Αυτή τη φορά στον ΣΥΡΙΖΑ δεν απάντησε η Βούλτεψη. Δεν βγήκε ούτε ο Άδωνις να πει κάτι. Ήταν ο Καρύδης, του ΠΑΣΟΚ. Απέδωσε σε θεωρία συνωμοσίας το ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών με τα περί παρεμβάσεων στο Βατικανό, ώστε ο Τσίπρας να μη δει τον Πάπα.
Αλλά επειδή το «κοντός ψαλμός αλληλούια» θα διέπει και το υμνολόγιο των καθολικών, δεν μένει παρά να δούμε αν η Αγία Έδρα διαψεύσει το ρεπορτάζ που φέρει τον υπουργό Εξωτερικών του Βατικανού να δέχεται οχλήσεις από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Συνέβη; Δεν το λες θεμιτό. Είναι, όμως, λογικό. Εδώ δεν έχουν πρόβλημα να απαγορεύσουν τη μετάδοση της ομιλίας από τη δημόσια τηλεόραση, θα έχουν για να σηκώσουν το τηλέφωνο και να καλέσουν τον καρδινάλιο; Όχι, βέβαια. Αντίστοιχα ρουσφέτια γίνονται συχνά σε διεθνές επίπεδο.
Γιατί όλα αυτά; Ο εκνευρισμός, που συχνά φτάνει στα όρια της κρίσης πανικού, είναι μία εξήγηση. Όσοι συνομιλούν με το «σύστημα Μαξίμου» έχουν να διηγηθούν ιστορίες και περιστατικά για παρεμβάσεις που φύονται στις παρυφές της γραφικότητας. Φήμες, θα πείτε. Σωστά. Φήμες. Μόνο που πια αποδίδονται στον ίδιο τον πρωθυπουργό ενδιαφέροντα μικροπολιτικής διάστασης. Πιθανότατα για αυτό ευθύνεται και ο κατακερματισμός των τάσεων. Πλέον δεν υπάρχει μία ενιαία γραμμή εντός του Μαξίμου. Δεν περνάνε καλά στα παρασκήνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Επικοινωνιακά η κυβέρνηση έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό που η ίδια αναγνωρίζει. Πρέπει, άλλωστε, να είναι η μοναδική στον δυτικό κόσμο που κατάργησε την τακτική ενημέρωση των πολιτικών συντακτών. Αν είσαι δημοσιογράφος και θες να κάνεις ερώτηση στη Βούλτεψη πρέπει να πάρεις τηλέφωνο στο κανάλι ή να στείλεις SMS ως τηλεθεατής. Τι να δείχνουν, άραγε, όλα αυτά; Είναι η μπάλα που χάθηκε ή η σταγόνα που ξεχείλισε;
