Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, γνωστός για τις ακροδεξιές θέσεις του, με χριστουγεννιάτικο κήρυγμα θρησκευτικού φανατισμού, παρουσίασε μια σειρά κομπογιαννίτικων υπολογισμών για να υποστηρίξει ότι η Θεία Κοινωνία δεν ενέχει κανέναν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Με την ευκαιρία, έκανε γνωστό ότι η τέλεσή της συνεχίζεται κανονικά χωρίς καμία αλλαγή λόγω των υγειονομικών περιορισμών που ισχύουν για όλες τις άλλες δραστηριότητες.
Ποιος θα τον διαψεύσει;
Μήπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας που στο πρώτο lockdown εξηγούσε στους πιστούς τι sms να στέλνουν για να έχουν δικαιολογία να πάνε στην εκκλησία;
Μήπως ο αναπληρωτής υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Γιώργος Κουμουτσάκος που μετέλαβε στα γενέθλιά τους και οι ιερείς των φωτογράφισαν για να δείξουν σε όλους μας πόσο η κυβέρνηση στηρίζει τη δική τους περιφρόνηση στους κανόνες προστασίας της δημόσιας υγείας;
Ή μήπως ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Χαρδαλιάς που κατά δήλωσή του “έκλινε στο ράσο” παραβιάζοντας κάθε έννοια απόστασης για να δείξει πόσο θρησκευόμενος είναι;
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ βρίσκει και τα κάνει.
Εχουμε ακόμη και λοιμωξιολόγους που έχουν περίεργες και πάντως αντιεπιστημονικές απόψεις για το κατά πόσο μεταδίδεται ο κορωνοϊός “με το αίμα και σώμα Χριστού”.
Οσοι σοκαρίστηκαν με τις σχετικές δηλώσεις που είχε κάνει πρώτη η Ελ. Γιαμαρέλλου, προσγειώθηκαν απότομα με ανάλογη, λίγο πιο ήπια, θέση που πήρε η Αθηνά Λινού.
Ακόμη και για τη χρήση λαβίδας μιας χρήσης, όπως είχε προτείνει ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, δεν υπήρξε πλήρης ομοθυμία στο εσωτερικό της Εκκλησίας.
Νόσησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και πολλοί ιερείς σε όλη την επικράτεια αλλά οι έμποροι του θρησκευτικού αισθήματος εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται την άγνοια των πιστών και την ανάγκη τους να εμπιστευθούν το ακατάληπτο και να αφεθούν στο μεταφυσικό.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ. Το πρόβλημα είναι ότι οι θεσμοί υποχωρούν μπροστά στη δύναμη της Εκκλησίας που έχει τεράστια πολιτική και κοινωνική επιρροή.
Στη Γερμανία, στην Αυστρία και στο Βέλγιο η Θεία Κοινωνία απαγορεύεται. Στην Ιταλία προσφέρεται στο χέρι. Εμείς συνεχίζουμε. Και ούτε καν αποτελεί αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης ή δημόσιας συζήτησης το αυτονόητο, ότι είναι αδιανόητο να εξαιρείται από τις υγειονομικές απαγορεύσεις μια δραστηριότητα εξ ορισμού μεταδοτική που θέτει σε κίνδυνο κυρίως ηλικιωμένους, δηλαδή τους πλέον ευάλωτους.
Ποιος Θεός το θέλει αυτό;
