 |
|
Οι επιζώντες του “USS Indianapolis” μεταφέρονται για ιατρική βοήθεια στο νησί του Γκουάμ. Φωτογραφία από την Wikipedia Commons. |
Το 1945 ένα ναυτικό πλοίο των ΗΠΑ βυθίστηκε από ένα ιαπωνικό υποβρύχιο, αλλά το ναυάγιο του πλοίου ήταν μόνο η αρχή του εφιάλτη των ναυτικών.
Το “USS Indianapolis” είχε παραδώσει τα υλικά της πρώτης ατομικής βόμβας σε μια ναυτική βάση στο νησί Tinian του Ειρηνικού. Στις 6 Αυγούστου 1945, η βόμβα θα ισοπεδώσει τη Χιροσίμα. Αλλά στις 28 Ιουλίου, το “Ινδιανάπολις” έπλευσε από το Γκουάμ, χωρίς συνοδεία, για να συναντήσει το θωρηκτό USS Idaho στον Κόλπο Leyte στις Φιλιππίνες και να προετοιμαστεί για εισβολή στην Ιαπωνία.
Η επόμενη μέρα ήταν ήσυχη, με το “Ινδιανάπολις” να αναπτύσσει ταχύτητα 17 κόμβων στον φαινομενικά ατελείωτο Ειρηνικό. Καθώς ο ήλιος έδυε οι ναυτικοί έπαιζαν χαρτιά και διάβαζαν βιβλία. Μερικοί μιλούσαν με τον ιερέα του πλοίου, τον πατέρα Thomas Conway .
Αλλά λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μια Ιαπωνική τορπίλη χτύπησε το “Ινδιανάπολις” στο δεξιό μέρος, προκαλώντας την έκρηξη 3500 γαλονιών καυσίμων.
Στη συνέχεια, μια άλλη τορπίλη από το ίδιο υποβρύχιο χτύπησε το πλοίο στη μέση, πυροδοτώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση εκρήξεων που έκοψαν το “Ινδιανάπολις” στα δύο.
Το πλοίο βυθίστηκε σε 12 λεπτά. Από τους 1.196 άντρες στο πλοίο, 900 έπεσαν στο νερό.
Η δοκιμασία τους – αυτό που θεωρείται η χειρότερη επίθεση καρχαριών στην ιστορία – μόλις άρχιζε.
Καθώς ο ήλιος ανέτειλε στις 30 Ιουλίου, οι επιζώντες πάλευαν στο νερό. Οι σωσίβιες σχεδίες ήταν λίγες. Οι ζωντανοί έψαχναν για τους νεκρούς που επέπλεαν, προσπαθώντας να σχηματίζουν ομάδες – μερικές φορές μικρές , περίπου πάνω από 300 – στην ανοιχτή θάλασσα.
Η δίψα και οι καρχαρίες ήταν το μεγάλο τους πρόβλημα.
Αν και πολλά είδη καρχαριών ζουν στα ανοιχτά νερά, κανένα δεν θεωρείται τόσο επιθετικό όσο στον ωκεανό.
Αναφορές από τους επιζώντες του “Ινδιανάπολις” δείχνουν ότι οι καρχαρίες τείνουν να επιτίθενται σε ζωντανά θύματα κοντά στην επιφάνεια.
Την πρώτη νύχτα, οι καρχαρίες εστίασαν την προσοχή τους στους νεκρούς, που επέπλεαν.
Αλλά οι προσπάθειες των επιζώντων στο νερό προσέλκυσαν όλο και περισσότερους καρχαρίες, οι οποίοι μπορούσαν να αισθανθούν τις κινήσεις τους μέσω ενός βιολογικού χαρακτηριστικού γνωστού ως υποδοχέα κατά μήκος του σώματός τους, που μπορεί να εντοπίζει αλλαγές στην πίεση του νερού και την κίνηση από εκατοντάδες μέτρα μακριά.
Καθώς οι καρχαρίες έστρεψαν την προσοχή τους προς τους ζωντανούς, ειδικά τους τραυματίες, που αιμορραγούσαν, οι ναυτικοί προσπάθησαν να απομακρυνθούν από οποιονδήποτε με ανοιχτή πληγή, και όταν κάποιος πέθανε, έσπρωχναν το σώμα μακριά, ελπίζοντας να θυσιάσουν το πτώμα με αντάλλαγμα την σωτηρία από τα σαγόνια των καρχαριών.
Πολλοί επιζώντες παραλυμένοι από το φόβο, δεν μπορούσαν καν να φάνε ή να πιουν από τα λιγοστά εφόδια, που είχαν σώσει από το πλοίο τους.
Μια ομάδα επιζώντων έκανε το λάθος να ανοίξει ένα κουτί Spam – αλλά προτού το δοκιμάσουν, το άρωμα του κρέατος έφερε ένα σμήνος καρχαριών γύρω τους.
Οι καρχαρίες τρέφονταν για μέρες, χωρίς κανένα σημάδι διάσωσης για τους άντρες,αφού το σήμα που είχε στείλει το Ιαπωνικό υποβρύχιο για τη βύθιση του πλοίου, θεωρήθηκε από τα αμερικανικά σκάφη διάσωσης ως τέχνασμα των Ιαπώνων για να παρασύρουν τα αμερικανικά σκάφη σε ενέδρα.
Εν τω μεταξύ, οι επιζώντες ναυαγοί του “Ινδιανάπολις” συνειδητοποίησαν ότι είχαν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης συγκεντρωμένοι σε ένα γκρουπ και μάλιστα στο κέντρο του γκρουπ.
Οι άντρες στο περιθώριο ή χειρότερα όσοι ήταν μόνοι, ήταν οι πιο ευάλωτοι στους καρχαρίες.
Καθώς περνούσαν οι ώρες, πολλοί επιζώντες υπέκυψαν στη ζέστη και τη δίψα ή υπέφεραν από ψευδαισθήσεις που τους οδήγησαν στο να πίνουν το θαλασσινό νερό, που τους οδηγούσε στο θάνατο από δηλητηρίαση από το αλάτι.
Μετά από τέσσερες μέρες στη θάλασσα, ένα αεροπλάνο του Ναυτικού εντόπισε τους επιζώντες και έστειλε σήμα για βοήθεια.
Μέσα σε λίγες ώρες, ένα άλλο υδροπλάνο, επανδρωμένο από τον υπολοχαγό Adrian Marks, επέστρεψε στη σκηνή του δράματος και έριξε σχεδίες και είδη επιβίωσης.
Όταν ο Μάρκς είδε τους άντρες να δέχονται επίθεση από καρχαρίες, παρέβη τις εντολές και προσγειώθηκε στα μολυσμένα νερά και στη συνέχεια άρχισε να βοηθά όσους διέτρεχαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το USS Doyle κατέφθασε και κατόρθωσε να περισυλλέξει τους τελευταίους επιζώντες.
Από το αρχικό πλήρωμα των 1.196 ατόμων του”Ινδιανάπολις”διασώθηκαν μόνο 317 άτομα.
Οι εκτιμήσεις του αριθμού των στρατιωτών που πέθανε από επιθέσεις καρχαριών κυμαίνονται από μερικές δεκάδες έως σχεδόν 150.
Είναι αδύνατο να είμαστε σίγουροι. Ωστόσο, η δοκιμασία των επιζώντων του “Ινδιανάπολις” παραμένει η χειρότερη θαλάσσια καταστροφή στην ναυτική ιστορία των ΗΠΑ.
