Του Χρήστου Χατζηιωάννου
Λίγα λεπτά μετά την ομιλία του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στη Βουλή, ενόψει της τετραπλής κάλπης, και η ερώτηση των δημοσιογράφων προς τους διαφόρους καλεσμένους στα πάνελ των τηλεοπτικών εκπομπών είναι αν τους έπεισε ο πρώην Υπουργός.
Αν τον πίστεψαν δηλαδή όταν δήλωνε ότι “Ζήτησα από συνεργάτη μου να καταγράψει τους μεγαλύτερους καταθέτες. Μου ανέφερε ότι το συνολικό ποσό άθροιζε τα 2 δισ. δολάρια και οι περισσότεροι δήλωναν μηδενικές καταθέσεις. Ο συνεργάτης μου μου έδωσε 20 περίπου ονόματα και μου επέστρεψε το CD. Έδωσα το CD να φυλαχθεί, χωρίς να ενημερώσω για το περιεχόμενο. Στη συνέχεια έδωσα στον κ. Καπελέρη τα στοιχεία για να τα ελέγξει”.
Ο ίδιος προσέθεσε αργότερα ότι έπρεπε να γίνει περαιτέρω έλεγχος.
Μερικές ημέρες νωρίτερα ο κύριος Διώτης μιλούσε για τον δικό του επιστημονικό συνεργάτη. Και τον δικό του χειρισμό της υπόθεσης, ο οποίος ήταν να ρίξει μια κλεφτή ματιά στο στικάκι και έπειτα να καταστρέψει τα πειστήρια.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος με την σειρά του αποποιήθηκε των ευθυνών, δηλώνοντας απλά κάτοχος της λίστας για ένα χρονικό διάστημα. Την είχε την λίστα στην κατοχή του αλλά άκουσε την γνώμη του κ. Διώτη ότι τα στοιχεία δεν είναι αξιοποιήσιμα. Και απλά την κράτησε.
Συνοψίζοντας τις παραπάνω περιπτώσεις, έχουμε ένα σύνολο πολιτικών ανδρών, ανδρών υπευθύνων για το παρόν και μέλλον της χώρας, από τα χέρια των οποίων πέρασε ένα στικάκι. Ένα στικάκι το οποίο αποφάσισαν να κοιτάξουν μεν, αλλά να μην ασχοληθούν δε.
Η απολογία όλων είναι ότι δεν είδαν όλο το στικάκι. Ότι έριξαν μια ματιά. Ότι φοβήθηκαν ότι αυτό το στικάκι θα φέρει αναταραχές. Ότι αυτό το στικάκι είναι παράνομο. Ότι αυτό το στικάκι δεν είναι αξιοποιήσιμο.
Είχαν δηλαδή την καυτή πατάτα στα χέρια τους, άνοιξαν το αλουμινόχαρτο να δουν αν είναι ψημένη και αντί να την ξεψαχνίσουν, έκλεισαν πάλι το αλουμινόχαρτο και έβαλαν την πατάτα στο ψυγείο.
Αυτό είναι το εγκληματικό.
Υπουργοί, Πρωθυπουργοί και άλλοι αρμόδιοι προσπαθούν εδώ και τόσες ημέρες να αποδείξουν ότι Α) δεν έχουν καμία σχέση με την τεχνολογία, Β) βάζουν τους επιστημονικούς τους συνεργάτες να χειριστούν μία τόσο σημαντική λίστα, και Γ) γενικά προτιμούν να μην ταράξουν τα ήδη ταραγμένα νερά.
Δεν με ενδιαφέρει πόσο από το περιεχόμενο της λίστας είδαν με τα μάτια τους. Με ενδιαφέρει το ότι γνώριζαν την ύπαρξή της και δεν ασχολήθηκαν με εκείνη. Ή ασχολήθηκαν με το γάντι.
Στην πολιτική όμως, το να φερθείς με το γάντι δεν σημαίνει να παραβλέψεις τυχόν παράνομες πράξεις. Δεν σημαίνει να μην ασχοληθείς με κάποια υπόθεση επειδή θα σε βάλει σε μπελάδες.
Συμφωνώ με το ότι αυτή η υπόθεση έπρεπε να τύχει ιδιαίτερου χειρισμού. Μέχρι να εξακριβωθεί η πιστότητα των στοιχείων αλλά και να διασταυρωθεί το κατά πόσο κάποιες από αυτές τις καταθέσεις χρίζουν περαιτέρω διερεύνησης.
Αλλά θεωρώ αδιανόητη την ελαφρότητα με την οποία οι υπό διερεύνηση πολιτικοί προσπαθούν να απεμπλακούν από το ένα έγκλημα (την γνώση της λίστας) χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία ένα ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα (την απραξία μπροστά στην λίστα).
Για να χρησιμοποιήσω μία φράση του Edmund Burke, την οποία μνημόνευσε ο Σταμάτης Κυρζόπουλος στο προηγούμενο άρθρο του στο NEWS247, “το μόνο που χρειάζεται το κακό για να πετύχει είναι οι ευπρεπείς να μείνουν αδρανείς”. Και δεν ξέρω κατά πόσο αρμόζει ο χαρακτηρισμός “ευπρεπείς” σε ορισμένους Έλληνες πολιτικούς αλλά δεν παύει αυτή η φράση να ισχύει και σε αυτή την περίπτωση.
Όποιος προτιμά να αφήσει στην άκρη ένα θέμα από το να το αντιμετωπίσει, δεν έχει θέση στην πολιτική ζωή του τόπου.
