 |
Παρόλο που, αν και πρωτοφανής, είναι προφανής ο εμπαιγμός των γκεμπελίσκων που μας κυβερνούν, εμείς επιμένουμε να τους ανεχόμαστε κι εσύ ψάχνεις το γιατί!
Δεν ξεγελούν πια κανέναν με τις λαθροχειρίες τους, που στα χαρτιά παράγουν λογιστικά πρωτογενή πλεονάσματα, πλεονάσματα αηδίας, που σου λέω από παλιά. Ούτε κοροϊδεύουν κανέναν με τα θλιβερά παραμύθια που σκαρώνουν μέσα στα άρρωστα μυαλά τους και που ύστερα αναλαμβάνουν να τα αναπαράγουν από το πρωί μέχρι το βράδυ οι ψιττακοί της τηλεδημοκρατίας μας από τους διαύλους των μέσων του μαζικού μας εμπαιγμού. Ούτε εξαπατούν κανέναν με τις ανεκδοτολογικού χαρακτήρα εξόδους τους στις αγορές χρήματος, προκαλώντας μόνον γέλωτα. Ούτε με τις άλλες αφηγήσεις ψεύδους κι απάτης ή τις φρικώδεις ιστορίες του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μας, του γκρεμίσματος του κράτους μας και της οδυνηρής κατάπτωσης της κοινωνίας μας, μπορούν να δώσουν κάποια ελπίδα. Αλλά εμείς τους ανεχόμαστε κι εσύ ψάχνεις το γιατί!
Τριακόσια εκατομμύρια χωρίζουν τις εκτιμήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από αυτές της Κομισιόν, σχετικά με το ελληνικό χρηματοδοτικό κενό του επόμενου έτους -που πάντως συμφωνούν ότι θα ξεπεράσει τα 12 δισεκατομμύρια ευρώ. Δύο ντουζίνες Ο.Π.Α.Π. θα έπρεπε να είχαμε διαθέσιμους, να τους εκποιήσομε κι αυτούς σε πρωθυπουργικούς γνωστούς και φίλους, ώστε να συγκεντρωθούν οι ισοδύναμοι πόροι που εκτιμάται ότι θα λείπουν από τον δημόσιο κορβανά μας, μόνο για το 2015! Δεν μπορείς να κρύβεσαι για πάντα πίσω από λογιστικές αλχημείες και το ξέρομε. Όμως, επιμένουμε να τους ανεχόμαστε, λες κι όλα αυτά δεν είναι γνωστά από παλιά, λες κι οι ρήτρες αυτόματης προσαρμογής δεν είναι παλαιόθεν συνομολογημένες -απασφαλισμένες βόμβες έτοιμες να εκραγούν οποτεδήποτε, προκειμένου να ταΐζεται με τις σάρκες μας ένα χρέος που είναι ύποπτο, επειδή δεν έχει ελεγχθεί και ειδεχθές, επειδή είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Τα ξέρομε όλα αυτά από παλιά και όλο τα λέμε και τα αναχαράζομε. Αλλά τους ανεχόμαστε κι εσύ ψάχνεις το γιατί!
Λες και πιστεύει κανείς ότι τα ελλείμματα θα καλυφθούν από την ανάπτυξη που όπου να ‘ναι, έρχεται, να, τώρα δα στρίβει από την γωνία. Έτσι δε μας λένε, χρόνια τώρα? Λες και μπορεί να έρθει ποτέ ανάπτυξη στο κράτος μας, έτσι που αυτοί οι ίδιοι το δημιούργησαν και που το έχουν οικοδομήσει έτσι ακριβώς, ώστε πρωτίστως να εξυπηρετείται ο κρατικοδίαιτος παρασιτισμός τους και κυρίως να αναπαράγονται αυτά τα ίδια χρυσοκάνθαρα παράσιτα που μας κυβερνούν, από τον κοτζαμπάση παππού στο γιο κι από ‘κει στον «δημοκράτη» εγγονό, καταπατώντας τα συνταγματικά μας δικαιώματα και καταστρατηγώντας αναίσχυντα το διακριτό των θεμελιωδών εξουσιών. Ακόμα και οι ενώσεις των δικαστών έχουν βγει από τα ρούχα τους, με τη συστηματική θεσμοθέτηση της ανομίας των Ολετήρων και την εξοργιστική νομοθέτηση της ασυλίας τους! Αλλά εμείς τους ανεχόμαστε κι εσύ ψάχνεις το γιατί!
Λες και πιστεύει κανείς τις ασκήσεις επιστημονικής φαντασίας που κάνουν οι ακριβοπληρωμένοι αναλυταράδες και οι άλλοι ανεκδιήγητοι αληταράδες που θρονιασμένοι στα δροσερά γραφεία τους, μπροστά από τους ηλεκτρονικούς τους υπολογιστές, υποθέτουν ότι τα εθνικά μας εισοδήματα -λες και θα μυγιαστούν- ξέφρενα και ξαφνικά θα καλπάσουν. Ανερυθρίαστα υπολογίζουν ότι τα πλεονάσματα θα τρέχουν από τα μπατζάκια μας στα επόμενα χρόνια∙ μόνο και μόνο για να δικαιολογούν αμέσως μετά τις διατυπώσεις των, την αποτυχία των προβλέψεών τους, με «ισοδύναμες» εντολές για ακόμα μικρότερους μισθούς, για ακόμα πενιχρότερες συντάξεις, για ακόμα λιγότερα σχολεία, για ακόμα χειρότερα νοσοκομεία, για ακόμα πιο άδικη και επαχθέστερη φορολογία. Οικονομικά μοντέλα που με την εξασφαλισμένη αποτυχία τους, παράγουν μόνο θλίψη, δάκρυα και αίμα, σε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο οδύνης, παραίτησης και αποδοχής του μοιραίου. Αλλά εμείς τους ανεχόμαστε κι εσύ ψάχνεις το γιατί!
Λες και δεν τα ήξερες, λοιπόν, όλα τούτα. Αλλά κι αν σε οικτίρω επειδή παραμένεις απαθής, μαζί σε καταλαβαίνω κι όλας. Αφού ούτε βλάκας είσαι ούτε ανόητος: βλέπεις, ακούς, αφουγκράζεσαι κι αυτούς και τους άλλους και κάνεις τον Σταυρό σου ψελλίζοντας: «Και μη χειρότερα».
Κι έτσι περνάει η ζωή σου κι η δική μου η ζωή και οι ζωές όλων μας. Όλοι μας μάρτυρες ενός ακήρυχτου πόλεμου κατά της κοινωνίας μας και λαθρακουστές των εκατέρωθεν ανακοινώσεων και της απέραντης κενολογίας. Ο ανώφελος διαπληκτισμός μεταξύ των γκεμπελίσκων που μας κυβερνούν από τη μια και των άλλων που μόνο να μπουρδολογούν ξέρουν από την άλλη, περιμένοντας το φρούτο της εξουσίας να πέσει ώριμο στην αγκαλιά τους∙ κάποιοι μεταξύ τους, πράγματι, θέλουν -βλέποντας και κάνοντας- να μας κυβερνήσουν κι αυτοί κάποτε…
«Και μη χειρότερα», ψελλίζεις ξανά εσύ – για καλό και για κακό, ξανακάνεις και τον Σταυρό σου… Τους ανεχόμαστε, όμως -κι εσύ, αρχίζεις σιγά-σιγά να καταλαβαίνεις το γιατί, ελπίζοντας συνάμα ότι οι άλλοι, ετούτο το καλοκαίρι, πράγματι, θα τα χάσουν τα μπάνια τους και ότι ετούτο το καλοκαίρι, πράγματι, θα στρώσουν επιτέλους τους κώλους τους κάτω για να το εκπονήσουν εκείνο το περιβόητο σχέδιο εξόδου από αυτόν τον πνιγηρό βόθρο, που μισοβουλιαγμένοι μέσα του, χαραμίζομε τις ζωές μας.
Alexandros Raskolnick
