Παναγιώτης Τζανετής
Πρώτος ο ιατρός κ Λύτρας συνέδεσε την πανδημία με την ταινία “Don’t look up”, όταν έκανε την ανάρτηση «Ευχαριστώ που προσπαθήσαμε…», φράση που χρησιμοποιεί στην ταινία ο επιστήμονας (Ντι Κάπριο) που παρά την προσπάθεια του απέτυχε στο να κινητοποιήσει εγκαίρως τους πολιτικούς.
Ο κ Σκέρτσος, ως σινεφίλ, ένιωσε την ανάγκη να διευκρινίσει πως άλλο είναι η Μέριλ Στριπ (καταστροφική και κυνική ηγεσία με κακό τέλος) κι άλλο ο κ Μητσοτάκης! Ο κ Τσίπρας επίσης παράφρασε το κυβερνητικό σύνθημα στην ταινία: «μην κοιτάτε ψηλά» (τον ορατό ήδη δια γυμνού οφθαλμού κομήτη) με το … μην κοιτάτε τα κρούσματα (την ορατή πολιτική ανοσίας της αγέλης).
Ακολούθησε έκρηξη σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα, που εστίασε στο ότι έλειπε από τον σχολιασμό Τσίπρα ένα “at”. Το να ρωτήσει κανείς, εσείς με ποιόν είστε, με αυτόν που δείχνει το φεγγάρι ή με αυτόν που κοιτάει το δάκτυλο, είναι ερώτημα μάλλον ρητορικό μιας και κανείς δεν θέλει να είναι με τον ηλίθιο. Τον ηλίθιο που κάνει μάλιστα τον έξυπνο, κοιτώντας δάχτυλα.
Φαίνεται ότι ο βαριεστημένος εμπνευστής της «αυθορμήτου» αυτής αντίδρασης του γλωσσομαθούς γαλάζιου λαού, δεν είδε την ταινία. Όσοι την είδαν ξέρουν ότι περιγράφει την χειραγώγηση των μαζών και με αυτή την μέθοδο είναι κι αυτό, από μακρού, μέρος του οπλοστασίου της εξουσίας. Η γελοιοποίηση και η περιθωριοποίηση εκείνης (Τζένιφερ Λόρενς) που φέρνει τα κακά νέα, δια των social media και για θέματα άσχετα, εγκαινιάζει την μοιραία ολιγωρία.
Οι ΨΕΚ και οι ΜΗΤΣ
Με αφορμή την επέτειο της εισβολής στο Καπιτώλιο έγινε πολύ συζήτηση για τον κερασφόρο οπαδό του Τραμπ. Είναι άδικο αυτό για τις δικές μας περικεφαλαίες και τους μακεδονικούς ντουλαμάδες. Στο φινάλε-φινάλε, οι δικοί μας γραφικοί κατόρθωσαν κι εξασφάλισαν την αυτοδυναμία του φιλελεύθερου Πρωθυπουργού τους, ενώ ο κερατάς της Ουάσινγκτον δεν κατάφερε και τίποτε.
Οι ντόπιοι ΨΕΚ(ασμένοι) όμως από τιμημένοι ακτιβιστές της εθνικοφροσύνης έπεσαν θύματα της εμβολιοφροσύνης και σταδιακά κατέστησαν αποσυνάγωγοι. Παρά τις προσπάθειες Πλευρ(ή)σματος τους, παραμένουν η μεγάλη χαρά του «άλλου» Κυριάκου. Αυτός έχει αναλάβει να τους επαναθροίσει στην κυβερνητική πλειοψηφία, μέσω του δικέφαλου Κυριακαετού.
Επικοινωνούν αυταπόδεικτα οι ΨΕΚ με τον κύριο κορμό της κυβερνώσας παράταξης και δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς ούτε στο παρελθόν ούτε στην κυοφορούμενη συνεργασία με την Ελληνική Λύση για να το αποδείξει.
Η παγκόσμια έκρηξη καχυποψίας και ανορθολογισμού είναι απότοκο της ανοιχτής υπαλληλοποίησης της πολιτικής, της έλλειψης θεσμικών αντιβάρων προς την εξουσία και της πλήρους υποταγής στην εκτελεστική εξουσία της δημοσιογραφίας, της επιστήμης, της δικαιοσύνης κ.ο.κ.
Ο ίδιος αποχαυνωμένος τηλεθεατής που ακούει για το παιδί του και την υγεία του, τον καθηγητή Ταβερνιέ εναλλάξ με αστρολόγους στα γνωστά κανάλια, ο ίδιος πολιτικά ευπειθής πελάτης της εξουσίας κατά βάθος ψυλλιάζεται το δούλεμα και σε κάποια φάση οργισμένος ‘ξεφεύγει’. Δεν ξεφεύγει αληθινά, δεδομένου ότι η γενικευμένη καχυποψία και η μη απόθεση εμπιστοσύνης πουθενά, παραλύει την πράξη ή τον οδηγεί σε εκδοχές κάπου μεταξύ σοβαρού κι αστείου.
Ο ΨΕΚ έχει πάντως υπάρξει επί μακρόν ΜΗΤΣ, προτού κόψει αλυσίδα.
Δεν είναι οι ΨΕΚ οι αληθινοί πρωταγωνιστές
Ο ΜακΚέι χρησιμοποιεί το χιούμορ του και μας κάνει να γελάμε, αν και παγώνει το αίμα μας. Προφανώς δεν γύρισε την ταινία για να τσαντίσει τον κ. Άκη Σκέρτσο αλλά οι τόσες αναλογίες δείχνουν ότι διαφέρουμε από τον Τραμπισμό πολύ λιγότερο από όσο φανταζόμαστε.
Αληθινός πρωταγωνιστής δεν είναι ο ΨΕΚ που πάει σαν το εκκρεμές από την απόλυτη ευπείθεια στην απόλυτη και γενικευμένη καχυποψία. Αυτός είναι άθυρμα και ξυπνάει εξάλλου και στην ταινία πολύ αργά για να επηρεάσει τα πράγματα.
Πρωταγωνιστής είναι η Πρόεδρος, μαριονέτα των ισχυρών και το σόι της (για την ταινία, λέω). Δευτεραγωνιστές είναι οι αδίστακτοι γελοίοι του δελτίου ειδήσεων και οι genius των μετρήσεων (για την ταινία, λέω). Ακολουθούν οι βαρύγδουποι ακαδημαϊκοί που κι όταν δεν είναι στο Payroll είναι παραμυθιασμένοι πως αποτελεί ηθικό τους καθήκον (πατριωτικό;) το να μην ξαναβγεί από το στόμα τους η παραμικρή αλήθεια (πάντα για την ταινία, λέω).
Κι ενώ γίνονται όλα αυτά, η μεν αντιπολιτευτική κριτική εστιάζει σε αντιαισθητικές δραστηριότητες της εκτελεστικής εξουσίας ή επί των προσωπικών της (κάτι σαν τον Ρουβά και τις εκδρομούλες). Ακολουθεί δηλαδή τις ανάγκες του εύπεπτου πολιτικού marketing, ως εάν να επρόκειτο για showbiz. Ο δε λαός ξυπνάει εκνευριστικά αργά κι αφού έχει εκπνεύσει κάθε περιθώριο σωτηρίας, που βεβαίως κι υπήρξε.
Αποτελεί άραγε παρηγοριά ότι οι ένοχοι αυτοπαγιδευμένοι στην ισχύ, στην αλαζονεία, στην έλλειψη κριτικής και στην μαζική εξαπάτηση των αποβλακωμένων πολιτών έχουν κι ίδιοι κακό τέλος παρότι το τερμάτισαν στην ιδιοτέλεια και στην μεροληψία, δραπετεύοντας με διαστημόπλοιο VIP;
Πάντα για την ταινία, λέω …
