Ναι, εμείς οι Κορεάτες! Ας το κάνουμε πρόβα! Ας το συνηθίσουμε σιγά σιγά! Ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας, μας το πε καθαρά: «Αν δε ψηφιστούν τα μέτρα, θα γίνουμε Βόρεια Κορέα».
Μάθαμε να ζούμε σε ένα κράτος λογιστών, για να μη πω μπακάλικων λογαριασμών σε τεφτέρια, όπου δεν είμαστε πια άνθρωποι αλλά αριθμοί. Συνηθίσαμε να μετράμε ψηλά. Σκύψαμε το κεφάλι απ την παραδοχή του ότι από δω και πέρα πρέπει να ζήσουμε συμφιλιωμένοι με τον τρόμο της ανεργίας, της φτώχειας, της συνεχούς αγωνίας μη και ξεφύγει λίγο το πράγμα και βρεθούμε στους ξενώνες άστεγων η στην ουρά στα συσσίτια. Και όλο αυτό με την καλλιέργεια μιας βαθύτατης ενοχής, πως καταναλώναμε απίστευτα πολύ, είχαμε τριών ειδών τυριά στο ψυγείο και πηγαίναμε διακοπές στα νησιά τα καλοκαιριά. Με την χειραγώγηση πως για όλα δεν φταίνε οι πολιτικοί, το προηγούμενο ΠΑΣΟΚ, ο Καραμανλής, ποτέ ο Πάγκαλος, διότι μας είχε καλέσει στα τραπέζια του, άλλωστε! Πες πες, στάλαξε η ενοχή μέσα μας και η προσωπική αδυναμία. Της μείωσης μισθού. Της αγριάδας απέναντι στον άλλον μη και μας φάει στη δουλειά και μείνουμε στο δρόμο. Της αποδοχής πως μας εκμεταλλεύονται 10 ώρες στη δουλειά για 580 ευρώ, χωρίς ασφάλεια, φάρμακα, δικαιώματα και λέμε και ευχαριστώ. Και; Πόσο άλλο Βόρεια Κορέα να γίνουμε κ. Στουρνάρα;
Πάντα απορούσα, οι άνθρωποι αυτοί που δε δούλεψαν ποτέ, που δεν ξέρουν τι είναι ένσημο και τι ΙΚΑ, που δεν στάθηκαν σε ουρά στην εφορία για να πληρώσουν και από πάνω, που δεν παρακάλεσαν για κρεβάτι σε δημόσιο νοσοκομείο να βάλουν επάνω του άνθρωπο τους αγαπημένο, που δεν έψαξαν για όποια δουλεία να ναι αρκεί να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα, που τα βλέμματα κενού στους δρόμους της θλίψης δε φτάνουν στους υψηλούς ορόφους των υπουργείων τους. Απορώ για αυτούς που δεν έχουν δει το πρεζάκι να τρυπιέται στη Πειραιώς και στην Ακαδημίας να κοιμούνται άστεγοι στα πεζοδρόμια, μέσα σε κουρέλια, με τα πλαστικά ποτηράκια στο χέρι τους σε αφημένη επαιτεία ενδιαφέροντος. Απορώ για αυτούς που μας βλέπουν ως νούμερα και μας ζητούν κι άλλες θυσίας, περισσότερα μέτρα, ακόμα παραπάνω φόρους, που είμαστε για αυτούς αριθμοί και για τα ίδια νούμερα δυσβάστακτο άλγος και στέρηση ελευθερίας, αφού μας μεταμορφώνουν σε νεο-είλωτες, οι όποιοι δεν ανήκουν σε αφεντικό, αλλά σε τράπεζες, εφορίες και ισχυρές εταιρείες ξένες με σπουδαία ονόματα. Πάντα απορούσα λοιπόν, για αυτούς τους καλοζωισμένους, που σπούδασαν σε πανεπιστήμια της Μασαχουσέτης οι πιο πολλοί, με ονόματα όπως Αμχερστ, η Ταφτς, ή ΜπιΓιού, που φοράνε τα ακριβά ξένης ραφής κοστούμια και τις καλόγουστες γραβάτες, με ωραία γυαλιστερά παπούτσια διαλεγμένα από τους συμβούλους επικοινωνίας τους και κρατάνε πανάκριβους χαρτοφύλακες. Απορούσα για αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, μια ελίτ καλών οικογενειών, προορισμένη να κυβερνήσει αυτό το τόπο, ελέω Θεού, δεν ντρέπονται; Όταν λένε πως δούλεψαν λαντζέρηδες, είχαν πιτσαρίες, κατανοούν τι μας ζητάνε, μας συμπονούν, μας σώζουν και μας νοιάζονται, δε ντρέπονται; Πετάγονται τα βράδια απ τον ύπνο τους ταραγμένοι για την ευθύνη του ότι την ίδια ώρα παιδιά πέφτουν στα κρεβάτια τους νηστικά, καρκινοπαθείς σταματάνε τις χημειοθεραπείες, κατατονικοί ανάπηροι καλούνται να πάνε στην αστυνομία για να συνεχίσουν να έχουν σύνταξη, οι ανίατοι της χώρας έμεινα κάποτε χωρίς ρεύμα και είναι υποσιτιζόμενοι, τα ιδρύματα για ορφανά δεν μπορούν να τα συντηρήσουν; Τα νούμερα της φτώχεια δεν έχουν δύναμη επάνω τους; Η απόδειξη του ανθρωπιστικού κόλαφου που ζει η χώρα σημαίνει κάτι για αυτούς; Καλοί οι προϋπολογισμοί, η δόση, τα πέντε τοις εκατό απ τις συντάξεις, τις οικογένειες, την εργασία, για τη φορολογία, αλλά οι άλλοι αριθμοί έχουν καμία έννοια; Τα 3,03 εκατ. άτομα, δηλαδή το 27,7% που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, το οποίο ορίζεται στα 7.178 ευρώ τον χρόνο σε ατομικό επίπεδο και στα 15.073 ευρώ για τετραμελή οικογένεια, δεν αφορά σε νούμερα; Οι φτωχοί και οι κοινωνικά αποκλεισμένοι που φθάνουν τα 3,03 εκατ. άτομα αν υπολογιστούν και τα «νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας», με μέλη να έχουν εργαστεί το πολύ δύο μήνες κατά τη διάρκεια του χρόνου, δεν είναι νούμερα;
Και σ’ όλα αυτά δεν μετριούνται οι άστεγοι, τα άτομα που ζουν σε ιδρύματα, οι παράνομοι οικονομικοί μετανάστες, οι Ρομά την ίδια ώρα, που ένας στους τέσσερις πολίτες (25,5%) που δεν είναι φτωχός ζει σε κατοικία που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του και το 27,8% του μη φτωχού πληθυσμού δηλώνει ότι δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει στις δαπάνες στέγασης;
Αφού η πολιτική ελίτ, η προορισμένη να κυβερνήσει, η γεννημένη ως γαλαζοαίματη στα Βόρεια Προάστια και μεγαλωμένη στα ακριβά σχολεία και στα σαμερ κάμπους του κόσμου όλου, αγαπά τα νούμερα, μας ζητά θυσίες, υπολογίζει τα ποσοστά, γιατί δεν μετράει και αυτά τα τοις εκατό; Τον κίνδυνο της φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών να φτάνει σε 23%, τον κίνδυνο της φτώχειας για άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών να υπολογίζεται σε ποσοστό 21,3%, το σύνολο του πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό να φτάνει στα 3.030.900 άτομα, 544.800 άτομα να έχουν οικογένειες που δε δουλεύει κανένας. Να απειλούνται από φτώχεια οι γυναίκες, με άνεργες στα 40,0%, τα μονογονεϊκά νοικοκυριά με τουλάχιστον ένα εξαρτώμενο παιδί στο 33,4% και νοικοκυριά με έναν ενήλικο ηλικίας 65 ετών και άνω στο 30,1%.
Και η Ελλάδα να έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φτωχών και κοινωνικά αποκλεισμένων που να φτάνει στο 27,7% στην ΕΕ των 27 χωρών, μετά τις Βουλγαρία, Ρουμανία, Λετονία, Λιθουανία, Ουγγαρία και Πολωνία!
Λοιπόν αυτά δεν είναι νούμερα κύριοι λογιστές της ελίτ μας; Και που πρέπει να φτάσουν κ. Στουρνάρα για να καταλάβετε πως, δεν υπάρχει κίνδυνος να γίνουμε Βόρεια Κορέα, αλλά είμαστε ήδη. Δηλαδή τι άλλο να συμβεί εκτός απ το να μας στενέψουν τα μάτια και να αποκτήσουμε μαύρα μαλλιά με αφέλειες; Είμαστε, ναι, το Βόρεια Κορέα, εδώ, στην άκρη της Ευρώπης
