 |
Του Ανδρ Πετρουλάκη Protagon,gr
Η συνεισφορά του Φίλιππου Συρίγου στην αθλητική δημοσιογραφία της χώρας μας δεν ήταν μόνο ότι δίδαξε σχεδόν σε όλους τους νεώτερους αθλητικογράφους το μπάσκετ. Κάποιος θα το ‘κανε. Έτυχε να είναι εκείνος που κρατούσε το μικρόφωνο την εποχή που το άθλημα αναπτυσσόταν και να έχει τα υποκειμενικά χαρίσματα για να γίνει ο Διακογιάννης της πορτοκαλί μπάλας. Είναι πασίγνωστο και δεν έχει νόημα να επεκταθώ περισσότερο.
Επίσης ήταν από τους ελάχιστους που εναντιώθηκε από την πρώτη στιγμή στην ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων και στη συνέχεια, συστηματικά, σε όλην τη διάρκεια της προετοιμασίας επεσήμαινε τις σπατάλες και τις υπερβολές του εγχειρήματος. Δεν εντάχθηκε ούτε λεπτό στο πανηγυρικό κλίμα που επικρατούσε και υπήρξε οπωσδήποτε προσοδοφόρο με διάφορους τρόπους, περισσότερο και λιγότερο θεμιτούς, για πολλούς του αθλητικού Τύπου. Σημασία δεν έχει αν δικαιώθηκε ή όχι για την εναντίωσή του εκείνη αλλά ότι μέχρι τέλους υπερασπίστηκε την άποψή του, ενώ είναι σίγουρο ότι αν έβαζε νερό στο κρασί του, το βάρος της υπογραφής του θα μπορούσε να εξαργυρωθεί με σημαντικά οφέλη και με τίμιο τρόπο, αν αφαιρέσεις τους λόγους αρχής. Μπορεί τότε να συμφωνούσα μαζί του αλλά ούτε αυτόν θεωρώ τον σημαντικότερο λόγο που θα μείνει αξέχαστος ο Φίλιππος Συρίγος- έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι διαφωνούσαν.
Ακόμα και το θάρρος με το οποίο πολέμησε το βρώμικο κατεστημένο της διαιτησίας της εποχής της Παράγκας, που μάλλον πλήρωσε με βίαιο τρόπο, δεν τον έκανε μοναδικό. Την ίδια ανυποχώρητη στάση την έδειξαν και άλλοι δημοσιογράφοι.
Νομίζω μοναδικό τον έκανε ο πόλεμός του εναντίον του ντόπινγκ. Σε μια εποχή συλλογικής παράκρουσης και άκρατου θαυμασμού για τους Ολυμπιονίκες μας, όταν το σύνολο σχεδόν του Τύπου και της πολιτικής ηγεσίας έχτιζαν τον μύθο του έθνους Ολυμπιονικών και του γονιδίου υπεροχής της φυλής, ο αντιπαθητικός, ενοχλητικός και ανεπιθύμητος στην ομαδική μας χαρά Συρίγος έβαζε καίρια ερωτήματα. Γιατί ο Κεντέρης και η Θάνου δηλώνουν ότι προπονούνται στο Κατάρ ενώ δίνουν συνεντεύξεις σε Χανιώτη δημοσιογράφο; Γιατί η Θάνου έφυγε από το παράθυρο της τουαλέτας του ΟΑΚΑ όταν ήρθε το κλιμάκιο ελέγχου; Πώς είναι δυνατόν αθλητές άγραφοι, όπως η Χαλκιά, η Τσιαμήτα κ.λπ. να έρχονται από το πουθενά πρώτοι των πρώτων στο κόσμο; Πώς είναι δυνατόν να δηλώνονται ταυτοχρόνως τραυματισμένοι όλοι οι αθλητές της ομάδας Άρσης Βαρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας; Μήπως έχουν πάρει με λάθος υπολογισμό τη δόση τους και είναι ακόμα ανιχνεύσιμη;
Αυτά και πολλά παρόμοια, διαρκώς και επιμόνως, ρωτούσε την εποχή της πανελλαδικής αυταπάτης ο Φίλιππος Συρίγος. Μοναχικός, απομονωμένος, αποσυνάγωγος του πάρτυ της γαλανόλευκης με τα χρυσά μετάλλια, έσωζε την τιμή, όχι μόνο της αθλητικής αλλά του συνόλου της δημοσιογραφίας, γιατί στις κερκίδες πανηγυρίζαμε όλοι. Στη συνέχεια ακολούθησαν κάποιοι λίγοι ακόμα, αλλά εκείνος ήταν ο πρώτος που διανοήθηκε να χαλάσει το όνειρο που έβλεπαν οι πάντες. Για αυτό το γενναίο μάθημα ανεξάρτητης και μαχητικής δημοσιογραφίας θα τον θυμόμαστε πάντα.
