Πέθανε σε ηλικία 42 ετών ο Ολυμπιονίκης του τάε κβον ντο Αλέξανδρος Νικολαΐδης από επιθετική μορφή καρκίνου, βυθίζοντας στην θλίψη όλη την Ελλάδα.
Μάλιστα ο τρόπος που διάλεξε για να μαθευτεί ο θάνατός του μέσα από τον λογαριασμό του στο face book είναι συγκλονιστικός:
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.
Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.
Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.
Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ αποχαιρετά τον εκπρόσωπο Τύπου Αλέξανδρο Νικολαΐδη
Ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία αποχαιρετά σήμερα με βαθιά οδύνη και συντριβή τον Ολυμπιονίκη, αγωνιστή Αριστερό και αναπληρωτή εκπρόσωπο Τύπου, Αλέξανδρο Νικολαΐδη.
Ο Αλέξανδρος αποτέλεσε μέλος της ομάδας που δημιουργήθηκε το 2020 με απόφαση του Αλέξη Τσίπρα και με τις γνώσεις, την αυτοπεποίθηση και την ευγένειά του συνέβαλε με το δικό του ξεχωριστό τρόπο στον καθημερινό πολιτικό αγώνα. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών όπου ξεχώρισε με την παρουσία του, όπως άλλωστε έκανε σε όλες τις μάχες που έδωσε στη ζωή του.
Από τη Θεσσαλονίκη όπου έμενε, και παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, δεν έχασε ποτέ τη διάθεσή του να ανταποκρίνεται δημιουργικά και με κέφι για ζωή στα καθήκοντα και στις επαφές με τους συνεργάτες του.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης υπήρξε ένας αριστερός, δημοκρατικός πολίτης από το χώρο του αθλητισμού που ήξερε να παίρνει πάντα θέση στα δημόσια πράγματα, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό ή προσωπικό κόστος. Ως προοδευτικός άνθρωπος είχε έννοια για την πατρίδα του, να επικρατήσουν νέες ιδέες μακριά από τα στερεότυπα χρόνων, που να εμπνέουν τους νέους ανθρώπους.
Ως αθλητής ανέβηκε στο βάθρο του Ολυμπιονίκη δύο φορές, ενώ το 2008 ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος αθλητής από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου.
Η τελευταία δημόσια παρακαταθήκη του είναι σίγουρα ο αποχαιρετισμός του, όπου κι εκεί ακόμα είχε έννοια να προσφέρει μεγαλόψυχα στον συνάνθρωπό του.
Ως συνεργάτης, το κενό που αφήνει πίσω του είναι δυσαναπλήρωτο. Ως άνθρωπος, για όλους εμάς, θα είναι αναντικατάστατος. Αποτελεί για εμάς ένα παράδειγμα ανθρωπιάς, ευγένειας και περηφάνιας.
Θα τον θυμόμαστε πάντα με τα τελευταία του λόγια: «Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Εκφράζουμε τα συλλυπητήρια στη σύζυγό του, τα μικρά παιδιά του, την υπόλοιπη οικογένειά του και τους φίλους του.
