 |
Του Παντελή Μπουκάλα
Δεν ακούγεται σήμερα για πρώτη φορά η ύβρις ότι το Πολυτεχνείο είναι «κατασκευασμένος μύθος των κομμουνιστών», ότι δεν σκοτώθηκε κανείς τις μέρες εκείνες. Και δεν είναι πατέντα της μιχαλολιάκειας Χ.Α. η αθλιότητα αυτή. Και ο καρατζαφέρειος ΛΑΟΣ, τον καιρό της ακμής του, πρέσβευε τα ίδια, τα δε στελέχη του εξέπεμπαν από το κανάλι τους απαλλακτικά βουλεύματα για τους χουνταίους και καταδικαστικές αποφάσεις για τα θύματά τους. Πρωτοστατούσε ανάμεσά τους ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, που πλέον εκπροσωπεί σχεδόν μόνος του όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και στη Βουλή το καινούργιο του κόμμα, τη Ν.Δ., η οποία καμαρώνει την οξύτητά του, οξύτητα λέξεων και όχι σκέψεων.
Κι αν αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να αμφισβητούνται τα ισχυρότατα ντοκουμέντα και πάνω απ’ όλα το ίδιο το βαρύ πένθος όσων έχασαν άνθρωπό τους τις μέρες εκείνες από τάχα «αδέσποτη» σφαίρα, ας σκεφτεί ότι ούτε και αυτό είναι πρωτοφανές. Μήπως δεν παρακολουθούμε σήμερα αρκετούς επαγγελματίες πολιτικάντες, ή μάλλον επαγγελματίες αμνήμονες, να επιχειρούν ανενδοίαστα να πείσουν ότι δεν δήλωσαν ποτέ όσα είναι καταγραμμένα σε μαγνητόφωνα και βίντεο, και αφορούν λ.χ. τη χαμαιλεοντική στάση τους για τα Μνημόνια;
Υπό τη σκιά της Μέγιστης Αρνησης στην Ιστορία της ανθρωπότητας, της άρνησης του Ολοκαυτώματος, έχουν ξεφυτρώσει παντού μυριάδες μικρότερες, αλλά όχι λιγότερο προσβλητικές «αναθεωρήσεις» και παραχαράξεις της τεκμηριωμένης ιστορικής πραγματικότητας. Γιατί και η καταγραφή της Ιστορίας προϋποθέτει τη σκληρή ιδεολογική της σύγκρουση.
Αν το καλοεξετάσουμε, θα ήταν κρίμα για το Πολυτεχνείο αν αποδέχονταν όλοι την αξία του ή ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη. Θα σήμαινε τότε ότι επρόκειτο για σύνηθες γεγονός, ιδεολογικά αδρανές και ακίνδυνο. Μόνο που δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ηταν ένα συμβάν βαρύτατο που ξεπερνούσε και πολλούς από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του. Το ότι ορισμένοι από αυτούς πήραν κάποια στιγμή τον δρόμο του πολιτικαντισμού και αυτοακυρώθηκαν, δεν μαγαρίζει το Πολυτεχνείο. Χωρίς να συγχέουμε τα μεγέθη, μήπως αμαυρώθηκε ή αναιρέθηκε η δόξα της Σαλαμίνας επειδή ο Θεμιστοκλής κατέληξε στην Περσία και στον Μεγάλο Βασιλιά;
