Παναγιώτης Τζανετής
ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ. Αν ένας οπαδός του Ερντογάν αποκαλούσε δημοσίως τον Σουλτάνο Ταγίπ, νέο Ιησού Χριστό, ο καθένας φαντάζεται, τι θα επακολουθούσε. Αποτελεί πράγματι ύβρη η σχετική παρομοίωση περί Μωυσέως και αυτό δεν προϋποθέτει καμία αξιολογική κρίση περί Ερντογάν ή περί Μητσοτάκη. Η προσβολή έγκειται στο ανακάτεμα θνητών με προφήτες ή Θεούς και μάλιστα «άλλων».
Ο κ. Πρόεδρος της ισραηλιτικής κοινότητας τήρησε αιδήμονα σιωπή και αφυπνίστηκε μόνο αφότου η αμετροεπής ρήση έγινε τηλεοπτικό σποτάκι. Περίεργα αντανακλαστικά που μπορούν να φθείρουν σημαντικά αγαθά, τα οποία οφείλει εκ της θέσεως του να προασπίζει. Η είδηση δεν ήταν ότι ένας δημοσιογράφος διέπραξε απρέπεια αλλά ότι ο αποδέκτης της κολακείας την βρήκε αποδεκτή και δεν την «έκοψε με το μαχαίρι», αν και στην Κρήτη λένε πως το περίσσιο χαλάει το ίσιο.
Παρόμοια προσχηματική επίκληση του αντισημιτισμού εκδηλώθηκε στην υπόθεση Μιωνή. Ένας τύπος της πιάτσας και του κολεγίου, όπως λένε «και του λιμανιού και του σαλονιού», εμφανίζει με τα λεγόμενα του μια εικόνα όπου η επίκληση του αντισημιτισμού έχει εξελιχθεί σε επάγγελμα με συγκεκριμένες υπερατλαντικές μεθοδεύσεις και στόχους. Η αδίστακτη αυτή εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος υπογραμμίστηκε από την ανάθεση της αξιοποίησης του «υλικού» στην οικογένεια Πλεύρη. Δηλαδή, “τα άγια τοις κυσί”. Ωστόσο, ο κος Πρόεδρος είχε περιπέσει και πάλι σε σιωπή, οπότε κατάπιε αμάσητο και τον Μιωνή! Δεδομένης της αναζωπύρωσης του αντισημιτισμού, ίσως η αντιμετώπιση του να πρέπει να ανατεθεί σε πιο σοβαρούς ανθρώπους.
Ο κ. Μιωνής έχει βρεθεί πάντως στην επικαιρότητα με όλα τα κυβερνητικά κόμματα. Παιδιόθεν εχθρός του κ Βορίδη και ταυτοχρόνως συνομιλητής Σαμαρά, παρών πιο πρόσφατα όταν αποδόθηκαν κακώς στην Μαργαρίτα Παπανδρέου (Μ.Π.) τα 550 εκατομμύρια της λίστας Λαγκάρντ, που τα διαχειριζόταν η γραμματεύς του κα Μαρία Παντελή, και τώρα πάλι με την παγίδευση της «Πρώτη φορά Αριστερά» που επιβεβαίωσε τον τίτλο της πρωτάρας. Πλούσια δραστηριότητα για ένα ξενιτεμένο τέκνο της πατρίδας (υπήκοος Ισραήλ μεν , της ημετέρας παιδείας δε …). Κάπως έτσι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων εγκαθίστανται στο επίκεντρο της δημόσιας ζωής.
Για την ελληνική Αριστερά η ισραηλίτικη κοινότητα είναι πρώτα απ’ όλα Αβραάμ Μπεναρόγια και «Φεντερασιόν», είναι κι ο σύντροφος του Σάμιουελ Γιόνας που δεν γύρισε από το Άουσβιτς, είναι ο συνταγματάρχης Μαρδοχαίος Φριζής, που έπεσε στην Πίνδο στο απόσπασμα Δαβάκη και σήμερα το άγαλμα του το επισκέπτονται μαθητές στην παλιά γέφυρα της Χαλκίδας, είναι οι χιλιάδες ανώνυμοι που έσωσε το ΕΑΜ αλλά και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν έχει η αριστερά να απολογηθεί για αυτούς που έκαψαν το Κάμπελ ούτε για όσους έστρωσαν το προαύλιο του ΑΠΘ με τα μάρμαρα του εβραϊκού νεκροταφείου που κατέστρεψαν, ούτε για εγχειρίδια αντισημιτισμού που εμπορεύτηκε. Μην μπερδευόμαστε όμως. Σίγουρα δεν είναι ο «Μπίμπι» ούτε ο … Σάμι. Ο Μπεναρόγια εγκαταστάθηκε επίσης στο Τελ Αβιβ μετά τον πόλεμο αλλά ως απλός περιπτεράς! Ελπίζω ότι με τα γραφόμενα μου παραβιάζω ανοικτές θύρες…
Από την άλλη, όταν μια ξένη κυβέρνηση που την χρειάζεσαι μάλιστα πολύ στους αγωγούς και τα ελληνοτουρκικά, σου ζητήσει να προστατεύσεις έναν «διωκόμενο» πολίτη της, το κίνητρο σου είναι σαφές και καθαρό και από αρχαιοτάτων χρόνων καλείται διπλωματία, πρεσβεία κοκ, Όσο όμως και να κατανοώ αυτή την ανάγκη καθώς και τις ιδιαιτερότητες του προφορικού λόγου δεν δικαιολογούνται οι καυχησιές για την «κοπελιά»- εισαγγελέα, αν βεβαίως ο κοριός δεν έχει βάλει χέρι στο υλικό. Άσε που όταν μιλάς με την Μοσάντ δεν την δουλεύεις κι εύκολα. Ούτε έχει λόγος ένας υπουργός της αριστεράς να παριστάνει ότι είναι κι αυτός “λιμανιού και σαλονιού”. Υπάρχει λοιπόν σοβαρό πολιτικό πρόβλημα γιατί η πολιτική παραμένει η τέχνη των συμβολισμών.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
Πάνω από πενήντα χρόνια τώρα η οικογένεια Μητσοτάκη προσφέρει στην ελληνική δεξιά ένα λούστρο ψευδοφιλελευθερισμού, κάπως πιο σύγχρονες κοινωνικές ιδέες (πχ θετική ψήφος στο σύμφωνο συμβίωσης του Κυριάκου, ενώ διακυβευόταν η εκλογή του) και μια εξοικείωση με την Ευρώπη και την διεθνή πολιτική. Κι όπως τα θρησκευτικά γίνανε πολιτική από τον κ Μιωνή, παρομοίως τα «οικογενειακά» έγιναν πολιτική από τους Μητσοτάκηδες.
Στα πλαίσια αυτά, τα νεότερα μέλη της οικογένειας φαίνεται να μπλέκουνε σε παλιο-ιστορίες. Ο ένας ανιψιός, του ξυλοδαρμού της οδού Μιχαλακοπούλου και του Τράγκα, δεν είναι εξίσου γνωστός με τον συμπαθή Δήμαρχο Αθηναίων. Όλοι οι Έλληνες θα τον βλέπουν πάντα ως τον Ρουμελιώτη γιο του Παύλου Μπακογιάννη της DW και του άδικου θανάτου.
Δήμαρχος Αθηναίων όμως κι όχι Αθήνας, γιατί οι Αθήναι ήταν πολλές (πολλοί δήμοι) κι όχι μόνο μία, αυτή της λαμπερής βιτρίνας στην οποία έχει αποκλειστικώς επικεντρωθεί. Η γελοιοποίηση της πανδημίας, των ΠΝΠ, της επιτροπής Τσιόδρα και όλων των εκτάκτων μέτρων έγινε ακριβώς για να παρελάσει «κατεπειγόντως» στον Μεγάλο Περίπατο υπό την σκιά των ψευδο πιπεριών.
Παίρνω την καλύτερη εκδοχή: Ότι θέλει να δει την Αθήνα, λαμπρή για τους επισκέπτες της, σαν το Παρίσι. Αν πάτε στα Τίρανα ο σημερινός Πρωθυπουργός, ο ζωγράφος Έντι Ράμα, όταν ήταν δήμαρχος ζωγράφιζε με πολύ λαμπερά χρώματα τις άσχημες πολυκατοικίες. Ο δε Γκρουέφσκι στα πάμπτωχα Σκόπια, δαπάνησε πολλά εκατομμύρια για να κατασκευάσει ένα ιστορικό κέντρο τελείως πέτσινο, όπου όλα τα «αρχαία» έχουν ηλικία εφήβου. Αξίζουν τον κόπο όλα όσα έγιναν εδώ για έναν βαλκανικού τύπου εξωραϊσμό;
Αν επιθυμεί διακαώς μια αληθή πρωτοβουλία εξευρωπαϊσμού, ας πει στον θείο του να μαζέψει τους «αγανακτισμένους πολίτες», Άδωνη , Λοβέρδο και το κακό συναπάντημα και να τους πει για την πενταετή καταδίκη του φίλου του, Φρανσουά Φιγιόν, από κάποια «κοπελιά» και για κάτι «πέτσινα» έσοδα… Κι αν τυχόν διαμαρτυρηθεί ο πολιτικός πάτρωνας τους, ας αναφωνήσει τότε, δικαίως πλέον: «Αυτά , συμβαίνουν και εις Παρισίους!»
Και μετά απερίσπαστος, ας βάψει και την άσφαλτο, μενεξελί.
