Σχολιάζει ο Στέφανος Καραμούτσιος
Ειπώθηκαν πολλά στη χθεσινή επεισοδιακή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου. που όπως επισημάνθηκε σε άλλη στήλη ανέδειξε μια άνευ προηγουμένου τοξικότητα.
Μια τοξικότητα για την οποία έχουν ευθύνη δημοτικοί σύμβουλοι και από την συμπολίτευση και από την αντιπολίτευση με πρώτους και χειρότερους τον Δήμαρχο και τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου.
Όσον αφορά τον Δήμαρχο δύο στοιχεία είναι άξια σχολιασμού. Το πρώτο στοιχείο έχει σχέση με το πώς αντιλαμβάνεται το ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
– Δεν θα εκβιάσω την κυβέρνηση ακούστηκε να λέει σε μια αποστροφή του λόγου του ο κ. Ελισάφ, όταν αναφερόταν στην έλλειψη υπαλλήλων στο πράσινο και στην πολεοδομία.
Είναι προφανές ότι ο δήμαρχος αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως ιμάντα μεταβίβασης των βουλήσεων του Κεντρικού κράτους και συμπεριφέρεται, αν και αιρετός, ως ένας περίπου διορισμένος κρατικός υπάλληλος, που πρώτος του στόχος είναι να μη δυσαρεστήσει την κυβέρνηση.
Όμως ο ρόλος της αυτοδιοίκησης δεν είναι συμπληρωματικός του ρόλου της κεντρικής κυβέρνησης.
Ως μια δημοκρατική κατάκτηση της κοινωνίας ο ρόλος της είναι και διεκδικητικός και σε πολλές περιπτώσεις ανταγωνιστικός απέναντι στην κεντρική εξουσία.
Αν δεν έχει, για παράδειγμα, υπαλλήλους ο Δήμος Ιωαννιτών για να φέρει εις πέρας βασικές λειτουργίες του, είναι υποχρεωμένος ο κ. Ελισάφ αυτό να το διεκδικήσει από την κυβέρνηση με όλους τους πρόσφορους τρόπους, ερχόμενος ακόμη και σε σύγκρουση μαζί της, όταν αυτή κωφεύει στα δίκαια αιτήματα της αυτοδιοίκησης.
Αυτό όχι μόνο δεν το έχει κάνει μέχρι στιγμής ο κ. Ελισάφ αλλά απεναντίας δεν φείδεται φιλοφρονήσεων και επιδαψιλεύσεων προς τους κυβερνητικούς παράγοντες, παρουσιάζοντας με υπερηφάνεια πολλές φορές τον εαυτόν του ως προνομιακό συνομιλητή τους.
Το δεύτερο άξιο παρατήρησης στοιχείο στην συμπεριφορά του Δημάρχου είναι ότι επιθυμεί να εμφανίζεται ως μια προσωπικότητα που κάνει ανά πάσα στιγμή αυτοκριτική και αναγνωρίζει τα λάθη του.
Ποτέ όμως μέχρι τώρα δεν παραδέχτηκε ένα συγκεκριμένο σφάλμα στο οποίο υπέπεσε και όταν του καταλογίζεται κάποιο από την Αντιπολίτευση ή από τα μέσα ενημέρωσης εξανίσταται και θεωρεί τον εαυτό του θύμα υπονόμευσης ή συκοφαντίας.
Εύλογο είναι, λοιπόν, οι δημότες να περιμένουν με αδημονία τον δήμαρχο να αναγνωρίσει έστω και ένα σφάλμα του, τώρα που συμπληρώνονται τρία χρόνια Δημαρχιακής θητείας.
Διαφορετικά δικαιούμαστε να υποστηρίξουμε ότι όλη αυτή η φιλολογία περί αυτοκριτικής και αυτογνωσίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα επικοινωνιακό τρικ, που προορίζεται όπως και πολλά άλλα για δημόσια κατανάλωση.
