Τρίζουν τα κόκκαλα της Ρίτας Τάρνερ-Σακελλαρίου !
Δεν είχε διανοηθεί όσο ζούσε, ότι τα λεφτά, που τρώγονται στην «ποιοτική» μουσική και στις όπερες, που χαϊδεύουν τα εξευγενισμένα αυτιά της μπουρζουαζίας, είναι απείρως περισσότερα από όσα εξανεμίζονται μέσα στη θολούρα του τσακιρ-κεφιού σε ξύδια, πετρέλαια και λουλουδοπόλεμο στα -κατά τον αείμνηστο Βαγγέλη Γιαννόπουλο πολιτιστικά κέντρα και – κοινώς λεγόμενα σκυλάδικα, όπου τραγουδούσε η ίδια αντίστοιχα άσματα κυνοφιλίας και διαζυγίων με την ηχητική αισθητική.
Με το παραμυθάκι –καθρεφτάκι για ιθαγενείς «ο πολιτισμός δεν πωλείται» και με το επιχείρημα, ότι το Δημόσιο ως εγγυητής των δανείων του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, λόγω οικονομικής αδυναμίας του, οφείλει να αναλάβει το κόστος της αποπληρωμής τους, καταφέρνουν να φορτώσουν για άλλη μια φορά τα χρέη τους στο λαό. Το φύλλο συκής για την κρατική στήριξη είναι ότι θα περάσει στο Δημόσιο το παλαιό κτίριο του Μεγάρου, ενώ το νέο κτίριο θα παραμείνει ως Ν.Π.Ι.Δ., στο οποίο το Δημόσιο θα έχει την πλειοψηφία των μελών του διοικητικού συμβουλίου. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι…
Αποδεικνύεται συνεχώς, ότι η χρεοκοπία ισχύει μόνο για τους κάτω και καθόλου για τους πάνω, που σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση-μαφία εξυπηρετούν πλήρως τα συμφέροντά τους.
Τελικά την όλη κατάσταση αποτυπώνει καλύτερα το άλλο ηρωικό άσμα της Ρίτας:
«ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ…»
Κώστας ο α-Θεο-φοβος