Παναγιώτης Τζανετής
“Η τραγελαφική εμφάνιση του κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, όπου επιστρατεύθηκαν όλες οι τεχνικές του πολιτικού μάρκετινγκ, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως συνέχεια του ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος ως μετενσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου, οδηγεί σε ενδιαφέροντα πολιτικά συμπεράσματα, για τους λόγους της καθίζησης του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εντεινόμενη κυβερνητική φθορά” επισήμανε ο κ. Πέτρος Ευθυμίου με άρθρο του στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ».
Ο κ Πέτρος Ευθυμίου είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων, σαν τον κ Κώστα Βαξεβάνη. Όταν γράφει όμως για τον κ Τσίπρα, κάνει μια κατάχρηση επιθέτων που μαρτυρά αδυναμία στα ουσιαστικά. Αντιθέτως, ο κ Βαξεβάνης σέβεται περισσότερο το μέτρο. Ακόμη όμως κι ο κ Ευθυμίου διακρίνει “εντεινόμενη κυβερνητική φθορά” …. Το λένε τ’ αηδονάκια στα κλεισορέματα! Το κακό είναι ότι ο πολύπλευρος κ Ευθυμίου δεν είναι δημοσκόπος, γιατί τότε δεν θα την διέκρινε!
Βέβαια δεν είναι τυχαίος απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων, δεδομένου ότι ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων της περιόδου του Πολυτεχνείου στα “δύσκολα” Ιωάννινα (1973), όταν ο κ Τσίπρας δεν είχε ακόμη γεννηθεί. Ο παλιός είναι αλλιώς θα πείτε αλλά όχι κι ο πολύ παλιός. Η εμβληματική φράση ότι κατά “το 2000 θα είμαι μόνο 49 ετών”, χαρακτήρισε την εποχή του, αν δεν ήταν της προσωπικής του έμπνευσης. Εκστομίστηκε πάντως από τον κ Κ. Λαλιώτη και προφανώς δεν του πήγε γούρι. Το επίκαιρο δίδαγμα για τους επόμενους είναι ότι η πολιτική δεν μπορεί να γίνεται με όρους ηλικίας.
Καταγγέλλει στο άρθρο με στομφώδη τρόπο, την πλαστοπροσωπία δια του μάρκετινγκ. Δεν αναφέρεται στον κεντρώο και managerial κ Μητσοτάκη ούτε αναφέρεται στο ότι ο ίδιος φιλοξενείται πλέον ως στοχαστής, εις ΤΑ ΝΕΑ του κ Μαρινάκη κι όχι του Λαμπράκη. Εκτός κι αν έχει αποκτήσει πια ανάλογους δεσμούς. Γιατί όταν ήταν υπουργός Παιδείας, στην ίδια κυβέρνηση με τον Τσοχατζόπουλο, οι φοιτητές αρεσκόταν να του φωνάζουν: “Πετράκη, Πετράκη, τσιράκι του Λαμπράκη”.
Υποβόσκει, άραγε, ένα χάσμα γενεών και η πικρία της συνταξιοδότησης την οποία επέφερε για την γενιά του Πολυτεχνείου κάποιος που κατάφερε κι έγινε Πρωθυπουργός πριν τα σαράντα; Λένε ότι το αναπτυξιακό δίλημμα ενός εβδομηντάρη είναι το να κατορθώσει να αντλεί χαρά από τα επιτεύγματα των απογόνων του, φυσικών ή πολιτικών. Είναι καταδικασμένος να δυστυχήσει, όποιος τα αντιμετωπίζει με φθόνο και ζήλια.
Αναδρομή
Τον νεαρό συνιδρυτή του ΠΑΣΟΚ διέγραψε, κακώς κάκιστα, ο Ανδρέας με την “Δημοκρατική Άμυνα” (1976) οπότε κι αυτός του έσουρε τα εξ αμάξης για πολλά χρόνια από την Σοσιαλιστική Πορεία. Συμμετείχε ως υποψήφιος στις εκλογές με την Αριστερά (1977 ΣΥΜΜΑΧΙΑ / Τσίπρας, ετών τρία). Αργότερα σ’ ένα άρθρο του στις “ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ” (1980) με αφορμή την δολοφονική επίθεση στην πορεία του Πολυτεχνείου (1980), ανέλυε πόσες λεγκαλιστικές αυταπάτες υπέκρυπτε η επερχόμενη άνοδος του ΠΑΣΟΚ και την ανάγκη ανάπτυξης πολύ δυναμικότερων μορφών πάλης …
Ωστόσο, λίγο η γλύκα της εξουσίας, λίγο το ευρύτερο “ξεβλάχεμα” της παρέας Λαλιώτη στην δεκαετία του ογδόντα, λίγο η πολιτική ευφυία του τον οδήγησαν στο να αναγνωρίσει ότι διεξαγόταν μια κοσμογονία ερήμην του. Η τρόικα της εποχής, των κκ Τσοχατζόπουλου- Λαλιώτη- Γεννηματά, ήταν τότε πανίσχυρη και τον επέβαλε στο κυβερνητικό σχήμα.
Επέλεξε λίγο προ της εισόδου του στην κυβέρνηση, ως ΓΓ στο Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών (1985), να επιτεθεί βίαια στις συνδικαλιστικές πρακτικές του ΚΚΕ, διαφοροποιούμενος ως συνήθως ηχηρά. Η πολιτική πιάτσα πρόσεξε την χρονική σύμπτωση κι αντέδρασε με άγριο κράξιμο. Έτσι ενεπλάκη σε έναν διάλογο μακρύ με το περιοδικό ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ που ολοκληρώθηκε με τον καυστικό σχολιασμό εκ μέρους του ΑΡΚΑΣ της σχοινοτενούς φράσης με την οποία δικαιολογούσε την προσχώρηση στην κυβέρνηση του Ανδρέα: “Ενώ εγώ δρω, δράμω κι επιδράμω στα πράγματα”! Δεν χάριζε κάστανα ο ΑΡΚΑΣ που του καταλόγισε ούτε λίγο ούτε πολύ πολιτική κτηνοβασία.
Νέα σύγκρουση με τον Αντρέα κι έξοδος από το κυβερνητικό σχήμα. Από κει και πέρα συμμετείχε από κρίσιμες θέσεις στην γέννεση του εκσυγχρονιστικού ρεύματος Σημίτη. Τότε συνυπήρξε επί μακρόν με τον Άκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της Κυβέρνησης, ενώ ακόμη πλησιέστερα βρέθηκε ψυχικά με πρωταγωνιστές άλλων σκανδάλων, τινές των οποίων διέβηκαν τις πύλες του Κορυδαλλού αλλά κι άλλων που το γλίτωσαν στο τσακ. Επί ΓΑΠ αν και διατέλεσε τρις βουλευτής της Β Αθηνών, δεν έτυχε αξιοποίησης.
Απολογιστικά, πόσο συνεχιστής του Ανδρέα νιώθει ο ίδιος; Αν τυχόν δεν νιώθει καθόλου, γιατί απασχολεί τότε με την υπεράσπιση πραγμάτων που του είναι ξένα από καιρό; Πιθανώς δεν θυμάται ότι η ίδια κατηγορία, πως δεν σέβεται κάποιο ανύπαρκτο copyright πολιτικών ιδεών, απευθυνόταν και στον Ανδρέα με τον ισχυρισμό ότι ο γιός του πρωθυπουργού των Δεκεμβριανών δεν δικαιούται να επικαλείται την αριστερή παράδοση.
Συμπέρασμα
Δεν γίνεται σαφές στο κείμενό του, το γιατί αποτελεί βαρύ ατόπημα το να μαθαίνει κανείς από έναν μεγάλο. Το αρχαίο γνωμικό αντιθέτως διαβεβαιώνει ότι ανέκαθεν” έτερος εξ ετέρου … “και κανείς δεν προκύπτει από παρθενογένεση. Ακόμη κι αν στον νεότερο καταλογιστεί κάποιο έλλειμμα γνησιότητας και προχειρότητα αντιγραφέα και πάλι η κιβδηλία του αυτή δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως το έλλασον μέσα στο χαμό. Σιγά μην στάξει η ουρά του γαιδάρου…
Το να χρεώνει όμως ένας άνθρωπος τέτοιας παιδείας και πείρας τον Άκη στον κ Τσίπρα, είναι κλάσης φαιδράς πορτοκαλέας! Δεν θα το σχολιάσω περαιτέρω ούτε θα μπω σε ληξιαρχικές αναφορές των προσώπων που ο Άκης διόρισε νομάρχες πριν καν τριανταρίσουν και το που ακριβώς βρίσκονται αυτοί σήμερα. Θα σταθώ όμως στην διαπίστωση του κ Π. Ευθυμίου περί ενός ΠΑΣΟΚ πολιτικά νεκρού, του οποίου συνέχεια είναι ή ισχυρίζεται ότι είναι, ο ΣΥΡΙΖΑ. Κατ΄αρχάς ότι κι αν ισχυριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν το ισχυριζόταν μαζί του κι όσοι εκ των πασόκων δεν μεγαλοπιάστηκαν στο ύστερο ΠΑΣΟΚ, καμία σημασία δεν θα είχε.
Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η φυσική συγγένεια αλλά η πολιτική. Όταν λοιπόν πέθανε το “νεκρό”, ελλείψει εγγυτέρων συγγενών κληρονόμησε την παράδοση ο ομόαιμος κόσμος της Αριστεράς ή αυτό έκριναν τα εκατομμύρια των μελών, των στελεχών και των οπαδών του. Ο κ Τσίπρας δεν χρειάστηκε να κλέψει τίποτε γιατί είναι ο νόμιμος κληρονόμος. Και δεν του ήταν και καθόλου δύσκολο να το κατοχυρώσει, όταν απέναντι του βρήκε ανθρώπους που θέλησαν να παραστήσουν τους συνεχιστές, εναγκαλιζόμενοι … το μητσοτακέικο.
Στοιχειώδες, Ουάτσον: Καλύτερα Πολάκη παρά τον Μητσοτάκη!
