ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ!

18 Ιανουαρίου, 2014

Διάγουμε την περίοδο της πιο βίαιης
διάλυσης της ζωής των λαϊκών τάξεων, με τις τελευταίες ελπίδες των διάτρητων και
ενόχων κυβερνώντων να αναζητούνται:

Α) στην αξιοζήλευτη ταξική
μεροληψία των δήθεν ενδιάμεσων,

Β)στην αδίστακτη βούληση νεοπροσύλητων
ακραίων που επιχειρούν να σπάσουν με περισσή θρασύτητα κάθε υφιστάμενο κανόνα και
κυρίως

Γ) στα λάθη όλων όσων είμαστε από
την «άλλη»!

Ας αφήσουμε λοιπόν προς ώρας τα γεροντικά
τσαλιμάκια των 58 και τις βαρετές χοντράδες του Αδώνιδος και ας ρίξουμε μια
πολύ σύντομη ματιά στον καθρέφτη μας. Σε αυτή την «άλλη», ως γνωστόν,
βρισκόμαστε κυρίως εμείς, δηλ.το σώμα των ανθρώπων που αποτελούμε τον
ΣΥΡΙΖΑ Όσο καλύτερα τα καταφέρνουμε φαίνεται ότι θα δεχόμαστε όλο και αυξανόμενες,
πρωτόγνωρες πιέσεις από πολλές πλευρές. Γιατί άραγε; Μάλλον επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει
να αποτελεί μια πολιτική δύναμη που καταφέρνει να συνδυάζει:

α) τη στενή σχέση και συμπόρευση με τα
κινήματα και τις αντιστάσεις,

β) την ανειρήνευτη αντίθεση με τη
νεοφιλελεύθερη στρατηγική αλλά και

γ) την άμεση κυβερνητική προοπτική
ταυτοχρόνως;

Ο στόχος λοιπόν είναι σαφής. Πρέπει να εκλείψει
τουλάχιστον το ένα από τα τρία στην αρχή κι αυτό σταδιακά θα υπονομεύσει και τα
υπόλοιπα δύο

Το μνημονιακό κατεστημένο, από καιρό
μοιράζει απλόχερα στις λαϊκές τάξεις απόγνωση και απελπισία. Η πίεση λοιπόν για
την άμεση ανατροπή του φυσιολογικά πέφτει πάνω μας. Σε μια περίοδο παρατεταμένης
πολιτικής σύγκρουσης όπως αυτή, το αίσθημα της μη ικανοποίησης των προσδοκιών
των αδικημένων, της αδυναμίας να χειραφετηθούν μαζικά οι λαϊκές δυνάμεις και του
να στηρίξουμε ένα παλλαϊκό ρεύμα πολιτικής ανατροπής κυριαρχεί στην εικόνα του
λαού για εμάς και αυτό είναι που μας πιέζει ασφυκτικά. Μας σακατεύει και η μίζερη
γκρίνια με την οποία συχνά ισοπεδώνονται ως τάχα ανεπαρκή όλα όσα καταφέρνουμε. Είναι
το ίδιο το φιλότιμο μας απέναντι στην Μεγάλη Βδομάδα του λαού μας, αυτό που
θίγεται! Είμαστε λοιπόν ανεπαρκείς, όσο λένε, μπροστά στους καταστροφείς;
Εσωστρέφεια, ανάδειξη σειράς περιττών μικροδιενέξεων, καχυποψία μεταξύ μας και
το χειρότερο δαιμονοποίηση του ενοχλητικού διαφωνούντα που επιμένει να
κριτικάρει είναι οι πιθανές απαντήσεις σε τέτοιου είδους αποπροσανατολιστικές
ενδοσκοπήσεις Η γένεση μιας νέας κρυόκωλης γραφειοκρατίας είναι η απώτερη
κατάληξη τους….

Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον
προβληματισμό για την μαζικοποίηση των λειτουργιών του ΣΥΡΙΖΑ Πρέπει άραγε να
ανοίξουμε στο ρεύμα του λαού που μας κατακλύζει ή μήπως να επαγρυπνούμε
επιφυλακτικοί απέναντι σε κατεργάρηδες ή ακόμη και βαλτούς; Και πώς κάτι τέτοιο
μπορεί να γίνει ασφαλώς τώρα που το μέλλον της αριστεράς φαντάζει λαμπρό ή για
κάποιους ακόμη και χρυσό; Από τι κινδυνεύουμε, αν αντιθέτως μια παλιά
δοκιμασμένη μικρή ομάδα παραμείνει στα πράγματα, εθιμικώ δικαίω; Που θα βρούμε
τεχνοκράτες ή μήπως να γίνουμε εμείς οι ίδιοι; Υπάρχουν άραγε τεχνοκράτες της
αριστεράς ή μήπως οι καρέκλες κοιτάνε πάντα δεξιά; Πως το κόμμα μας θα ανοίξει
στην κοινωνία χωρίς να γίνει όμως και το ίδιο «κοινωνία», χωρίς να χάσει δηλαδή
τα όποια πρωτοπόρα χαρακτηριστικά του και κυρίως τις πολύ αυξημένες υποχρεώσεις
και ευθύνες του; Πολλά τα διλήμματα, πολλές οι δυνατότητες , πολλές και οι
παγίδες προμηνύουν ένα ταξίδι δύσκολο αλλά ενδιαφέρον. Κι ο καλός ο καπετάνιος
στην φουρτούνα φαίνεται….

Ωστόσο ακόμη κι όπου δεν μπορούμε
να επιδείξουμε την αναγκαία επινοητικότητα και δημιουργικότητα τουλάχιστον ας
δείξουμε ωριμότητα και ψυχραιμία Στο κάτω-κάτω ο χρόνος ακόμη δουλεύει για εμάς!
Αν καταφέρουμε να ανατρέψουμε το μνημονιακό κατεστημένο παρά τις πιέσεις
πανταχόθεν, διατηρώντας ωστόσο γνήσια την σχέση μας με τα κινήματα και
κρατώντας ανόθευτη την αντίθεση μας με τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική, τότε όλα
πλέον γίνονται. Και μόνο τότε θα μπορεί να μετρηθεί το πόσο στα αλήθεια έτοιμοι
είμαστε εμείς γιατί βεβαίως οι δικές μας ετοιμασίες δεν γίνονται στα ραφτάδικα
γύρω από την Βουλή.

Γράκχος
Μπαμπέφ, της παλαιάς φρουράς