Τον Στέφανο Κασσελάκη τον συνάντησα μόνο μια φορά, όταν ήλθε για πρώτη φορά στα Γιάννενα και μίλησε σε γνωστό καφέ της πόλης.
Όταν ήλθε κοντά μου και τον χαιρέτησα, τον κοίταξα στα μάτια και του είπα: “Παιδί μου, ( έχω τα διπλά του χρόνια) ξέρεις τι κάνεις;
– Ναι, μου απάντησε!
– Τότε, καλό κουράγιο, του αντέτεινα.
– Από αυτό έχω και μου περισσεύει μου απάντησε, καθώς χαιρετούσε στο διπλανό τραπέζι.
Δεν παρακολούθησα όλη την ομιλία του Στέφανου. Έχουμε διαφορετική πολιτική κουλτούρα.
Δεν κρύβω ότι χάρηκα με την εκλογή του, γιατί αν και ουρανοκατέβατος κατόρθωσε να ξεβρακώσει την ανίκανη κομματική γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ και να εκλεγεί πρόεδρος.
Για ένα όμως ήμουν βέβαιος. Για το σημερινό του τέλος. Γιατί ήταν ζήτημα χρόνου όλο αυτό το ιδιοτελές πολιτικό προσωπικό, που κρύβονταν κάτω από την ομπρέλα με το όνομα “ΣΥΡΙΖΑ” να αντιδράσει και να αρχίσει να τον υποσκάπτει από την επόμενη ημέρα της εκλογής του.
Ο Κασσελάκης διέπραξε πολλά λάθη, που δεν είναι του παρόντος. Το σπουδαιότερο: Ενώ τον Φλεβάρη είχε την τελευταία ευκαιρία να σκοτώσει τους πεθαμένους, αυτός ασχολούνταν πώς θα γίνει αποδεκτός από διάφορους φαιδρούς και οι πεθαμένοι οργανώ θηκαν και τον σκότωσαν.
Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε…
