 |
Του Γιώργου Λακόπουλου
Τι ακριβώς είναι στην πολιτική ο τυχοδιωκτισμός; Αυτό ακριβώς που έκαναν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος με την αιφνίδια απόφαση να εκλέγονται οι ευρωβουλευτές με σταυρό προτίμησης. Για συγκεκριμένους λόγους.
Πρώτον: το κυρίως ζητούμενο για την ελληνική αντιπροσώπευση στο ευρωκοινοβούλιο δεν είναι πώς θα εκλέγονται οι ευρωβουλευτές. Κι έτσι να εκλέγονται και αλλιώς, το θέμα είναι τι κάνουν αφού εκλέγονται. Και αυτό που κάνουν εξαρτάται από την πολιτική του κόμματος που τους εκλέγει. Αν αυτή η πολιτική είναι εσφαλμένη το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Δεύτερον: ποια πρόσωπα στέλνουν τα κόμματα στο Στρασβούργο, ποιες γνώσεις και ικανότητες έχουν, κατά πόσο μπορούν να ενταχθούν στο ευρωκοινοβούλιο, δεν εξαρτώνται από τον τρόπο εκλογής τους. Εξαρτάται από τη βούληση των κομμάτων τους να αξιοποιήσουν προσωπικότητες με ικανότητες, κύρος και ήθος και αυτό δεν συνάδει με την ψηφοθηρική ικανότητα των υποψήφιων, δηλαδή δεν κρίνεται απαραιτήτως σε κάλπες.
Τρίτον: το κίνητρο γι’ αυτή την απόφαση δεν είναι η δημοκρατική ευαισθησία -για την οποία κάθε άλλο παρά διακρίνεται η συγκεκριμένη κυβέρνηση και τα παραδείγματα είναι πολλά- αλλά η εκλογική επιβίωση των δυο κυβερνητικών κομμάτων και αυτό τη στιγματίζει από ηθική άποψη. Δεν έχει σχέση με την ποιότητα της εκπροσώπησης της χώρας και των πολιτικών της δυνάμεων στην Ευρωβουλή, αλλά με κομματικές υστεροβουλίες.
Τέταρτον: σε σχέση με την ουσία του πολιτικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., ο τρόπος εκλογής των ευρωβουλευτών είναι ο μικρότερος παράγοντας διαμόρφωσής του και αν αποδοκιμαστούν θα είναι για άλλους λόγους. Οπότε δεν λύνουν τα προβλήματα που νομίζουν με το σταυρό προτίμησης.
Πέμπτον: όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, αυτή η απόφαση αποκλείει από το ευρωκοινοβούλιο σοβαρούς και ικανούς ανθρώπους, αφού ούτε καν θα επιχειρήσουν να εμπλακούν στην κρεατομηχανή που στήνουν ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο. ΄Η και αν εμπλακούν δεν θα εκλεγούν. Με αυτό το σύστημα, π.χ., δεν θα ήταν ποτέ ευρωβουλευτές ο Γιάννης Μαρίνος, ο Χρήστος Ζαχαράκης, ο Δημήτρης Τσάτσος, ή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, για να μείνουμε μόνο σε μερικά από τα λίγα ονόματα που τίμησαν ως τώρα την ιδιότητα του ευρωβουλευτή.
Γι’ αυτούς τους λόγους δεν πρόκειται για δημοκρατική εξέλιξη αλλά για μια προχειρότητα. Χρησιμοποιείται ένα σημαντικό εθνικό εργαλείο, όπως είναι η εθνική αντιπροσώπευση στο ευρωκοινοβούλιο για να αντιμετωπιστούν τα αδιέξοδα δύο πολιτικών αρχηγών.
Με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιήθηκε για να λυθούν διάφορα εσωκομματικά προβλήματα από τους προκάτοχους τους, ή για να προσφερθούν δώρα σε αυλικούς τους -γιατί όπως και να το κάνουμε η θέση του ευρωβουλευτή είναι προσοδοφόρα.
Όταν λοιπόν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος προβάλλουν ότι υπηρετούν τη Δημοκρατία με την εισαγωγή του σταυρού προτίμησης στις Ευρωεκλογές, απλώς κρύβουν ότι δεν έχουν το θάρρος να προτείνουν για την ευρωβουλή, σε ό,τι αφορά τα κόμματα, τους αξιόλογους ανθρώπους, των οποίων η παρουσία στο Στρασβούργο θα ήταν επωφελής για τη χώρα και να ζητήσουν από τα άλλα κόμματα να κάνουν το ίδιο.
Αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους, επιβάλλοντας άξιους και κατάλληλους γι’ αυτό το ρόλο, ρίχνουν στα δόντια του λαϊκισμού και των καιροσκόπων μια σοβαρή υπόθεση, όπως είναι η συγκρότηση της ομάδας των Ελλήνων ευρωβουλευτών.
Ένας πολιτικός αρχηγός που θέλει να βοηθήσει τη χώρα του, ούτε χρίζει ευρωβουλευτές διάφορα νούμερα, όπως συνέβαινε ως τώρα, ούτε μετατρέπει την ανάδειξη ευρωβουλευτών σε πολιτικάντικο παιχνίδι -εσωκομματικό ή γενικότερο. Παίρνει την πρωτοβουλία και στέλνει στην ευρωβουλή, ανάλογα με την πολιτική του δύναμη, ανθρώπους με το ανάλογο προφίλ -δεν αφήνει να αναδειχθούν από τα τηλεπαράθυρα και το μαύρο χρήμα.
Ποτέ άλλοτε μια τόσο σοβαρή πολιτική διαδικασία με τόσο κρίσιμες παραμέτρους για τη χώρα δεν υποτάχθηκε σε τόσο ταπεινά ελατήρια. Το αποτέλεσμά της θα φανεί την επομένη των Ευρωεκλογών -αλλά τότε θα είναι αργά. Όπως θα είναι αργά και να καταλογιστεί στους συγκεκριμένους πολιτικούς η αρνητική συνεισφορά τους στην ελληνική παρουσία στα κοινοτικά όργανα και στην ευρωπαϊκή πολιτική με αυτή την απόφαση.
