Αστερινός Μάνθος
Η εκλογή μιας καμαριέρας στο σώμα της Εθνοσυνέλευσης, κατά τις πρόσφατες εκλογές στη Γαλλία, έφερε και πάλι στο προσκήνιο το πρόβλημα της μη εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, όπως αρέσκονται να τα αποκαλούν αυτοί που με τις πολιτικές τους φροντίζουν να παραμένουν χαμηλά.
Μια ματιά στην επαγγελματική «ταυτότητα» των βουλευτών που απαρτίζουν την Ελληνική Βουλή είναι αρκετή, ώστε και ο κάθε δύσπιστος να παραδεχθεί ότι η εκπροσώπηση των περισσότερων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων είναι από προβληματική έως ανύπαρκτη.
Top 5 επαγγέλματα στη Βουλή:
Σε μια χώρα, που έχει καταπιεί αμάσητο ότι το «βαρύ της όπλο» είναι ο τουρισμός, διαπιστώνεις ότι δεν βλέπεις εκλεγμένους βουλευτές από τον χώρο των ξενοδοχοϋπαλλήλων, της εστίασης και των συναφών επαγγελμάτων.
Όσο κι αν ψάξεις δεν θα βρεις εκπροσώπους ελεύθερων επαγγελματιών, εμποροϋπαλλήλων, τεχνιτών ή πωλητών στα έδρανα της Βουλής.
Παρότι οι παραπάνω ομάδες είναι πολυπληθέστερες πληθυσμιακά καλούνται -αντί να έχουν εκπροσώπους τους στην Βουλή- να αρκεστούν στην ενσυναίσθηση νομικών, ιατρών και άλλων συμπαθών ομάδων, που δεν έχουν μεν ιδέα για τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα «λαϊκά» στρώματα, έχουν όμως μια άκρατη επιθυμία να προσφέρουν στον τόπο…
Οι αιτίες που δημιουργούν αυτήν την στρέβλωση έχουν αναλυθεί τόσο πολύ, που το λογικό θα ήταν τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως προοδευτικά κόμματα να προχωρήσουν σε μια -κατά το δυνατόν- διευρυμένη εκπροσώπηση των κοινωνικών ομάδων στα ψηφοδέλτιά τους.
Αντί αυτού, βλέπουμε να δημιουργείται ένα νέο, εξ αριστερών, επαγγελματικό κατεστημένο κόντρα στο πατροπαράδοτο δεξιό.
«Είμαι η φωνή των άφωνων, είμαι υπηρέτρια, είμαι καθαρίστρια, είμαι όλες αυτές οι αόρατες δουλειές – Και στο Κοινοβούλιο, αυτές οι δουλειές θα είναι ορατές», δήλωσε η καμαριέρα Ρασέλ Κεκέ, μετά τον δεύτερο γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών στην περιφέρεια Βαλ-ντε-Μαρν, όπου κατάφερε να νικήσει την πρώην υπουργό Αθλητισμού του Εμανουέλ Μακρόν, Ροξάνα Μαρασινέανου.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το «από τον λαό για τον λαό» προϋποθέτει τη δική μας συμμετοχή και πίεση, εκτός αν έχουμε πια εθιστεί στο να αφουγκράζονται άλλοι τις ανάγκες μας με το στηθοσκόπιο…
