάζοντας τους εταίρους μας. Ήταν μια αντίδραση αντάξια της υπερήφανης πολιτικής που ακολουθείται την τελευταία τριετία.
Δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν της ευρωζώνης αντίστοιχος εξευτελισμός κράτους, σαν αυτόν που υπέστη η Ελλάδα τις τελευταίες δύο εβδομάδες με αποκορύφωμα το Eurogroup της Τρίτης και η αντίδραση Σαμαρά ήταν η παραπάνω.
Όπως έγραψε και ο γνωστός για τις λαϊκίστικες και αριστερές του απόψεις, Guardian, “Ο Σαμαράς θα πρέπει να ελπίζει ότι η ελληνική κοινή γνώμη θα ρίξει το ανάθεμα στο Eurogroup και όχι στον ίδιο”.
Πράγματι, από τη στιγμή που έγινε γνωστό το αδιέξοδο βγήκαν κατάχλομοι και φοβισμένοι στα κανάλια όλοι οι υπερασπιστές του μνημονίου, βρίζοντας τους εταίρους μας για την αδράνειά τους και ψελλίζοντας ευχές για έξοδο από το τούνελ της ύφεσης, παγκόσμια ειρήνη, αγάπη και ευτυχία.
Βλέπει τη δόση, χάνει το δάσος
Όμως πέρα από τη δόση του οικονομικού τοξικομανή της Ευρώπης, υπήρχαν και σοβαρότερα ζητήματα για τα οποία φυσικά η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άποψη.
Έτσι, ενώ ο Α. Σαμαράς περίμενε την εκταμίευση για να τσακίσει τις εγχώριες Κασσάνδρες, ΔΝΤ και ΕΕ πλακώθηκαν για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, το πραγματικό και μείζον πρόβλημα, πέρα από το παραμύθι των 44 δισ. Ευρώ που θα οδηγήσουν στην “ανάπτυξη” των οικονομικών ζωνών και των μισθών των 300 ευρώ.
Ο μόνος τρόπος για να καταστεί βιώσιμο το χρέος, είναι τα κράτη της ευρωζώνης να δεχθούν ότι θα πρέπει να επωμιστούν τις απώλειες ενός νέου “κουρέματος” σε συνδυασμό με την επαναγορά ομολόγων σε χαμηλότερη τιμή από τον ιδιωτικό τομέα.
Όπως έγραψε και η άλλη φωνή του λαϊκισμού και της Αριστεράς, το Spiegel, η Άνγκελα Μέρκελ παίζει καθυστέρηση, λόγω των επικείμενων γερμανικών εκλογών και αδυνατεί να παραδεχθεί ότι μια οριστική λύση, κοστίζει ακριβά και ότι μέχρι στιγμής, στραβά αρμενίζουμε.
Το ΔΝΤ από την πλευρά του αρνείται οποιαδήποτε αναθεώρηση του στόχου για μείωση του ελλείμματος της Ελλάδας στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020, οπότε βρισκόμαστε σε αδιέξοδο.
Το ερώτημα είναι, ποια είναι η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, για τη βιωσιμότητα του χρέους;
Με τη Μέρκελ ή με το ΔΝΤ; Επικίνδυνες ερωτήσεις, θανάσιμες απαντήσεις.
Δεν υπάρχει θέση και δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Πήραμε τα μέτρα, ζητιανεύουμε τη δόση, αλλά απουσιάζει το σχέδιο και η πυγμή, ώστε να επωφεληθούμε από τη διαμάχη ανάμεσα σε Ευρώπη και ΔΝΤ και να υποστηρίξουμε το προφανές.
Ότι δηλαδή αν δεν αναλάβουν τα κράτη μέλη μέρος του κόστους, το πρόγραμμα δεν βγαίνει, ακόμα και αν ψηφίσουμε το μνημόνιο νο 100.
Ασκήσεις θάρρους
Όταν επρόκειτο να ψηφιστούν τα νέα μέτρα η απειλή προς τον ελληνικό λαό ήταν ξεκάθαρη. Ή περνάει το Μνημόνιο 3 ή την 17η Νοέμβρη πτωχεύουμε.
“Αν θέλετε να γίνει η Ελλάδα Β. Κορέα, να βγείτε και να το πείτε ευθαρσώς, να βγείτε και να πείτε τι θα γίνει τη 16η Νοεμβρίου αν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία με τους δανειστές. Θα έχουμε μισθούς, θα έχουμε συντάξεις, θα έχουμε φάρμακα, θα έχουμε πετρέλαιο, θα έχουμε τρόφιμα; 17 Νοεμβρίου θα έχουμε τρόφιμα;” αναρωτιόταν στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας.
Η 17η Νοεμβρίου ήρθε και πέρασε, τη δόση ακόμα την ψάχνουμε και τα ράφια δεν άδειασαν.
Το να τρομοκρατήσεις το λαό σου και να φέρεσαι ως ραγιάς στους ισχυρούς εταίρους σου είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι να σηκώσεις ανάστημα και να διεκδικήσεις, εκμεταλλευόμενος κάθε ευκαιρία, όπως μια διαφωνία κορυφής.
Ίσως ο κ. Σαμαράς, χρειαστεί μερικές ασκήσεις θάρρους για να σταματήσει να μιλά για “τεχνικές διαφορές” και “καθυστερήσεις”, όταν οι δανειστές καταπατούν μονομερώς τις υποτιθέμενες “ιερές συμφωνίες” με τις μνημονιακές κυβερνήσεις.
Έχει όλο το χρόνο μπροστά του. Οι περίπου 2,500 αυτοκτονίες από το 2010 μέχρι σήμερα και η ανεργία που τρέχει ολοταχώς προς το 30% (το σημείο κοινωνικής έκρηξης), είναι ζητήματα ανάξια λόγου. Το θέμα είναι τα “μπράβο” και τα “ευχολόγια” για την ανάκτηση μιας αξιοπιστίας δίχως αντίκρυσμα.
