Του Παντελή Μπουκάλα
Επί δραχμής, κάποια στιγμή έγινε σλόγκαν το «παφ και τάλιρο». Είχαν ακριβύνει για μια φορά ακόμη τα τσιγάρα. Από έγνοια για την καλή μας υγεία βέβαια κι όχι επειδή οι έμμεσοι φόροι είναι οι λατρεμένοι ενός κράτους, που αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να συλλέξει τους άμεσους. Μας είχε φανεί λοιπόν αδιανόητο το τοτινό κατοστάρικο του πακέτου, οδυνηρό για τα οικονομικά μας. Εξ ου και το δημοφιλές «παφ και τάλιρο», που δήλωνε την έκπληξη και την τσαντίλα μας. Και περάσαν τα χρόνια, περάσαν οι εκσυγχρονισμοί, οι επανιδρύσεις του κράτους και οι άμεσες δημοκρατίες, χωρίς βεβαίως η πολιτεία να απεμπολήσει ένα από τα κύρια ιδεώδη της, την απροθυμία της να συλλέξει τους φόρους· τους μεγάλους φόρους ή τους φόρους των μεγάλων, όπως θέλετε το λέτε, ανάλογα με τον βαθμό του «λαϊκισμού» σας. Και από αύξηση σε αύξηση στην τιμή των τσιγάρων, το «παφ και τάλιρο» έδωσε τη θέση του στο «παφ και πενηντάρικο». Σε δραχμές εννοείται, αλλά καλύτερα να μπείτε στον κόπο των αφαιρέσεων, προσθέσεων και διαιρέσεων (οι πολλαπλασιαστές αποφευκτέοι, τους απαγορεύει ο και φιλέλλην Ολι Ρεν) και να το υπολογίσετε σε ευρωλεπτά· αλλιώς κινδυνεύετε να σας κατατάξουν οι επινοητικοί προπαγανδιστές στο «κόμμα της δραχμής» ή στους «νοσταλγούς της μνας».
Κακό του κεφαλιού σας που καπνίζετε, κακό και του πορτοφολιού σας. Αυτό θα σας πουν οι ρεαλιστές. Μόνο που το έχετε πει ήδη στον εαυτό σας κι εσείς οι ιδεαλιστές. Και κάνετε ό,τι μπορείτε για να το μειώσετε έστω το ρημάδι, μήπως πάτε κάναν κινηματογράφο με τα κέρδη.
Και παφ! Τη στιγμή που ψευτοκαπνίζεις το νικοτινιασμένο δάχτυλό σου για να εξοικονομήσεις το πενηντάρικο, ακούς τον διάσημο πλέον κ. Μέργο να διακηρύσσει με τεχνοκρατική στυγνότητα ότι παραείναι υψηλός, άρα «μη ανταγωνιστικός», ο κατώτατος μισθός (586 ευρώ το κεφάλι, εκτός κι αν είσαι μικρότερος των 25 ετών, οπότε πέφτεις στα 510, μεικτά πάντοτε). Εμ τ’ ανάβεις έπειτα ή δεν τ’ ανάβεις, να ψευτοπαρηγορηθείς;
Και πάνω που τσιμπάς με τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις («όχι, δεν πρόκειται, υπήρξε παρανάγνωση και παρερμηνεία, και εν πάση περιπτώσει ο κ. Μέργος διετάχθη να μην ξαναμιλήσει»), ακούς άλλη καμπάνα και δεν μπορείς να παραστήσεις ότι χτυπάει για άλλους: Οπου να ’ναι, συλλογικές συμβάσεις τέλος. Από την άνοιξη θα ’σαι μόνος σου, ούτε σωματεία ούτε νόμοι, εσύ και το αφεντικό μονάχα· εσύ και οι προσχηματικές επικλήσεις της κρίσης, εσύ και οι απειλές και οι εκβιασμοί, «τόσα ή φεύγεις, ένα σωρό άνεργοι υπάρχουν στην πιάτσα»… Σκας. Και πας ν’ ανάψεις τσιγάρο. Αλλά σκέφτεσαι το πενηντάρικο και μετανιώνεις. Και μόλις τότε συνειδητοποιείς ότι ο μεγάλος μισθός βλάπτει σοβαρά την υγεία. Γιατί σε εκθέτει στην απόλαυση της νικοτίνης και στον συνοδό καρκίνο. Και ευχαριστείς τον κ. Μέργο που σου άνοιξε τα μάτια. Και φωνάζεις «κόψτε κι άλλο». Κόψτε εσείς τον μισθό κι εγώ το τσιγάρο. Να είμαστε ισοπαλία τουλάχιστον.
