του Τάκη Λιδωρικιώτη
Δεδομένου ότι το ΙΤΟΝ θα μετράει σύντομα έναν απόφοιτό του λιγότερο σε θέση Πρωθυπουργού (Μπόρις Τζόνσον), μήπως να το ξανασκεφτούμε εμείς για τον Ευκλείδη;
Θα πείτε κι αυτός που έχουμε είναι επαρκώς ψώνιο με την αστική του καταγωγή! Αισθάνεται δε εξαιρετικά ασφαλής στο Μαξίμου σ’ αντίθεση με τον ταλαίπωρο ένοικο της Downing Street 10, παρότι έχει κάνει πολύ χειρότερα από τα κορονοπάρτι του Μπόρις και τις σχέσεις του με τύπους διακεκριμένους στην σεξουαλική παρενόχληση. Μην ξεχνάμε όμως και τις διαφορές στο ύψος του πήχεως. Ότι δεν κάνει κάποιος πια για την Άρσεναλ δεν σημαίνει πως δεν επαρκεί για τον Θρύλο.
Δεν χρειάζεται να μας πιάνει κι η εθνική μειονεξία που οι θεσμοί μας υπολείπονται σε προδιαγραφές της χώρας του Κρόμγουελ.
Εξάλλου οι εγχώριοι fun των Torries, τώρα ανακαλύπτουν πως ο Μπόρις ήταν εντέλει καραγκιόζης .Το είδαμε άλλωστε και με τον Τραμπ, ότι δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται.
Και εμείς, όταν θα φύγει ο Μητσοτάκης να δεις, τι θα του σούρνουμε και πώς θα ανοίξουν τα στόματα των πειθήνιων Παντελήδων της σήμερον.
Τρία χρόνια μετά ο Μητσοτάκης πέταξε λευκή πετσέτα
Το 2019 δεν ήταν τόσο η πέτσινη εθνικοφροσύνη των Πρεσπών (αυτή που γελοιοποιήθηκε εντελώς από το veto της Βουλγαρίας) ή το παραμυθάκι των αρίστων διαχειριστών (αυτό που έστειλε στον άλλο κόσμο τουλάχιστον 30.500 καταγεγραμμένα θύματα της πανδημίας και μάλλον πάει για τους … 42.000 της Μικρασιατικής καταστροφής).
Κυρίως ήταν, ότι πουλώντας τρέλα και ζητώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ τα ρέστα για την χρεωκοπία και τα μνημόνια, έκλεινε το μάτι στο ακροατήριό του, ότι τώρα που φάγανε οι άλλοι το αγγούρι και χρεωθήκανε την colotoumpa, θα έρθουμε εμείς «να στρώσουμε τραπέζι» στο οποίο, κυρ Παντελή μου, θα είσαι ο επίτιμος καλεσμένος.
Σήμερα, λοιπόν επί τη τρίτη επετείω, οι κυρ Παντελήδες καλούνται να δηλώσουν υπερήφανοι γιατί:
-Εκπροσωπούνται από την μετεμψύχωση του Νικηταρά του τουρκοφάγου ακόμη κι αν ο προηγούμενος ρόλος του Μεγαλέξανδρου δεν του πολυβγήκε.
-Ενώ ο Μητσοτάκης θα το έσωζε με πρόωρες εκλογές αυτός προκρίνει την μαρτυρική θυσία.
«Παίρνω το ρίσκο της σταθερότητας και αν αυτό έχει πολιτικό κόστος, ας το έχει!» είπε, υπονοώντας ότι δεν υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα για εκλογές.
Αυτό διαβάζεται όμως κι ως εξής: Μην περιμένετε από τον Μητσοτάκη θαύματα χειμωνιάτικα χωρίς καλοριφέρ, με βενζίνη να επαρκεί μόνο για παπάκι, με τιμές σούπερ μάρκετ στον Θεό, με τον κορωνοιό παρόντα κι ανανεωμένο, με την Ρωσία να στέλνει την Γερμανία σε δελτίο καυσίμων, με το Κογκρέσο να αλλάζει χέρια τον Νοέμβριο και με τον Ερντογάν να αποθρασύνεται περαιτέρω πλησιάζοντας προς τις δικές του εκλογές.
Οπότε όχι μόνο πρόωρες γιοκ, άρα και τραπέζι γιοκ, οριστικά!
Σε μια χώρα, που παραδοσιακά καταψηφίζει και δεν υπερψηφίζει, δεν απαιτείται να είναι κανείς ο Μακιαβέλλι για να δει το πρόδηλο μέλλον. Έρχεται φούμο! Οπότε κι η ατάκα του:«Δεν ψάχνω κάποιο δημοσκοπικό ξέφωτο για να κάνω εκλογές» συμπληρώθηκε από τους ρεαλιστές, γιατί κάτι τέτοιο είναι εντελώς αδύνατο.
Η τελευταία ευκαιρία ήταν τώρα αλλά απλώς δεν μπορούσε.
