 |
Εντάξει, πιο ευσυγκίνητος πεθαίνεις… Δάκρυα και έπαινοι για την παραχώρηση του πρωθυπουργικού αεροσκάφους για τη μεταφορά του δεκαπεντάχρονου Μανώλη στην εξειδικευμένη κλινική στο Ανόβερο. Έχουν μπερδέψει την πολιτική με τις φιλανθρωπίες. Αναλύουν σαν δημοσιογράφοι, διαπιστώνουν σαν αναλυτές, καταδεικνύουν τα προβλήματα σαν τρίτοι, και επειδή η ψίχα της ιδεολογίας τους είναι πως η ζωή δεν είναι για όλους, επιδίδονται σε επιλεκτικές, επικοινωνιακές σωτηρίες. Όταν έχεις συνυπευθυνότητα -η πολιτική σου, το κόμμα σου και η ιδεολογία σου- για τους καθημερινούς θανάτους λόγω έλλειψης κρεβατιών εντατικής, όταν οι γέροντες κόβουν από το ψωμί για να αγοράσουν τα φάρμακά τους και οι άνεργοι και ανασφάλιστοι πια γονείς εκλιπαρούν τον γιατρό να χειρουργήσει τσάμπα το παιδί τους μην το χάσουν, τότε όταν αποφασίζεις να βγάλεις το αεροπλάνο από το υπόστεγο, φροντίζεις να μην το μάθει κανένας.
Είναι δύσκολο αλλά το προσπαθείς. Γιατί για κάθε μία χαρούμενη φωτογραφία του Μανώλη, αντιστοιχούν εκατοντάδες άλλες, εκείνων για τους οποίους δεν θα πετάξει κανένα αεροπλάνο, δεν θα τους πλησιάσει ούτε καν ασθενοφόρο. Όμως φτάσαμε να τα θεωρούμε αυτά τα λόγια λαϊκισμό. Ενώ τη διαφήμιση της σωτηρίας ενός παιδιού, πολιτική ευαισθησία. Μην είστε τόσο ευαίσθητοι. Αλήθεια. Μη “φωνάζετε” την ανθρωπιά σας. Δεν μπορούμε τις φωνές, να χαρείτε.
Όσοι έχετε ακόμη κάποιο όραμα, κάποια ζωντανά κύτταρα μέσα από το στρώμα λίπους που δημιουργείται μετά από τη χρόνια συμβίωση με την εξουσία, όσοι δεν συνεχίζετε να πολιτεύεστε μόνο και μόνο για να κερδίζετε ασυλίες και να αποφύγετε κάποια δικαστήρια, όσοι έχετε ακόμη ενεργή την πετριά της προσφοράς, φροντίστε να κάνετε κάτι για να μην ξεφτιλίζονται οι άνθρωποι μπροστά στον φόβο της ασθένειας και του σκυλίσιου θανάτου. Νοσοκομεία, μηχανήματα, κρεβάτια, γιατρούς, προσωπικό, φάρμακα, ασφάλιση. Αυτά έχουμε ανάγκη. Ούτε τηλεοπτικές ανθρωπιές, ούτε εκβιαστικές συγκινήσεις. Κυβέρνηση είστε, όχι το “Έχεις πακέτο”.
