 |
Του Γιώργου Λακόπουλου
Είναι αξιοπρόσεκτο ότι άνθρωποι από όλες τις φάσεις της διαδρομής του ΠΑΣΟΚ θα συγκεντρωθούν σε έναν χώρο με την ευκαιρία των 39ων γενεθλίων του, για να αποτιμήσουν τη διαδρομή του και την επίδρασή της στην ιστορική εξέλιξη της χώρας από τη Μεταπολίτευση.
Αλλά, πού είσαι, Ανδρέα, να τους δεις… Για να έχει και νόημα αυτή η συγκέντρωση πρέπει να εξηγήσουν ποιοι είναι αυτοί που την οργανώνουν, ή θα πάρουν μέρος, και τι έχουν να πουν μεταξύ τους ύστερα από όσα έχουν μεσολαβήσει μεταξύ τους.
Τι θα πουν για την αφετηρία του Κινήματος οι τρεις διαδοχικοί αρχηγοί από τους οποίους ο ένας δεν είχε καμιά σχέση με την ίδρυσή του, ο άλλος συνδέεται ως «υιός του πατρός», ενώ ο τρίτος, αν και συνιδρυτής, εξοβελίστηκε από τον πρώτο, με τον οποίο όμως είχε συναλλαγή προηγουμένως;
Τι έχουν να πουν παλαιά πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ με παρουσία στη δύσκολη περίοδο πριν και κατά τη ιδρυτική πράξη, με κάτι αερολόγους από καθέδρας που προσκλήθηκαν ως… ειδικοί στις εκδηλώσεις; Τι θα πουν οι άνθρωποι που στήριξαν διαχρονικά τον Ανδρέα Παπανδρέου με εκείνους που ήθελαν να τον σουβλίσουν;
Πώς μπορούν να συνεννοηθούν άνθρωποι που -με τα λάθη τους φυσικά- διαμόρφωσαν το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα με συγκεκριμένη ιδεολογία και πολιτική με εκείνους που πρακτικά το κατέστρεψαν, πολιτευόμενοι κόντρα σε αυτή την ιδεολογία και την πολιτική;
Τι σχέση έχει ο Σημίτης π.χ. -όσο και αν διαφωνεί κανείς με τις επιλογές του- ο οποίος έχει στο ενεργητικό του ότι το 1996 πήρε το ΠΑΣΟΚ σε μια στιγμή που σάπιζε και το ανέστησε, κερδίζοντας δυο φορές εκλογές, με τον Γ. Παπανδρέου που το διέλυσε και τον Βενιζέλο που πήρε αδιαμαρτύρητα τα συντρίμμια και δεν ξέρει τι να τα κάνει;
Τι να πει ο Παπανδρέου με τον Βενιζέλο, που τον κρατάει σε οιονεί ομηρία με το πόρισμα για τα οικονομικά του κόμματος, και ο Σημίτης με τον Παπανδρέου που τον διέγραψε από το ΠΑΣΟΚ για ασήμαντη αφορμή και τον άφησε έξω από τη Βουλή;
Τι έχει να πει ο Παπανδρέου στο κομματικό ακροατήριο, όταν παραβίασε όλες τις παρακαταθήκες του κόμματος και πήγε τη χώρα δεμένη πισθάγκωνα στο ΔΝΤ;
Πώς θα εξηγήσει ο Σημίτης γιατί αντί να εκσυγχρονίσει το ΠΑΣΟΚ το 1996, το μετέτρεψε σε ομοσπονδία;
Πώς θα μιλήσει ο Βενιζέλος για το «όλον ΠΑΣΟΚ», όταν λείπει το μισό και κυρίως λείπουν οι στρατιές των ανωνύμων που κράτησαν ζωντανό το ΠΑΣΟΚ στις πιο δύσκολες περιόδους;
Τι να πει η «ιστορική ηγεσία» που μπορεί να είχε τα κουσούρια της, αλλά δεν ξεκίνησε από την εξουσία, ξεκίνησε από τους πολιτικούς αγώνες, με όσους αντιμετώπισαν το ΠΑΣΟΚ ως πεδίο για να κάνουν προσωπική καριέρα, με την ίδια ευκολία που θα μπορούσαν να την έχουν κάνει στη ΝΔ;
Τι μπορούν να πουν τα στελέχη που τίμησαν τη γενιά τους, με τους κηπουρούς και τους κατ’ απονομήν παράγοντες;
Τι θα πουν όσοι πίστεψαν σε ένα κόμμα που συγκέντρωνε τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας, με όσους το μετέτρεψαν κρατικοδίαιτο μαγαζί και με όσους το χρησιμοποίησαν για πάσης φύσεως φιλοδοξίες: από την απόκτηση αξιωμάτων χωρίς κόπο, μέχρι την κοινωνική ανάδειξη και τον αθέμιτο πλουτισμό;
Πώς θα γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στο ιδρυτικό ΠΑΣΟΚ, στο «ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής» και στο ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου; Πώς θα εξηγηθεί γιατί ένα κόμμα που έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ έγινε αφορμή για την παρ’ ολίγον έξοδό της; Πώς θα δικαιολογηθεί η μετεξέλιξη του κόμματος με συγκεκριμένες θέσεις για τη Δεξιά, για την Αριστερά, τις ΗΠΑ, σε κόμμα εντελώς αντίθετο;
Η φθινοπωρινή σύνοδος των ΠΑΣΟΚοφυλάκων, θα μπορούσε να έχει αξία αν όσα συμβούν για δυο μέρες στις επετειακές εκδηλώσεις, κινηθούν στους άξονες της αλήθειας και της ειλικρίνειας. Τουλάχιστον ανάμεσα σε όσους έχουν και είχαν πραγματική σχέση με το κόμμα που διαμόρφωσε τους όρους άσκησης της πολιτικής στη Μεταπολίτευση – τι θα πουν οι χαρταετοί με τις πλουμιστές ουρές δεν μετράει.
Αλλά αν ειπωθούν αυτά που πρέπει, η σύναξη δεν θα προλάβει να τελειώσει. Γι’ αυτό και δεν θα το κάνουν. Μπορεί να ακουστούν μερικές σπόντες, αλλά η υποκρισία θα είναι πανταχού παρούσα…
Ακριβώς επειδή η αλήθεια δεν πρόκειται να ακουστεί, η συνύπαρξη των 48 ωρών δεν θα είναι αφετηρία για νέο ξεκίνημα – για να ξεκινήσεις πρέπει να ξέρεις και προς το πού θα πας. Θα είναι ο χορός με τη σκιά τους. Ίσως η τελευταία πράξη ενός πολιτικού φορέα στον οποίο -ισχύει και για το κόμμα και για τα πρόσωπα- το μόνο σύνθημα που απέμεινε είναι «πού ήσουν νιότη που έλεγες πως θα γινόμουν άλλος».
Υ.Γ.: Μακάρι όλα αυτά να ήταν μια λάθος πρόβλεψη, μια λάθος ανάγνωση της τελετής που στήνει το «σύστημα Βενιζέλου» για την επέτειο – χωρίς να είναι βέβαιο ότι όλοι όσοι το αποτελούν έχουν συνείδηση για τίνος πράγματος επέτειο πρόκειται. Μακάρι να βρεθούν δυο-τρεις άνθρωποι σε αυτές τις εκδηλώσεις που θα βάλουν «φωτιά στο Γενικό Επιτελείο». Μήπως και ανασάνουν οι απλοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ που, εδώ και κάτι χρόνια, τρέχουν αλλόφρονες να βρουν κομματική στέγη.
