ΔΥΟ ΠΡΟΕΔΡΙΕΣ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

 Ήταν όμως αυτοί οι χειρότεροι; Τουλάχιστον από πλευράς βιογραφικού ήταν μάλλον οι καλύτεροι …Τι μέλλει γενέσθαι, άραγε, με τους επόμενους; Αυτοί θα απαξιώνονται, σε βαθμό διακωμώδησης, πριν καν εμφανιστούν στα ψηφοδέλτια της προεδρικής εκλογής; Μήπως μας χρειάζεται πράγματι ένας μαχαλόμαγκας πρόεδρος σαν τον κ Μεϊμαράκη ή κάποιος «άσχετος» σαν τον Θεοδωράκη τον ποταμίσιο αλλά σε πρόεδρος;

Τίποτε το σπουδαίο δεν έκανε ο κ Κ Παπούλιας αλλά από την άλλη τι το τόσο φρικτό έκανε; Δεν δημιούργησε, λέει, πολιτική κρίση, ώστε να απαλλαγεί ο λαός από τους Βαγγελαντωνάκηδες μια ώρα αρχύτερα Ένας λαός ωστόσο που στις πρόσφατες ευρωεκλογές τους έδωσε άνω του 30%, ενώ τίποτε δεν τον εμπόδιζε να τους δώσει τρία, σκέτα…

 Για κάποιο λόγο όμως, μέσα στην σοφία του ή στην κουτοπονηριά του, προτίμησε έναν πιο αργό βασανιστικό και εξευτελιστικό θάνατο γι’ αυτούς.

Οι δε εξ ευωνύμων πανέξυπνοι που συντονίζονται σε μια τέτοια κριτική, επιθυμούν άραγε να έχουν έναν τέτοιο «παρεμβατικό» πρόεδρο στην κυβερνητική τους θητεία που ξεκινά οσονούπω; Γενικότερα μήπως είναι κι αυτοί σύμφωνοι με αυτό τον όψιμο έρωτα για ισχυρότερη προεδρία, με προφανή αποδυνάμωση του ρόλου της Βουλής και των κομμάτων; Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις ό,τι κάποιον δυναμώνει , κάποιον άλλον τον αποδυναμώνει …Και το να το ζητάει αυτό όποιος πρόκειται να χάσει σύντομα την Βουλή και επιθυμεί την αναδίπλωση του στις απώτερες οχυρώσεις του καθεστώτος το καταλαβαίνω. Αλλά να το καλοβλέπει και ο αβράκωτος που ακόμη δεν πήρε την πλειοψηφία και κοιτάει πως να την αποδυναμώσει, ε αυτό δυσκολεύομαι λίγο να το καταλάβω!

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλους τους έπιασε ο καημός για προεδρομεταρρυθμίσεις τώρα. Τόσο καιρό που είχαν τον απόλυτο έλεγχο του Κοινοβουλίου, γιατί άραγε δεν τα σκεφτόταν όλα αυτά; Τους ενδιαφέρει αληθώς η αποτελεσματικότητα της «ενός ανδρός αρχής» ή μήπως αντιθέτως τους ενδιαφέρει η αναποτελεσματικότητα ενός συστήματος δυισμού, όπου ένας σώφρων Πρόεδρος θα προσπαθεί τάχα ηρωικά να «συγκρατήσει» έναν άφρονα εκλεγμένο Πρωθυπουργό (μοντέλο συγκατοίκησης Καραμανλή – Παπανδρέου στην δεκαετία του 80);

Ας υποθέσουμε τώρα ότι είχαμε κάμποσους νεκρούς στην Αθήνα για τις ακακίες στο Πεδίο του Άρεως ή ότι είχαμε αποκαλύψεις για οικονομικά σκάνδαλα και δωροδοκίες του υιού του Προέδρου, που δεν έχει, ή ότι είχε ο Παπούλιας φυλακίσει μερικούς δημοσιογράφους από όσους του κάνουν κριτική ή ότι είχε κλείσει και μερικά ΜΜΕ ή ότι είχε διαπράξει αρκετά περιβαλλοντικά εγκλήματα και είχε πει και καμιά κοτσάνα περιωπής για 300 νεκρούς ανθρακωρύχους. Τότε, τηρουμένων των αναλογιών, τι άραγε θα λέγαμε; Θα τον είχαμε φάει ζωντανό ή θα τον περιβάλλαμε με άφατο θαυμασμό όπως κάνουν οι απέναντι; Γιατί με αυτά και με αυτά ο κυρ Ερντογάν ο μεγαλοπρεπής έφθασε στο 52% της άμεσης εκλογής του , με την πρώτη, και ετοιμάζει τώρα ένα ημιαπολυταρχικό προεδρικό καθεστώς κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Μήπως κατά βάθος ψάχνουμε τον δικό μας Ταγίπ;

Ότι ακριβώς κάνει ακόμη και τις πιο φρικτές ενέργειες του απέναντι Προέδρου αξιοθαύμαστες είναι αυτό που κάνει ακόμη και τις καλύτερες του δικού μας καταγέλαστες! Γιατί ό ένας μεν δίνει την άχαρη μάχη των οπισθοφυλακών ενός έωλου συστήματος κλεπτοκρατίας που πνέει τα λοίσθια ενώ ο άλλος ηγείται των δυνάμεων που ένα ακόμη πιο έωλο σύστημα, στρατοφασιστικό, το στέλνουν οριστικά στον αγύριστο.

.Οι εξουσίες που συγκεντρώνονται τώρα στον Πρόεδρο Ερντογάν σκοπεύουν ευθέως στην άρση των κοινωνικών επιπτώσεων του όλου κεμαλισμού κι όχι μόνο στην αποδυνάμωση των καραβανάδων, πράγμα που είναι απλώς το μέσον.

 Ο κεμαλισμός υπήρξε μια φασιστική ιδεολογία βίαιου εκδυτικισμού, που δοκιμάστηκε στην συνέχεια στο Ιράν και σε πολλά αραβικά καθεστώτα Η πλειοψηφία, όλων αυτών των λαών παρέμεινε στο περιθώριο, συχνά με ευθύνη και της αριστεράς, για να εμφανιστεί στο τέλος ως ο παράγοντας που ήταν απρόβλεπτος οπισθοδρομικός, αντιδραστικός και προσκολλημένος στην θρησκεία του!. Πέραν όμως της αντίφασης του να είναι ο στρατός ο εγγυητής του διαφωτιστικού – δυτικού κεμαλικού προγράμματος η δημοκρατία αυτή δεν ήταν παρά ο φερετζές της διαιώνισης της κυριαρχίας της ιθύνουσας τάξης Μιας τάξης που ήταν πολύ σκληρή πολιτικά, ανάλγητη κοινωνικά και υπόδουλη εθνικά

Μόνο ο Ερντογάν κατόρθωσε να συγκεντρώσει γύρω του αυτό το περιθωριοποιημένο κομμάτι της Τουρκίας, το ισλαμικό-συντηρητικό, το οποίο για πρώτη φορά αισθάνθηκε πως «η Τουρκία ανήκει στους Τούρκους», δηλαδή σε αυτούς τους ίδιους που δεν ντρέπονται για τις δικές τους αξίες στην τουρκική κοινωνία. Ο εστιασμός μόνο στην ανατολίτικη μοιρολατρία ή στους περιορισμούς συμπεριφοράς που ξεχνάει να δει την παράλληλη φροντίδα για την συνοχή και την αλληλεγγύη που αυτός ο ισλαμισμός επιφέρει ξεπερνιέται με μια απλή βολτίτσα στην Πόλη, αν βέβαια βγει κανείς λίγο από τα τουριστικά δρομολόγια Η άμεση συγκατοίκηση της ευρωπαϊκής γκλαμουριάς και της υποσαχάριας Αφρικής, των γιάπις της Wall Street και της μπούργκας, του δυτικού αιγαιακού κεφαλαίου και του πράσινου – ισλαμικού κεφαλαίου της Ανατολίας, του εθνικισμού των Γκρίζων Λύκων και της νεοθωμανικής πολυπολιτισμικοτητας βεβαιώνει ότι η νέα αυτή πλειοψηφία με ένα και μόνο τρόπο μπορεί να αποκτήσει εκ νέου δυτικό προσανατολισμό, με εκτροπή ή με ξένη επέμβαση!

Σε αυτό λοιπόν ο κύριος Ταγίπ μοιάζει κάπως με τον Αντρέα του ογδόντα που εισέβαλε στο προσκήνιο όχι επικεφαλής των φαιδρών οργανώσεων του Άκη και του Λαλιώτη αλλά επικεφαλής των πολλών και επί πολύ αποκλεισμένων.

 Κι όσον αφορά την προσωπική προσήλωση του Ερντογάν σε θρησκευτικά δόγματα ας ακούσουμε τι σούρνει στο πολιτικό Ισλάμ η ίδια η ισλαμική ορθοδοξία Το βλέπει εντέλει και η Δύση ποιο είναι το επόμενο χαρτί αυτού του κόσμου και πως, αν τυχόν κάψει με κάθε τρόπο το χαρτί του κ Ταγίπ , τότε ακολουθούν μόνο το Χαλιφάτο η Αλ Κάιντα και η Μπόκο Χαράμ! Ίσως λοιπόν αυτός ο βάρβαρος να είναι μια κάποια λύση….

Θα πει κανείς ότι η ομογενοποιημένη Ελλάδα μας δεν έχει τέτοια χαρακτηριστικά και πως το εδώ καθεστώς δεν κάθεται πάνω σε μια βραδυφλεγή βόμβα Συμφωνώ ότι το ημέτερο καθεστώς δεν κινδυνεύει από το θανάσιμο τραύμα κάποιας έκρηξης αλλά μάλλον από τις κατακλίσεις της σήψης του Και η διαφορά είναι όντως μεγάλη 

¨Όμως υπάρχουν και κάποιες ομοιότητες Η παραδοξότητα του να βρίσκεις το δίκιο στη μπούργκα και όχι στο πηλήκιο κάπου θυμίζει την παραδοξότητα του υποτροπιάζοντος απολυταρχικού αιτήματος στην Ελλάδα. Όχι διότι αρχαία κοιτίδα της δημοκρατίας και άλλα απόμακρα και ωραία αλλά γιατί μιλάμε για την Ελλάδα της φιλελεύθερης επανάστασης του 1821, των προοδευτικότερων συνταγμάτων του 19ου αιώνα, των Βενιζέλων και των Παπανδρέου που έβρισκε ωστόσο απέναντι Καποδίστριες, Βαυαρούς, Βασιλιάδες, Μεταξάδες, καραβανάδες κλπ Μιας Ελλάδας που έβλεπε να συντάσσονται συχνά με την απολυταρχία τα καλύτερα παιδιά της κι όχι πάντα Μπαλτάκοι και Κασιδιάρηδες 

Μιας Ελλάδας που όλα τα μεγάλα άλματα εκσυγχρονισμού συνοδεύτηκαν από την ξεφτίλα της αρπαχτής και της διαπλοκής.  Μιας Ελλάδας που την ευρωπαϊκή της μοίρα την διαχειρίζονται οι πλέον τουρκομπαρόκ καταστάσεις Χαρακτηριστικό μάλιστα δείγμα αποτελούν οι σημερινοί Βαγγελαντωνάκηδες που πριν δουν το άγιο φως της Κομισιόν και του φεντεραλισμου φλέρταραν επί μακρόν με τον εθνικισμό, ήταν στις ταυτότητες με τους παπάδες, διόρισαν όλη την Καλαμάτα στο ΥΠΠΟ κοκ

 Η δημοκρατία και ο εκδυτικισμός στην Ελλάδα κρύβουν την ίδια γενέθλια απάτη που έχει και στην Τουρκία: υπήρξαν απλά προσχήματα διαιώνισης των προνομίων μιας ολιγαρχίας και ο φτωχός λαός αναζητούσε ανέκαθεν τη λύση σε κάποια φωτισμένη ισχυρή βούληση κι όχι πάντα και πολύ φωτισμένη.

 Είμαστε η συνέχεια μιας Ελλάδας όπου οι τελευταίοι εχθροί του συντάγματος (1843) ήταν οι Κολοκοτρωναίοι και το πιο φιλελεύθερο σύνταγμα της Ευρώπης (1864) επιβαλλόταν κυρίως προκειμένου να διαιωνιστούν τα πιο καθυστερημένα προνόμια που εχθρευόταν την ισχυρή κεντρική εξουσία Για τα ίδια δηλαδή που έφαγαν τον Καποδίστρια οι Μαυρομιχαλαίοι και όχι γιατί περιέστειλε τίποτε δικαιώματα Για τα ίδια που συμμάχησαν όλοι εναντίον του Όθωνα και του ξένου σογιού του. Δυστυχώς η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη και οι δημοκρατικοί του θεσμοί συχνά δεν είναι το αποτέλεσμα λαμπρών αγώνων αλλά βολικής και χυδαίας αντιγραφής και σε κάθε περίπτωση είναι εξαιρετικά επιβαρυμένοι με την λαϊκή καχυποψία δεκαετιών αν όχι αιώνων Γι΄ αυτό υποτροπιάζει κάθε τόσο το απολυταρχικό αίτημα μετά από κάθε εκσυγχρονιστική ξεφτίλα και για αυτό ο Κασιδιάρης ανάβει λαμπάδες στον Κορυδαλλό για την μακροημέρευση Βενιζέλου.

 Αν κάποιος πρόκειται να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το θέμα, τον προσχηματικό χαρακτήρα του ελληνικού φιλελευθερισμού, το κλειδί βρίσκεται προφανώς στην διαπλοκή κι όχι στα δικαιώματα των μειονοτήτων Αν πάλι δεν το καταλαβαίνει ή κάνει πως δεν το καταλαβαίνει τον περιμένει η μοίρα του ΓΑΠ
Αποκαυκίδιον το αναχωρητικόν